«Στα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού οι διανοούμενοι, αν δεν εξοντώθηκαν, παραμερίστηκαν, ενώ οι αμφισβητίες και οι διαφωνούντες χαρακτηρίζονται ως προδότες και αντιμετωπίζονται με την ηθική και βιολογική εξόντωσή τους».
Αυτά παραδέχθηκε με παρρησία ο πρώην γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Γρηγόρης Φαράκος όταν στας δυσμάς του βίου του πήρε απόσταση από όσα και ο ίδιος πίστευε και για τα οποία είχε αγωνισθεί και υποφέρει, προτού ανοίξει επιτέλους τα μάτια του. Μπόρεσε έτσι να δει για ποια εγκληματική ουτοπία αγωνίστηκε, όπως και όλοι εκείνοι που ακόμη και σήμερα πασχίζουν εν ονόματι της δημοκρατίας και της λαϊκής εξουσίας να απεργάζονται την επικράτηση του ερυθρού ολοκληρωτισμού, που ως μόνη αλήθεια επικαλείται τη δική του αλήθεια και φίμωνε κάθε άλλη άποψη.
«Αλήθεια είναι ό,τι συμφέρει το κόμμα» είχε υποστηρίξει ένας άλλος κομμουνιστής ηγέτης μέσα μάλιστα στον χώρο της Ένωσης Συντακτών, το πειθαρχικό συμβούλιο της οποίας, ανταποκρινόμενο κατά πλειοψηφίαν σε αυτήν προφανώς την ιδεολογία, επέβαλε την ποινή της προσωρινής διαγραφής σε διακεκριμένους συναδέλφους επειδή υποστήριξαν το «ΝΑΙ» στο διαβόητο δημοψήφισμα που οργάνωσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ όπου εκείνη και τα φερέφωνά της έπεισαν την πλειοψηφία να ψηφίσει υπέρ του «ΟΧΙ». Αυτοί οι δημοσιογράφοι-δικαστές τιμώρησαν κάποιους συναδέλφους τους που είχαν διαφορετική άποψη από αυτούς. Παρέλειψαν όμως οι εν λόγω δημοσιογράφοι-δικαστές να διαγράψουν για την ταυτότητα του λόγου και τους πολύ περισσότερους συναδέλφους τους που έδωσαν τα ρέστα τους υπέρ του «ΟΧΙ».
Και το πιο ιλαροτραγικό: θα έπρεπε να διαγράψουν και τον ίδιο τον κ. Τσίπρα αν ήταν δημοσιογράφος, αφού και αυτός αγνόησε την πλειοψηφία του «ΟΧΙ» και προσχώρησε αμέσως μετά το δημοψήφισμα στην αποδοχή του «ΝΑΙ», δηλαδή την αποδοχή των μνημονίων.
«Χωρίς εξουσία οι ιδεολογίες δεν εφαρμόζονται. Με εξουσία δεν επιβιώνουν» είχε διαπιστώσει ο γενικά θαυμαζόμενος Τσε Γκεβάρα. Αν ζούσε τώρα θα έβλεπε να επιβεβαιώνεται σε αυτό από τους συντρόφους του αδερφούς Κάστρο στην Κούβα, κάπως αργά και με δεκάδες χιλιάδες θύματα.
Οι βολεμένοι αριστεροί διανοούμενοι στη Δύση, απολαμβάνοντες την ελευθερία του λόγου και γενικά τα αγαθά της δημοκρατίας, αγωνίστηκαν, και μερικοί αγωνίζονται ακόμη, για να επικρατήσει το ολοκληρωτικό καθεστώς που επαγγέλθηκε ο Μαρξ και εφάρμοσαν ο Λένιν και οι μαθητές του, μολονότι οι περισσότεροι από αυτούς δεν θα ήθελαν να ζήσουν ούτε ένα εικοσιτετράωρο υπό ένα τέτοιο καθεστώς, όπως είχε παραδεχθεί αναίσχυντα ο επίσης ευρύτερα θαυμαζόμενος Γάλλος αριστεριστής Ζαν-Πολ Σαρτρ.
Ο κ. Τσίπρας και πολλοί άλλοι σύντροφοί του εκπαιδεύτηκαν εξ απαλών ονύχων να υπηρετήσουν μια τέτοια ολοκληρωτική ουτοπία. Δείγματα αυτής της επιρροής είναι τα όσα απεργάζονται για τη φίμωση κάθε αντίθετης άποψης, χωρίς ίσως να συνειδητοποιούν ότι τα περισσότερα θύματα τέτοιων ολοκληρωτικών καθεστώτων είναι τελικά οι περισσότεροι από όσους αγωνίστηκαν για την επικράτησή τους.
Το θυμίζουν τα κομμένα από την καρμανιόλα κεφάλια των Ροβεσπιέρου, Δαντόν, Σαιν Ζυστ, κ.λπ. και οι εκτελέσεις του Τρότσκι και των περισσοτέρων άλλων πρωταγωνιστών της Ρωσικής Επανάστασης από τον πονηρότερο και πιο αδίστακτο απ' όλους, τον Στάλιν.
