Μια χειμωνιάτικη μέρα που μεταμφιέστηκε σε ανοιξιάτικη η σημερινή, αποφάσισα να περπατήσω στους δρόμους της Πάτρας. Αρχικά βρέθηκα στο Νέο αρχαιολογικό μουσείο όσες φορές και αν περπατήσω όλο και κάτι νέο θα αποκομίσω μέσα από αυτό, μετά από λίγη ώρα στο μόλο της Αγίου Νικολαόυ, στην πλατεία Γεωργίου και έπειτα στην Παντάνασσα άναψα ένα κεράκι και ανηφόρισα για τη Γερμανού.
Οι δρόμοι κινούνταν σε καρναβαλικούς ρυθμούς, ο διάκοσμος φροντισμένος , με μια ομορφιά αλλιώτικη, που δεν πήγαζε από εκείνη του καρναβαλιού αλλά από την αυτούσια αίγλη που έχει η Άνω πόλη. Τα νεοκλασικά κτίρια έχουν κάτι το ιδιαίτερο σε συνδυασμό με το αρχαίο ωδείο μεταφέρεσαι νοερά σε μια άλλη εποχή.
Για λίγο κάθισα στη βεράντα του prego να πιω έναν καφέ με θέα το Ρωμαϊκό Ωδείο μια παρέα νέων παιδιών κουβέντιαζε, το κυρίαρχο ζήτημα ένα η ανεργία, ετοιμάζονταν να φύγουν για Γερμανία. Άρχισαν λοιπόν να ζυγίζουν… τι είναι εκείνο που τους κρατά σε αυτή την χώρα και ποιο είναι εκείνο το στοιχείο που τους δίνει το πασαπόρτι.
Αφού αναφέρθηκαν στον ήλιο, στην θάλασσα, στη φύση και στον πολιτισμό άρχισαν να μετρούν τι δεν αντέχουν… Μέσα στα άλλα δραστηριότητες δεν έχουμε, ευκαιρίες να δημιουργήσουμε ανύπαρκτες, άνθρωποι που να νοιάζονται για να δημιουργήσουν κάτι καλύτερο από ελάχιστοι έως ανύπαρκτοι. Είπαν πολλά για το πώς φαντάζονται την χώρα, πως θα ήθελαν να ζήσουν σε αυτή, τι θα ήθελαν να δημιουργήσουν γι' αυτή. Πολλά που αν τα άκουγε κάποιος που κατέχει θέση θεσμική θα ντρεπόταν για όσα δεν κατάφερε να κάνει. Νέοι άνθρωποι με φαντασία και όραμα για τον τόπο τους ανοίγουν τα φτερά και ταξιδεύουν για αλλού. Αναζητώντας κάτι καλύτερο…
Πολλοί είναι εκείνοι που μιλάνε για ευκαιρίες, για μια καλύτερη ζωή, για την ανάπτυξη που έρχεται. Μόνο που η σημερινή μέρα, μου απέδειξε ότι τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει. Οι νέοι εξακολουθούν να φεύγουν, όσοι αποφασίζουν να μείνουν μαραζώνουν μέρα με την μέρα ψάχνοντας να βρουν κάποια σύμβαση να εργαστούν για λίγους μήνες. Ευκαιρίες ίσες για όλους δεν υπάρχουν μιας και η αξιοκρατία παραμένει άπιαστο όνειρο, όσο για την ανάπτυξη ταξιδεύει πάνω σε χελώνα και αργεί πολύ να φθάσει.
Στενοχωρήθηκα, έσκυψα το κεφάλι και αναλογιζόμουν, πως όλα αυτά που για άλλες χώρες εντός της ΕΕ είναι αυτονόητα για εμάς είναι ζητούμενα. Όλοι μέχρι να πάρουν την εξουσία τάζουν λαγούς με πετραχήλια που λέει και ο θυμόσοφος λαός μας, όταν όμως γαντζωθούν από την καρέκλα της εξουσίας, τίποτα δεν αλλάζουν παρά μόνο σκαρφίζονται πολιτικάντικους τρόπους για να διατηρηθούν σε αυτή.
Τελικά τα προγράμματα επαναπατρισμού των νέων τόπο δεν πιάνουν, τα φτερά έχουν ανοίξει και το ταξίδι συνεχίζεται... Το ζήτημα είναι που θα βρεθεί ο ηγέτης εκείνος που θα δώσει ώθηση για δημιουργία, για πραγματική ανάπτυξη και όχι για το βόλεμα μερικών ή για το ξεβόλεμα άλλων; Δύσκολα μα όχι ακατόρθωτα… ποτέ δεν είναι αργά ο σημερινός πρωθυπουργός μπορεί και πρέπει να τα καταφέρει αν κλείσει τα αυτιά του και σταθεί μακριά από πολιτικά πηγαδάκια και πολιτικάντικεςπαρεούλες που κοιτάνε τη βόλεψή τους και τις θέσεις που θα πάρουν.
Ως τότε, όλο και περισσότερο το μεταναστευτικό κύμα των νέων θα μεγαλώνει…
Η ηλιόλουστη μέρα ξαφνικά έγινε γκρίζα!
