Αντιφασιστική/αντικρατική συγκέντρωση για την Παρασκευή 21/09, στις 18:00, στα Ζαρουχλέικα, στην πλατεία που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Ευβοίας και Ανθείας, διοργανώνουν αντιεξουσιαστές για τον Πάυλο Φύσσα.
Η ανακοίνωση στο Indymedia έχει εξής:
"Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό είναι κομμάτι του συνολικού αγώνα ενάντια σε ότι τον συντηρεί και τον αναπαράγει, ενάντια στον κόσμο του κράτους και του κεφαλαίου, τον κόσμο της εξουσίας.
5 χρόνια από τη δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, ο αγώνας ενάντια στο φασισμό, τον εθνικισμό, τον πατριωτισμό είναι πιο επίκαιρος από ποτέ.
Φέτος συμπληρώνονται 5 χρόνια από το βράδυ της 18ης Σεπτέμβρη 2013, που ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας πέφτει νεκρός από το μαχαίρι του χρυσαυγίτη Ρουπακιά, μετά από επίθεση που δέχεται από φασιστικά τάγματα εφόδου, στο Κερατσίνι και ενώ οι μπάτσοι που είναι παρόντες παρακολουθούν. Όπως αποδείχτηκε αργότερα, ο Φύσσας ήταν στοχοποιημένος από τους χρυσαυγίτες για την αντιφασιστική του δράση. Είχε προηγηθεί η δολοφονία του Πακιστανού εργάτη Σαχτζάτ Λουκμάν στις 13 Γενάρη του 2013 από μαχαιρώματα φασιστών στα Πετράλωνα, ενώ πήγαινε στη δουλειά του. Οι δύο αυτές δολοφονίες είναι τα πιο κραυγαλέα σημεία της συνολικής φασιστικής δράσης όλο το προηγούμενο διάστημα, ιδιαίτερα μετά την είσοδο της Χρυσής Αυγής στο κοινοβούλιο στις εκλογές του 2012. Επιθέσεις σε μετανάστες, πογκρόμ σε γειτονιές με μετανάστες, σε ομοφυλόφιλους, αντιφασίστες, κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους, σε εργατικά σωματεία (όπως σε αυτό του ΠΑΜΕ στο Πέραμα λίγες μέρες πριν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα). Η ύπαρξή τους διογκώθηκε, αβανταρισμένη, προβεβλημένη και δικαιολογημένη από το σύνολο των ΜΜΕ (να θυμίσουμε την έκταση της προβολής των συσσιτίων που έκαναν, την εικονοποίηση στελεχών τους όπως ο Κασιδιάρης μέχρι και το γεγονός πως αρχικά η δολοφονία του Φύσσα προβλήθηκε ως οπαδική διαφορά) και αναπτυσσόμενη στη ζεστή αγκαλιά του κράτους, με μπάτσους, δικαστές, εισαγγελείς να προσφέρουν είτε την ανοχή τους είτε την απόλυτη υποστήριξή τους στο δρόμο, χτυπώντας αντίθετα ανελέητα όποιο χώρο και άνθρωπο υψώνει το ανάστημα του απέναντί τους. Και όλα αυτά την ίδια ώρα που οι φασίστες αναλάμβαναν ανοιχτά την πολιτική ευθύνη για τις πράξεις τους, διατρανώνοντας τους σκοπούς τους εντός και εκτός κοινοβουλίου.
