«Δεν ταλαιπωρήθηκα καθόλου.»
Η Δούκισσα Νομίκού θυμάται και περιγράφει στην Σόνια Καζόνι και στο περιοδικό People τη διαδικασία του τοκετού σαν μια στιγμή μαγική. «Δεν ταλαιπωρήθηκα καθόλου. Είχα δίπλα μου τον άντρα μου, το γιατρό μου, Πέτρο Νικολαΐδη, και τη μαία μου, Λαμπρινή Παλληκαρά, καθ’ όλη τη διάρκεια και ένιωθα σιγουριά και ασφάλεια. Επειδή ο Δημήτρης είναι μεγάλο πειραχτήρι, γελούσαμε κιόλας. Ο τοκετός ήταν ανώδυνος, πολύ γρήγορος και ειλικρινά όταν μου βάλανε το αγγελούδι μου στο στήθος είπα στο γιατρό μου πως, αφού είναι έτσι, θα ήθελα να κάνω πέντε παιδιά!».
Η επιστροφή στο σπίτι ήταν εξίσου ομαλή. «Ανυπομονούσα να πάμε στο σπίτι μας, στη φωλιά μας. Να εγκλιματιστεί και ο Σάββας, να είμαστε μόνοι μας και να το ευχαριστηθούμε. Δεν σου κρύβω ότι στην αρχή δεν ξέραμε πού πήγαιναν τα τέσσερα, αλλά ήθελα να τα κάνω όλα μόνη μου, ένιωθα ότι ξέρω και ότι μπορώ. Σκεφτόμουν ότι είμαι ικανή μαμά και θα τα καταφέρω. Και όντως μέρα με τη μέρα μαθαίνω. Το μωράκι, για παράδειγμα, την πρώτη μέρα έκλαιγε επί δύο ώρες και δεν καταλάβαινα γιατί. Τον έβαζα στο στήθος να φάει αλλά είχε χορτάσει, τον έβαζα να κοιμηθεί και δεν ήθελε. Τελικά το μωρό είχε κάνει, πάλι, κακάκια –μα πόσες φορές κάνουν μέσα στη μέρα;– και εγώ δεν το είχα καταλάβει. Βήμα βήμα μαθαίνουμε τι χρειάζεται. Τα αντιμετωπίσαμε όλα με πολύ χιούμορ μεταξύ μας και η όποια κούραση –πολλή κούραση, ομολογώ, με πολλή αϋπνία και ξενύχτια–εξαφανίζεται με το που αντικρίζω το μωρό. Επειδή έχω μια πολύ καλή σχέση με τον ύπνο, μου έλεγε ο Δημήτρης τα βράδια που ξυπνούσα για να θηλάσω «δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα ξυπνάς τόσες φορές μέσα στη νύχτα με τέτοιο χαμόγελο». Όντως ανυπομονούσα. Τώρα που κοιμάται όλο το βράδυ, λέω “δεν θα ξυπνήσει επιτέλους να τον δω;”».
