Η Τασία Μανωλοπούλου για την απώλεια του Σπύρου Δούκα

Για την εκδοτική πορεία του Σπύρου Δούκα και εν γενει τη ζωή του (μιας και εν πολλοις τα δυο αυτά συνυπήρξαν σχεδόν ως το τελος ) που σφραγίσε γενιές και γενιές κοινωνικά, οικονομικά ,πολιτικά όχι μόνο στην Πάτρα και την Αχαια αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα θα γραφτούν πολλά.

Προσωπικα νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω δημόσια αυτόν τον άνθρωπο , τον Κύριο (με Κ κεφάλαιο ) , τον εκ φυσεως αριστοκράτη κι ευγενή Σπύρο Δούκα για την μεγάλη αγκαλιά που άνοιξε μαζί με την Κυρία Νανα όταν μικρό κορίτσι με γνώρισαν και που παρέμεινε ανοιχτή ως χθες .
Ίσως γιατί μαζί με τον Νικο που σαν παιδί του είχε , είδε στο πρόσωπο μου μια «κορη».
Ίσως γιατί στην ζωη μου ένιωθε κάτι από την δίκη του.
Ίσως γιατί στα μάτια μου έβλεπε κάτι από την ευθύτητα του.
Ίσως γιατί στα λόγια μου άκουγε κάτι από την ειλικρίνεια του.
Ίσως γιατί ήξερε ότι μπορούσε να με εμπιστευθεί.
Στα μικρά κι ασήμαντα (σε σχέση με όσα είχε συναντήσει στην ζωη του ) βήματα μου στα κοινά με στήριζε , με συμβούλευε , με προέτρεπε και με ενθάρρυνε.
Μα πάνω απ όλα με τίμησε με μια σχέση σχεδόν πατρική , μια σχέση εμπιστοσυνης , αλληλοϋποστήριξης κι αγάπης . Αγάπης ανιδιοτελούς , αδιαπραγμάτευτης και πηγαίας .
Τιμή μου που τον γνώρισα στις μέρες της Δύναμης , αλλά μεγαλύτερη που παραμειναμε «οικογένεια» ως το τέλος .
Σας ευχαριστώ .....