Η επόμενη μέρα της δολοφονίας Φύσσα βρίσκει το κράτος να «κηρύσσει αντιφασιστικό αγώνα», με μπροστάρηδες την κυβέρνηση Σαμαρά, η οποία ήταν ακροδεξιάς κατεύθυνσης και διατηρούσε επιπλέον ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας με τους φασίστες, μέσω του συμβούλου του πρωθυπουργού Μπαλτάκου και ενός κομματιού άλλων ακροδεξιών προσωπικοτήτων και ομαδοποιήσεων του βαθέως κράτους, όπως το Δίκτυο 21 που ήταν η ιδεολογική δεξαμενή της τότε κυβέρνησης. Όσοι το προηγούμενο διάστημα έκλειναν το μάτι ή συνεργάζονταν ανοιχτά μαζί τους αναδιπλώνονται εντός του συνταγματικού τόξου, διατρανώνοντας τα αντιφασιστικά τους αισθήματα, καταδικάζοντας και εξοβελίζοντας στο πυρ το εξώτερον το απόλυτο κακό που μορφοποιείται εν προκειμένω στους χρυσαυγίτες. Σε επίπεδο καταστολής, οι χρυσαυγίτες διώκονται και φυλακίζονται και στήνεται μια τεράστια δικογραφία. Η ποινική αυτή διαδικασία που τρέχει εδώ και κάποια χρόνια, με τα πρακτικά των συνομιλιών, τα στοιχεία που έχουν έρθει στο φως κλπ, έχει εμφανίσει ευρύτερα στοιχεία της φασιστικής δράσης, της διείσδυσης τους στην αστυνομία, του εξοπλισμού και των στόχων τους. Το διακύβευμα ήταν εν τέλει η ανάδυσή τους σαν μια αναγκαία πολιτική δύναμη που θα συνεισέφερε σημαντικά στην καθολική πειθάρχηση του ντόπιου πληθυσμού στα κελεύσματα και τις επιταγές κράτους και κεφαλαίου και θα συνέφερε στο τσάκισμα των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων.
Το δημοκρατικό σοκ και οι κραυγές φόβου που ξεδιπλώθηκαν από το σύνολο του αστικού κόσμου την επόμενη της δολοφονίας του Φύσσα, αλλά και η απόπειρα να καρπωθεί το κράτος τον αντιφασιστικό αγώνα και να αλλοιώσει τα νοήματα και τα περιεχόμενά του, είναι κομμάτι της απόπειρας να ξεπλυθούν οι πολιτικές του επιλογές και η ίδια του την οντότητα και να οριστεί εκ νέου το έδαφος εντός του οποίου επιτρέπεται να υπάρχουμε. Αυτό του νόμιμου, του κρατικού, του αστικού, του καπιταλιστικού, αυτό ενός κόσμου που η εξουσία ως ακρογωνιαίος λίθος του δε θα αμφισβητείται. Η συγκρότηση ενός συνταγματικού τόξου και η θεωρία των δύο άκρων, στοχεύουν την καταστολή και το χτύπημα όσων αγωνίζονται συνολικά ενάντια στον φασισμό και τη δημοκρατία, προτάσσοντας την επαναστατική, ριζοσπαστική δράση ενάντια συνολικά στον κόσμο της εξουσίας.
Η θεωρία των δύο άκρων είναι μια κομβική ιδεολογική κατασκευή της κυριαρχίας ώστε να επικαθορίσει και να περιφράξει το μονοπώλιο της βίας που κατέχει, να προασπίσει και να θωρακίσει το χώρο που ορίζει και να αναδείξει τη δημοκρατική διαχείριση ως κραταιά. Εφορμάται από μια ξεκάθαρη αναθεώρηση και αλλοίωση της ιστορίας του κόσμου μετά τον ΄Β παγκόσμιο πόλεμο. Η εξίσωση υπό το πρίσμα του «ολοκληρωτισμού» του κομμουνισμού (και όχι του Σοβιετικού καθεστώτος) με το ναζισμό, αλλά και η ανάδειξη της συμμαχικής δημοκρατικής δύναμης ως νικήτριας της ιστορικής μάχης της ανθρωπότητας ενάντια στο ναζισμό και το φασισμό έχει πολλές προεκτάσεις. Αφ’ενός, στοχεύει να κονιορτοποιήσει πίσω από την εξίσωση κομμουνισμού φασισμού κάθε ελευθεριακή και επαναστατική ιδέα, ασκώντας την κριτική απέναντι στο Σοβιετικό καθεστώς από τα πάνω. Ο κρατισμός αναδύεται ως ο μεγάλος νικητής της κομβικότερης πολιτικής μάχης της σύγχρονης ιστορίας, ο καπιταλισμός επανακάμπτει κερδίζοντας έδαφος. Τα μεγάλα κοινωνικά και επαναστατικά κινήματα, η από τα κάτω ιστορία αντίστασης των λαών απέναντι τόσο στους φασίστες αλλά και στους δημοκράτες (που πριν το ’40 δε είχαν κανένα πρόβλημα να υπογράφουν συμφωνίες με Χίτλερ και Μουσολίνι), θάβονται και πολτοποιούνται σαν να αποτελούν επιτεύγματα άλλων. Η ωραιοποιημένη εικόνα των απλά «αντιφασιστών» κατακλύζει εκατομμύρια σελίδες, εικόνες, σεκάνς στο σύγχρονο κόσμο, σε μια γιγαντιαία προσπάθεια να θαφτεί ο παρτιζάνος και να κερδίσει ο αστός. Η μάχη λοιπόν, νομιμοποιείται μόνο απέναντι σε μια απειλή επιπέδου ΄Γ Ράιχ, η επαναστατική/αντικαπιταλιστική βία εξωθείται σε ένα επίπεδο αντίστοιχου κακού και κινδύνου με τη φασιστική βία, ο μόνος ρυθμιστής της πραγματικότητας πρέπει να είναι το κράτος. Η θεωρία των δύο άκρων είναι τόσο ένα κατασταλτικό εργαλείο απέναντι σε όσους και όσες αγωνίζονται, αλλά ταυτόχρονα και μια ρωγμή εντός του κυριαρχικού ιδεολογικού οικοδομήματος που πριμοδοτεί την ακροδεξιά ρητορική, καθώς χρησιμοποιείται κατά κόρον από τους πλέον διακηρυγμένους φασίστες. Η δημοκρατία δεν μπορεί να πολεμήσει το φασισμό, αντίθετα μπορεί να του αφήσει όλο το έδαφος να αναπτυχθεί και τα εργαλεία να συσκοτίσει τη δράση και το λόγο του, έως ότου έχει αποκτήσει της απαραίτητη δύναμη για να επιβληθεί.
Η βία ως δομικό στοιχείο των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων, που εμπεριέχεται τόσο εντός της κανιβαλιστικής μορφής που μπορεί να πάρει η επιβίωση όσο και εντός των παραγωγικών και εκμεταλλευτικών σχέσεων, δαιμονοποιείται μόνο όταν πρόκειται για τον αντικρατικό/ μαχητικό/ ριζοσπαστικό αγώνα, όταν προωθείται ως εργαλείο των καταπιεσμένων απέναντι σου καταπιεστές τους. Το αίμα του Φύσσα, του Λουκμάν και όλων των άλλων, έρχονται να καλύψουν την καπιταλιστική πραγματικότητα, να τη συσκοτίσουν, καθιστώντας επί της ουσίας την ύπαρξής της ως κάτι άχρονο και σταθερό, ως κάτι αναλλοίωτο που ο αγώνας αφορά μονάχα την ομαλή της λειτουργία και επαναρρύθμιση και ως εκ τούτου, ο φασισμός, ο ναζισμός, κάθε είδους μισαλλόδοξη ιδεολογία αποτελεί απλά μια εξαίρεση σε ένα κατά τα άλλα αναγκαίο και ακλόνητο κοινωνικό σύστημα.
