Το δημοτικό θέατρο της πόλης φυλλορροεί. Οι δημοσιεύσεις δεν συγκινούν τον δήμο και εκεί που θα φανταζόταν κανείς μια γενική κινητοποίηση της πόλης, των φορέων και των ανθρώπων της για τη διάσωσή του, συναντά την πλήρη αδιαφορία.
Μια αδιαφορία που ίσως μετεξελιχθεί σε εικονικό ενδιαφέρον, με την καθιερωμένη ανταλλαγή πυρών, όταν κάποιο από τα στοιχεία του έργου του Τσίλερ κατερρεύσει, μαζί με την ψευδαίσθηση της πόλης ότι είναι σε θέση να επιδείξει στοιχειώδη σεβασμό στα ελάχιστα μνημεία της.
Μετά τις αφίσες, τα πανό και τα συνθήματα στις κολώνες, κάτι σαν εγγραφή της ασχήμιας του καιρού στο κεντρικότερο σημείο της πόλης, με επίκληση λαϊκότητας έναντι της δημιουργίας των αστών ενός άλλου αιώνα, μιας άλλης πόλης, ήρθαν οι skaters να κάνουν παιχνίδι στα σκαλιά του θεάτρου, με ό,τι μπορεί αυτό να συνεπάγεται για το "φάγωμα" των μαρμάρων.
Το skateboard κατηφόρισε από την Παντάνασσα στο κέντρο και ελλείψει χώρων οργανωμένων για την φιλοξενία του, έφτασε στην καρδιά της μεγαλύτερης πλατείας, εκεί όπου κάνουν προπονήσεις οι πρωτάρηδες που αρκούνται στα λίγα σκαλοπάτια του θεάτρου και την πλακόστρωτη άπλα ακριβώς μπροστά. Λαϊκή χρήση του θεάτρου; Τόπος στα νέα παιδιά; Ή ασυδοσία και διδαχή της αισθητικής παρακμής και της κακοποίησης των ιστορικών κτιρίων της πόλης;
Και δεν σταματάει εκεί η ...τέχνη της νέας Πάτρας. Μπροστά από το θέατρο και με την βοήθεια των στοών του γίνεται εν ψυχρώ χρήση ναρκωτικών τις μικρές ώρες της ημέρας, ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που υπάλληλοι του θεάτρου έχουν βρει το πρωί τα σύνεργα της νυχτερινής του χρήσης.
Μιλάμε για την καρδιά της πόλης και όχι κάποια συνοικία που ίσως διαφεύγει της προσοχής, δήμου και ελεγκτικών αρχών. Μιλάμε για την εικόνα της που όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο αυτοκαταστροφική, όλο και πιο γκρίζα.
Μια πόλη που αφήνει ένα από τα βασικότερα μνημεία της στο έλεος του θεού, του διαδηλωτή και του skater είναι μια πόλη που πρέπει να μας ανησυχεί. Τουλάχιστον.
Γ. Κοντογεωργοπούλου