Στη χώρα που δολοφόνησε τον Καποδίστρια, όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς. Το μίσος, ο φθόνος και ο φανταστικός εχθρός εμφιλοχωρούν στον ψυχισμό αρρωστημένων ανθρώπων, με αποτέλεσμα να επιτίθενται με τυφλό πάθος.
Σημαντικό ερώτημα προς διερεύνηση είναι η σύνδεση όλων αυτών των «επαναστατών» με τις ποικιλώνυμες ονομασίες, με πρόσωπα και κέντρα εξουσίας.
Ο μύθος της αριστεράς που επικαλείται το παρακράτος, όταν δεν μπορεί να δώσει πειστικές απαντήσεις ή να δράσει αποφασιστικά προκειμένου να περιορίσει και τέλος να εξαλείψει τα φαινόμενα αυτά, είναι γνωστός και παλιός.
Επιστρατεύει στις περιπτώσεις αυτές η «λογική» αντιμετώπιση μιας παράλογης δράσης, που πλήττει τελικά τη χώρα και όχι τα πρόσωπα που υποτίθεται ότι στοχεύει.
Το πρόσωπο που κτυπήθηκε δεν ήταν, ούτε από αυτούς που έριξαν τη χώρα στα βράχια, ούτε από τους λαδωμένους ποντικούς, ούτε από τους καιροσκόπους της πολιτικής σκηνής.
Το αντίθετο θα έλεγε κανείς. Σοβαρός άνθρωπος, με βαθιά επιστημονική κατάρτιση, καθηγητής στο Harvard, που δεν ευθύνεται για την κρίση. Απλά κλήθηκε όταν το πολιτικό σύστημα του τότε δικομματισμού που κατέρρευσε να διαχειριστεί για ένα μικρό διάστημα μια υπάρχουσα κρίση.
Το αν υπήρχε ή όχι, είναι άλλο θέμα. Εξάλλου η θητεία του κράτησε μόλις έξι μήνες. Η διεθνής αναγνώρισή του εμφανής μια και για πολλά χρόνια υπήρξε υποδιοικητής της ΕΚΤ.
Παρ’ όλα αυτά έγινε στόχος των σύγχρονων «δικαστών», που αποφάσισαν να τον πλήξουν και γιατί όχι να τον βγάλουν από τη μέση, σε μια στιγμή που ο ίδιος δεν είχε καμιά σχέση με την πολιτική καθημερινότητα και είχε αποσυρθεί στα ακαδημαϊκά του καθήκοντα.
Τι ήθελαν να πουν άραγε στην κοινωνία με την εγκληματική τους αυτή ενέργεια, οι κουκουλοφόροι της «επανάστασης»;
Να διαδώσουν το σύνθημα που βλέπουμε γραμμένο πάνω σε ιστορικά μνημεία που αναφέρει: «Ολική άρνηση του πολιτισμού για ολική απελευθέρωση ζώων και γης»;
Τι επιδιώκουν να γυρίσουμε στα σπήλαια και με ρόπαλα να κυνηγάμε τα θηράματα και να λύνουμε με τον ίδιο τρόπο τις διαφορές μας;
Βεβαίως δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων. Βεβαίως το πολιτικό σύστημα έχει αποτύχει παταγωδώς στη χώρα μας.
Όμως αυτοί που είναι στο κοινοβούλιο, είναι εμείς, μια και εμείς τους ψηφίσαμε. Οι πολιτικοί είναι η εικόνα μας, παρουσιάζουν εμάς, είτε μας αρέσει είτε όχι.
Αντί λοιπόν να τους λοιδορούμε, αντί να μας αποβλακώνει το χαζοκούτι, ας σκεφθούμε, ας διαβάσουμε, ας μιλήσουμε, ας ξεχωρίσουμε, ας υποστηρίξουμε κάποιους καλύτερους προκειμένου να τους αντικαταστήσουμε.
Τα αδιέξοδα της πολιτικής είναι και δικά μας αδιέξοδα. Γιατί τώρα που τους δοκιμάσαμε, δεξιούς, ενδιάμεσους και αριστερούς, είδαμε ότι πάμε από το κακό στο χειρότερο.