Ο φασισμός και ο ναζισμός αποτελούν οργανικό κομμάτι αυτού του κόσμου. Το έθνος-κράτος είναι η κυρίαρχη οντότητα των καπιταλιστικών αστικών χωρών, ο πατριωτισμός και το έθνος είναι οι κυρίαρχες φαντασιακές κατασκευές που αποτελούν την ισχυρότερη συγκολλητική ουσία ενός κόσμου που αποπειράται από τη γέννησή μας να μας εμφυσήσει τις αξίες του ώστε να πειθαρχούμε, να παράγουμε και να καταναλώνουμε. Όταν η εύρυθμη καθημερινή λειτουργία του καπιταλιστικού οικοδομήματος διαταράσσεται λόγω των εγγενών αντιφάσεων του, μπρος το φόβο της κοινωνικής αναταραχής και ανυποταξίας, μπρος στο φόβο της διόγκωσης της σφαίρας αμφισβήτησης του κόσμου αυτού, ο καπιταλισμός θα επανέρθει σε μια κατάσταση εξαίρεσης. Σε μια κατάσταση που εκ νέου θα στενεύσει τα όρια της ίδιας μας της ζωής, καταστέλλοντας, φυλακίζοντας, θανατώνοντας, επιβάλλοντας ολοκληρωτικά καθεστώτα, σε μια προοπτική εκθετικής αύξησης της ίδια της εξουσίας πάνω στις ζωές μας. Άλλωστε ποια μεγαλύτερη μορφή εξουσίας μπορεί να υπάρξει από την απογύμνωση ενός όντος από κάθε του βιολογική και κοινωνική ιδιότητα, από κάθε του σημασία και αξία, όπως συνέβη με όσους/ες θανατώθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί, απλά και μόνο γιατί η ύπαρξή τους είχε παρανομοποιηθεί και τεθεί στο περιθώρια της ίδιας της ζωής και της ιστορίας.
Ο ρόλος λοιπόν των φασιστικών μορφωμάτων είναι να κρατήσουν την οργή μακριά από τους υπεύθυνους, να επιτεθούν σε όσες/ους πραγματικά αντιστέκονται, να εφεύρουν «εχθρούς» για να ξεσπούν εκεί οι καταπιεσμένοι. Είναι γνωστή διεθνώς η στήριξη τους από κομμάτια του κεφαλαίου και η εμπλοκή τους με κάθε είδους καπιταλιστικής μπίζνας. Οι στόχοι τους είναι ξεκάθαροι: αίμα και βία στους φτωχούς. Ο φασισμός δεν είναι τίποτα άλλο από το όπλο του κεφαλαίου για πειθάρχηση που στην εποχή της οικονομικής και πολεμικής ισοπέδωσης, της εντατικοποίησης της εκμετάλλευσης και της επισφάλειας έρχεται να αναπαράξει το σύνθημα των εξουσιών: όλοι/ες εναντίον όλων, ο καθένας/μιά για την πάρτη του κι όποιος/α τα καταφέρει. Εσωστρέφεια, εξατομίκευση, ιδιώτευση, κοινωνικός κανιβαλισμός. Περιχαράκωση της ζωής, πνευματική και συναισθηματική ερημοποίηση. Τα εθνικιστικά/φασιστικά/ναζιστικά μορφώματα και κόμματα είναι άρτια συνδεδεμένα με τις πλέον σκληρές , νεοφιλελεύθερες καπιταλιστικές πολιτικές, βάζοντας είτε σαν κυβερνήσεις είτε σαν κοινοβουλευτικά κόμματα πλάτη για τη ψήφιση των πιο αντιδραστικών και σκληρών ταξικών νομοσχεδίων. Προτάσσουν άλλωστε την υποταγή στο όνομα του έθνους και της φυλής στον πλούσιο, τον ισχυρό, τον εκμεταλλευτή. Ονειρεύονται ένα φυλετικό άρειο κόσμο που θα οικοδομείται πάνω στην εξάλειψη κάθε διαφορετικού για την κυρίαρχη νόρμα υποκειμένου. Ότι δεν τοποθετείται εντός του εθνικού, φυλετικού, πατριαρχικού, θρησκευτικού/ έμφυλου/ παραγωγικού πλέγματος αποτελεί μίασμα και μορφοποιείται ως «εσωτερικός εχθρός» για την δική τους καπιταλιστική κοινωνική τάξη.
