Μπορεί στον κινηματογράφο οι ιστορίες των αυτοδίδακτων να δικαιώνονται πάντα, στην πραγματική ζωή ωστόσο όταν μια παρέα ερασιτεχνών ενώνονται για να κάνουν κάτι δύσκολο, όπως ας πούμε να ερμηνεύσουν κλασική μουσική, καταλήγεις με κάτι σαν την πολυθρύλητη Portsmouth Sinfonia!
Μια «πειραματική ορχήστρα», όπως το ήθελαν οι ίδιοι, της δεκαετίας του 1970 που καλούσε ανοιχτά τους χομπίστες μουσικούς να ενταχθούν στις τάξεις της. Και παρά τα φαινόμενα, έζησε τις δικές της στιγμές δόξας εκτελώντας αποτυχημένα κλασικά μουσικά κομμάτια.
Παρά το γεγονός ότι την ίδρυσή της συνυπέγραψαν πολλοί, η Portsmouth Sinfonia αποδίδεται συχνά στον Gavin Bryars, συνθέτη και δάσκαλο μουσικής στη Σχολή Καλών Τεχνών του βρετανικού Πόρτσμουθ. Τον Μάιο του 1970 λοιπόν, ο Bryars διοργάνωσε έναν τριήμερο διαγωνισμό ταλέντων, από όπου ξεπήδησε η Portsmouth Sinfonia, μια συμφωνική που αποτελούνταν από 13 αρχικά σπουδαστές με μικρή ή και καθόλου μουσική εμπειρία!
Παρά το γεγονός ότι ξεκίνησε σαν αστείο, το απαράδεκτο παίξιμό της φαινόταν να αρέσει στο μουσικόφιλο κοινό, κι έτσι συνέχισε τις συναυλίες της στα επόμενα χρόνια, βλέποντας τα μέλη της να αυξάνονται εκθετικά. Η πολιτική των νέων μελών ήταν εξάλλου ανοιχτή: όλοι μπορούσαν να γίνουν μέλη, φτάνει να μην ξέρουν να παίζουν. Οι επαγγελματίες μουσικοί κόβονταν, ακόμα κι αν έπαιζαν επίτηδες κακά, γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν απάτη!
Ακόμα και ο «πολύς» Μπράιαν Ίνο έγινε μέλος της Sinfonia στα τέλη του 1970, ως κλαρινετίστας όμως, κι αυτό γιατί δεν είχε παίξει ποτέ στη ζωή του κλαρινέτο. Αυτός μας είπε πως η συμφωνική αποτελούνταν από ένα μείγμα μουσικών, από πραγματικούς βιρτουόζους μέχρι και «εξαιρετικά ανίκανους».
Σε συνέντευξη της «Telegraph» το 2004, ένας από τους ιδρυτές, ο φοιτητής τότε James Lampard, θυμόταν πώς είχε εμπλακεί στην ιστορία: «Βγήκα έξω ένα πρωί, αγόρασα ένα σαξόφωνο και προσπάθησα να το παίξω στην πρόβα εκείνο το απόγευμα»…
Η Portsmouth Sinfonia έφτασε να αριθμεί δεκάδες μέλη και όλοι τους έκαναν ό,τι μπορούσαν για να κατασφάζουν τις γνωστές κλασικές συνθέσεις που ερμήνευαν. Επειδή είχε στις τάξεις της όμως τον Ίνο, ο οποίος είχε αρχίσει να γίνεται ανεξαρτήτως γνωστός, η Sinfonia έφτασε το 1973 να υπογράψει συμβόλαιο ακόμα και για δίσκο. Αυτή ερμηνεύει τα «Popular Classics», που κυκλοφόρησαν τελικά σε άλμπουμ παραγωγής του Ίνο.
Και το διαφημιστικό υλικό που προωθούσε τον δίσκο χαρακτήριζε τη συμφωνική ως «αδιαμφισβήτητα, τη χειρότερη ορχήστρα του κόσμου». Με αυτά και με εκείνα, η Sinfonia έζησε μερικές στιγμές επιτυχίας, όπως τον Μάιο του 1974, όταν έπαιξε μπροστά σε χιλιάδες στο Royal Albert Hall του Λονδίνου. Η ζωντανή ηχογράφηση κυκλοφόρησε μετά σε δίσκο («Hallelujah: The Portsmouth Sinfonia at the Royal Albert Hall»).
Η φήμη της ξεθώριασε όμως όσο περνούσαν τα χρόνια. Ο τελευταίος της δίσκος κυκλοφόρησε το 1980 και η στερνή της συναυλία δόθηκε έναν χρόνο νωρίτερα. Σήμερα παραμένει ορόσημο μιας άλλης εποχής, όταν ο κόσμος εκτιμούσε ακόμα και την κακή μουσική. Φτάνει να γινόταν αυθεντικά…