Ας δούμε άλλες κοινωνίες, πως ανέτρεψαν τις γνωστές μεγάλες πολιτικές οικογένειες. Στη Γαλλία δοκίμασαν την παρακμή της δεξιάς του Σαρκοζί, στη συνέχεια απογοητεύθηκαν από την αριστερά του Ολάντ και χωρίς άλλη καθυστέρηση δοκίμασαν ένα τρίτο πρόσωπο εκτός πολιτικού κατεστημένου τον Μακρόν.
Στην Ελλάδα μετά την δεξιά και τους σοσιαλιστές πέσαμε στην παγίδα με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα της αριστεράς και είδαμε ότι η κρίση δεν έχει πάτο, όταν την διαχειρίζονται πρόσωπα που υπέκλεψαν την εξουσία και τώρα ικανοποιούν κάθε απαίτηση των δανειστών, καταπατώντας χωρίς ντροπή υποσχέσεις και όρκους περί του αντιθέτου.
Όλα για την καρέκλα.
Αναζητείται ένας πατριώτης.
Ένας άνθρωπος που πάνω από το προσωπικό του βόλεμα θα βάλει την Ελλάδα.
Η πλήρης αποτυχία του σημερινού πολιτικού συστήματος και η αδυναμία του να βγάλει τη χώρα από την κρίση, οφείλεται στο γεγονός ότι κανείς μα κανείς δεν τόλμησε να κάνει το αυτονόητο.
Να δει το πρόβλημα από μέσα και όχι απ’ έξω. Το παραμύθι ότι φταίνε οι ξένοι, που μας δανείζουν με 1,5% και τους αποκαλούμε τοκογλύφους πρέπει να τελειώσει.
Αντί να ξεπουλάνε την Ελλάδα και εμάς μαζί, θα έπρεπε να σουλουπώσουν τον ξεχαρβαλωμένο κρατικό μηχανισμό της μίζας, της απραχτής, της ακατάσχετης πολυνομίας, της γραφειοκρατίας καθώς και της απίστευτης σπατάλης κάποιων επίορκων λειτουργών.
Να βάλουμε πρώτα απ’ όλα σε μια τάξη τα του οίκου μας. Κι επειδή το ψάρι βρωμάει από την κεφαλή, το πολιτικό σύστημα να αυτοπροστατευθεί, καταργώντας προνόμια και θέσεις άχρηστες και δαπανηρές.
Αν το παράδειγμα το δώσουν οι στρατηγοί στη μάχη και κινηθούν πρώτοι εναντίον του εχθρού, τότε και ο στρατός θα ακολουθήσει πρόθυμος να θυσιαστεί για το κοινό καλό.
Όταν οι πολίτες βλέπουν 48 υπουργούς στην χρεοκοπημένη Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων και τους συγκρίνουν με τους 22 της Γαλλίας των 60 και πλέον εκατομμυρίων.
Όταν επίσης βλέπουν 300 βουλευτές την ώρα που η Ολλανδία των 15 εκατομμυρίων έχει μόλις 180, όταν βλέπουν ότι το κράτος πέραν των υψηλών μισθών, τους παρέχει κάθε λογής προνόμια, από αυτοκίνητα, μοναδικό φαινόμενο σε ευρωπαϊκή χώρα, μέχρι ξεχωριστές αμοιβές για τη συμμετοχή τους στις επιτροπές, τότε δεν αγανακτούν μόνο, βγαίνουν από τα ρούχα τους.
Όμως η ευθύνη για τα πρόσωπα και τις καταστροφικές πολιτικές τους βαρύνει όλους εμάς, που πιστέψαμε στο «επονείδιστο» χρέος, όταν έτσι καλείται κατά τον ΟΗΕ ο δανεισμός που πήρε και οικειοποιήθηκε κάποιος δικτάτορας, ή σε διασκέψεις τύπου 1953 που δεν έχουν σχέση με τις σπατάλες των ταγών της πολιτικής μας, τότε είναι μαθηματικά βέβαιο, ότι η χώρα έχει διαβεί τον Ρουβικώνα και έχει εισέλθει στον χώρο του φρενοκομείου.
Αν θέλουμε να έχουμε αύριο εμείς και τα παιδιά μας, πρέπει να πούμε όσοι έχουμε ακόμη σώας τας φρένας μας … απόσεισέ τους.
Είναι η μόνη ελπίδα να σωθούμε στο και πέντε. Ας πάρουμε επί τέλους τις τύχες στα χέρια μας. Για να ζήσουμε ένα λιγότερο επώδυνο αύριο …