Στον παρόντα ιστορικό χρόνο ο φασισμός και ο ναζισμός επανέρχονται σαν αφηγήσεις και πολιτικά κινήματα στο προσκήνιο, λαμβάνοντας μαζικά χαρακτηριστικά ακόμη και σε εκείνες τις αστικές κοινωνίες που οι αντιθέσεις είναι πιο αμβλυμμένες. Οι αγωνιζόμενοι/ες, οι από τα κάτω συνολικά οφείλουμε να αναπτύξουμε, να κοινωνικοποιήσουμε και να μαζικοποιήσουμε τα εργαλεία και τη συνείδηση για να συντρίψουμε τόσο το φασισμό, όσο και τη δημοκρατία, καθώς, διδασκόμενοι από την παράδοση των καταπιεσμένων, την δική μας ιστορική παράδοση, η μόνη επαναστατική προοπτική εναποτίθεται στη συνολική πάλη ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, ενάντια στον καπιταλισμό που φέρει στο εσωτερικό του συνολικά, τόσο σαν δημοκρατία όσο και σαν φασισμός, τις αιτίες για τη δημιουργία ενός κόσμου εκμετάλλευσης και βίας, ενός κόσμου που παράγει, οξύνει, εργαλειοποιεί την εκμετάλλευση, την αδικία και τη λεηλασία του φυσικού κόσμου.
Ο φασισμός δεν αποτελεί εν τέλει μια ανώμαλη παρέκκλιση σε ένα κατά τα άλλα δίκαιο σύστημα. Αποτελεί το συμβολικό τοτέμ του κακού που θυμίζει όλα εκείνα που «δεν πρέπει να ξαναέρθουν», συμφιλιώνοντας το μυαλό με την παρούσα μορφή της βαρβαρότητας. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης όμως βρίσκονται ακόμη εδώ, στη μορφή των κάθε είδους κέντρων διαλογής μεταναστών και των εργασιακών κάτεργων, οι βιοπολιτικές για τους/τις περισσεύοντες διέπουν τις πολιτικές στο εσωτερικό του δυτικού κόσμου, οι βόμβες και οι πολεμικές επεμβάσεις καθημερινά ξερνούν θάνατο σε κάθε σχεδόν γειτονιά του πλανήτη. Η δύση, που έχει οικοδομηθεί ως ο κυρίαρχος πολιτισμικά και ιστορικά χώρος, ποτέ δεν ήρθε σε ρήξη με το ολοκληρωτικό της πρόσωπο/παρελθόν, αντίθετα, αυτό είναι που αποτελεί τη σύγχρονη κατεύθυνσή του. Δεν είναι τυχαίο πως η ένωση – σύμβολο της δημοκρατίας, η Ε.Ε., αποτελεί ένα φρούριο για εκατομμύρια ζωές, την ίδια ώρα που στηρίζει ανοιχτά τη ναζιστική κυβέρνηση της Ουκρανίας. Ακόμη, στον άλλο πόλο του δυτικού κόσμου, στο λίκνο της δημοκρατίας, τις Η.Π.Α. ο θεσμικός ρατσισμός, οι δολοφονίες των μαύρων, των αντιφασιστών, οι απάνθρωπες μεταναστευτικές πολιτικές, η έμφυλη βία από το στόμα της κεφαλής του κράτους τον Τραμπ, οι πολιτικές για την απαγόρευση των αμβλώσεων, συμπληρώνουν το παζλ που εμφανίζει ξεκάθαρα μπροστά μας τι αποτελεί το λεγόμενο σύγχρονο ολοκληρωτισμό και τις όλο και πιο διευρυμένες καταστάσεις εξαίρεσης που χτίζονται καθημερινά.
