Επί της ουσίας, όπως όλοι γνωρίζουμε, ο προϋπολογισμός, αυτός καθαυτός, τα τελευταία χρόνια, λειτουργεί μόνον ως επιβαλλόμενο λογιστικά εργαλείο, για τη γενικότερη βασική λειτουργία του Δήμου… Υπονοώ, δηλαδή, ότι όποιος διατείνεται στις μέρες μας, ότι μπορεί, όπως στους καιρούς της πλασματικής, όπως αποδείχθηκε, ευημερίας, να ασκήσει πολιτική μέσω του προϋπολογισμού, απλώς εξαπατά αλλήλους.
Και αυτό, όπως επίσης γνωρίζουμε, οφείλεται αποκλειστικά και μόνον, στην ολοένα και αυξανόμενη απαξίωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, μέσω της συρρίκνωσης των πόρων από την Κεντρική Εξουσία…
Την ίδια ώρα ένα μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας, που συγκαταλέγεται στους οικονομικά αδύνατους, στους αναξιοπαθούντες, δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις του.
Δεδομένων τούτων, το αποτέλεσμα είναι, σε ό,τι αφορά τον προϋπολογισμό, να μιλάμε για απλή διαχείριση της μιζέριας.
Βεβαίως, υπάρχει και η πολιτική στόχευση, η οποία πιστεύω ότι πρέπει να είναι διττού χαρακτήρα.
Από τη μια πλευρά χρειάζονται ευστοχία και άμεσα αντανακλαστικά στην απορρόφηση κονδυλίων από το ΕΣΠΑ και όχι μόνον και ταυτόχρονα αδιάκοπη πίεση προς τους κυβερνώντες, για ενίσχυση της κρατικής χρηματοδότησης. Δεν θα συμπεριλάβω, εσκεμμένα, σ' αυτή την παράμετρο, την ανάγκη να δοθεί έμφαση στην αξιοποίηση της δημοτικής περιουσίας, διότι αφενός δεν υπάρχουν διαθέσιμοι πόροι για αναβάθμισή της προς όφελος των πολιτών (εξαιρώ, βέβαια, εδώ, τις εκ των ενόντων δράσεις της δημοτικής Αρχής, όπως έργα στην Πλαζ, στο Νότιο Πάρκο κ.ά) και, αφετέρου, οι επιχειρηματικές δράσεις στην περιοχή μας έχουν συρρικνωθεί επικίνδυνα. Το γιατί το αντιλαμβανόμεθα όλοι και το βλέπουμε επί του πρακτέου και με τα λεγόμενα «φιλέτα» του Δήμου, όπως το τουριστικό περίπτερο στο Δασύλλιο, τη Μαρίνα κ.ο.κ., που διατίθενται προς ενοικίαση και μάλιστα με χαμηλό αντίτιμο και κανείς δεν ενδιαφέρεται ουσιαστικά.
Από την άλλη όμως πλευρά, είναι επιτακτική ανάγκη, να δοθεί η μέγιστη δυνατή έμφαση, σε πολιτικές ανθρωποκεντρικής προσέγγισης. Γίνεται, ομολογουμένως, ικανοποιητική προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά δυστυχώς δεν επαρκεί, καθότι το πρόβλημα της φτώχειας στην πόλη μας, έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, ενώ αναμένεται να ενταθεί.
Σ' αυτόν, δε, τον κρίσιμο τομέα, την προνοιακής πολιτικής, δεν χωρούν αντιπαραθέσεις και μικροπολιτικές, αλλά, αντίθετα, χρειάζονται συμμαχίες, συνέργειες και θέληση για προσφορά.
