Αν ήμουν νεοδημοκράτης, βέβαιος για τη νίκη (όπως διακηρύσσεται δημόσια) θα άραζα. Θα περίμενα με κριτική ηρεμία τον ΣΥΡΙΖΑ «να πέσει σαν ώριμο φρούτο». Αν ήμουνα τόσο βέβαιος για τη νίκη, όσο ισχυρίζονται πολλά στελέχη τους. Άλλωστε είναι ξεκούραστο πράγμα η αντιπολίτευση. Λες ό,τι θέλεις, υποβάλλεις ερωτήσεις, κάνεις επίκαιρες, φωνάζεις στα κανάλια, αλλάζεις διαρκώς την ατζέντα προς τα εκεί που δεν συμφέρει τον «συριζαίο». Είναι απλό: σε θεμελιώνουν τα ελαττώματά του άλλου, όχι τα δικά σου προτερήματα. Δουλεύει για σένα ο κυβερνητικός και έτσι ενισχύει την πιθανή υπεροχή σου στους διάφορους μηχανισμούς. Και κακά τα ψέματα. Η ΝΔ ελέγχει ένα μεγάλο μέρος από αυτούς. «καλλικρατική» αυτοδιοίκηση, σύστημα περιφερειών, σωματείων, επιστημονικών φορέων. Άλλωστε τα στελέχη τους ξέρουν τα αρχεία, ξέρουν να κινηθούν με δεσμευτική ευλυγισία, να πλευρίσουν. Διευκολύνουν στον φοιτητικό χώρο, στις ανελίξεις φιλόδοξων, στη δενδροφύτευση, στην οργάνωση αποκαθηλώσεων χωρίς να φαίνονται. Γιατί λοιπόν θέλουν τόσο παθιασμένα να μειωθεί το διάστημα της ανεμελιάς; Γιατί η βιασύνη;
Μια βιασύνη που κρατάει πάνω από τρία χρόνια; Τι συμπυκνώνει το «φύγετε, φύγετε, φύγετε»;
Προσοχή. Δεν μιλάω για τον συντηρητικό πολίτη, τον δεξιό δημοκράτη που κρατάει την οικογενειακή παράδοση «ο πατέρας μου διάβαζε «Μεσημβρινή», δεν αναφέρομαι στον Έλληνα «γκολικό». Μιλάω για το νεοδεξιό υβρίδιο που αναπτύσσεται, που μιλά πανεύκολα για ξεπουλήματα και προδοσίες, που φωνάζει, που παπαγαλίζει τα non papers, που πετάει ό,τι του κατέβει, θεωρώντας ότι τον δικαιώνει η επιθετικότητα του.
«είμαι έτοιμος να καταρρεύσω, τρία χρόνια στην τσίτα» μου έλεγε ένας ευγενής και ευφυής από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ. Πράγματι. Όσο ψυχοβγάλτης ήταν ο εκλογικός είναι παροξυσμός του 2015 (δυο εκλογικές αναμετρήσεις και ένα δημοψήφισμα) τόσο ψυχοβγάλτης είναι και ο μακρύς πολιτικός χρόνος. Η ανάλυση της ΝΔ έλεγε ότι η κυβέρνηση θα καταρρεύσει. Κάθε διαπραγματευτικό εμπόδιο έκανε πιθανότερη την αποτυχία, πλησιέστερο το ξεκούμπισμα. Ο νεοδημοκράτης περίμενε σε κάθε αξιολόγηση να «κοπεί» η χώρα, κάθε δύσκολο μέτρο να ξεσηκώσει τον πολίτη, κάθε κυβερνητικό λάθος να τον κάνει να χάσει την υπομονή του. Κινήματα δεν μπορούσαν να διεγερθούν, μεγάλα επεισόδια να προκληθούν, ο ποθητός πολιτικός σεισμός ήταν πάντα ξεφούσκωτος. Ο νέο-νεοδημοκράτης, με αναφομοίωτο τον καραμανλισμό του νοικοκύρη, με αναφομοίωτο τον μητσοτακισμό του φιλελεύθερου, ασταθής, άκεντρος, πασχίζει να δικαιωθεί στην ίδια του την προσδοκία, στην αυτοπειθώ, σε μια μορφή τεταμένης διεκδίκησης της επιβεβαίωσης του, της επανόδου στο θνησιγενές βάθρο.
Είναι μια αιχμαλωσία του ιστορικού κόμματος, στην του την προειλημμένη επιθυμία, μια δέσμευση του στον μικρό και τρύπιο στόχο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σημαντικότερη δουλειά. Να τα βάλει με ένα σοβαρό μέρος του ιδεολογικού εαυτού του.