Αλλά και στη γειτονιά των Βαλκανίων, ο εθνικισμός φουντώνει πάλι, αντανακλώνοντας ότι συμβαίνει στο βάθος, δηλαδή τις ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις για την αύξηση της σφαίρας επιρροής κάθε δύναμης. Η ανακίνηση, εν προκειμένω, του «Μακεδονικού» αφορά την ένταξη στο ΝΑΤΟ των Σκοπίων και πριμοδοτείται από τις ΗΠΑ, ενώ αντίστοιχα το όλο πατριωτικό/εθνικιστικό πανηγύρι έχει από πίσω του ρωσικά συμφέροντα. Αυτό όμως που αποτελεί παιχνίδι εξουσίας για τους ισχυρούς, δημιουργεί ένα τεράστιο κίνδυνο, καθώς διογκώνεται ο εθνικισμός και ο πατριωτισμός και τα κάθε είδους φασιστικά/ναζιστικά μορφώματα βρίσκουν έδαφος να ενισχύσουν τη δράση και την επιρροή τους, προσπαθώντας να καταλάβουν χώρο στο δρόμο, εξαπολύοντας επιθέσεις, καλυμμένοι από τον όγκο που συρρέει στα κάθε είδους συλλαλητήρια για το ονοματολογικό, όπως έγινε ιδιαίτερα στη Θεσσαλονίκη με αποκορύφωμα τον εμπρησμό της κατάληψης Libertatia τη μέρα του συλλαλητηρίου στις 21 Γενάρη.
Ο φασισμός δεν μπορεί να ηττηθεί θεσμικά από πολιτικές δυνάμεις που τον κρατάνε ως κατασταλτικό μπαλαντέρ σε περιόδους κοινωνικού αναβρασμού. Ο φασισμός νικιέται από εμάς, από όσους δηλαδή βρίσκονται στο στόχαστρό του: από τους εργάτες, τους άνεργους, τους φοιτητές, τους μετανάστες, τους κοινωνικούς αγωνιστές, τους αντιφασίστες. Από όσους βιώνουν καθημερινά, τον φασισμό σε όλα του τα πρόσωπα. Η αντιφασιστική δράση ή θα είναι μαχητική κι επαναστατική ή δεν θα είναι τίποτα.
Αγωνιζόμαστε από κοινού, μακριά από πλαστούς εθνικούς-φυλετικούς-θρησκευτικούς διαχωρισμούς και προκαταλήψεις. Όσο συλλογικοποιούμε τις αρνήσεις μας, συγκρουόμαστε και ερχόμαστε σε ρήξη με τον πολιτισμό της εκμετάλλευσης και της επιβολής, των συνόρων και της ιδιοκτησίας, της ετερονομίας και της ιεραρχίας, της αλλοτρίωσης και των διακρίσεων. Όσο ονειρευόμαστε έναν ανεξούσιο κόσμο, ισοτιμίας και σύνθεσης πολλών διαφορετικών πραγματικοτήτων.
Ας τελειώνουμε με κάθε είδους σύνορα -εδαφικά, σωματικά, διανοητικά-, με κάθε δεσποτισμό, σκοταδισμό και διαμεσολάβηση. Ας δημιουργήσουμε αυτοοργανωμένες κοινότητες αγώνα, αμοιβαιότητας, δημιουργικότητας, σύγκρουσης με τους δυνάστες και επινόησης νέων μορφών συλλογικής ζωής για τη διαμόρφωση νέων κοινωνικών σχέσεων, για το πέρασμα σε μια κοινωνία ελευθερίας, αλληλοβοήθειας, κοινοκτημοσύνης.
Να συντρίψουμε το φασισμό στις συνειδήσεις και στην καθημερινότητα.
Καθημερινός, μαχητικός, αντιεξουσιαστικός αγώνας ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.
Αυτοοργανωμένες, κοινότητες αγώνα ενάντια στη φτώχεια, την εκμετάλλευση, την εξαθλίωση, τους πολέμους, την περιχαράκωση των ζωών μας.
Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών Πάτρας.
Κάθε Δευτέρα στις 19:00 στο Παράρτημα
asapatras.espivblogs.net / [email protected]"
