Πριν κάποια χρόνια, άνδρες και γυναίκες που δήλωναν προοδευτικοί έκλειναν τα μάτια μπροστά στους δαίμονες του ολοκληρωτισμού. Η φαντασίωσή τους είχε κόκκινο χρώμα και το γοητευτικό πρόσωπο της επαναστάσεως και της προόδου για όλους. Όμως, η φαντασίωση αυτή τελικώς απεδείχθη τόσο φαιά όπως όλες οι φασίζουσες ιδεολογίες. Ωστόσο, παρά τις αποκαλύψεις, τις αποδείξεις, τις διαμαρτυρίες και τις καταγγελίες, οπαδοί και διανοούμενοι εξακολούθησαν να πιστεύουν ότι οι ελευθέρως σκεπτόμενοι άνθρωποι είναι «προδότες» και «πουλημένοι» στην αστική τάξη, στην σοσιαλδημοκρατία και στον διεθνή σιωνισμό»
Παρά τα γκουλάγκ, παρά τα πολλά εκατομμύρια θύματα, παρά τις συλλήψεις και τις φυλακίσεις, οι κατά Λένιν «χρήσιμοι ηλίθιοι» ηρνούντο την πραγματικότητα, ενοχλούντο από το φως. Από την άλλη πλευρά, οι αποκαλούμενοι συνοδοιπόροι, ανάμεσα στην δημοκρατία και τον ολοκληρωτισμό, τελικώς επέλεγαν τον τελευταίο. Είναι πολύ πιο βολικός. Δεν απαιτεί το σκέπτεσθαι. Κατέχει όλες τις αλήθειες και αλίμονο σε αυτόν που τις αμφισβητεί.
Σήμερα, οι οπαδοί της «προόδου» όχι μόνον έχουν συμμαχήσει με τις φαιές εκδοχές της Ιστορίας, αλλά διέπονται και από μία νέα φαντασίωση. Αυτήν του ολοκληρωτικού, σκοταδιστικού και φονταμενταλιστικού ισλαμισμού.
Αντίθετα με τον σταλινισμό, η νέα αυτή ιδεολογία δεν ισχυρίζεται ότι θα επιλέξει τον βίαιο και ολοκληρωτικό δρόμο που θα μπορούσε να δημιουργήσει δυναμική προόδου. Οι ισλαμισμός και οι εκφραστές του, δεν θέλουν να επιβάλουν μία νέα ηθική τάξη, στο όνομα της προόδου. Αντίθετα, απεχθάνονται την πρόοδο και ότι σχετίζεται με αυτήν. . Είναι ο νέος δολοφονικός ολοκληρωτισμός, ο οποίος δεν επικαλείται την σωτηρία του ανθρώπου, αλλά την εξόντωση όλων αυτών που δεν υπακούουν στην πιο βάρβαρη ερμηνεία του Κορανίου.
Ως φαίνεται όμως, οι απανταχού τζιχαντιστές είναι τα νέα «χαιδεμένα παιδιά»μιάς εξίσου δολοφονικής δήθεν αριστεράς,για την οποίαν η καταστροφή είναι αυτοσκοπός.Και αυτό συχνά πυκνά το βλέπουμε και το ζούμε στην Ελλάδα και όχι μόνον.Τον τελευταίο καιρό ετσι ορδές μπαχαλάκηδων,στην Αθήνα και στό Παρίσι,με τη δράση τους, απέδειξαν η δημοκρατία και η δημόσια τάξη μπορούν να παραβιάζονται ατιμωρητί από οποιουσδήποτε επιθυμούν να το κάνουν. Περιουσίες χάθηκαν, καταστήματα, περίπτερα και τράπεζες λεηλατήθηκαν, η πολιτική κοινωνία διαπομπεύθηκε και η δημόσια τάξη καταλύθηκε, χωρίς κανείς να ενοχληθεί γι αυτό. Ακόμα και τα θύματα της βίας έσκυψαν το κεφάλι, γνωρίζοντας ότι είναι ανυπεράσπιστα.
Επίσης, με τα γεγονότα του Δεκεμβρίου και την συνέχειά τους με ενέργειες τρομοκρατικές, με εμπρησμούς, και λοιπούς χουλιγκανισμούς στα γήπεδα και στους δρόμους, απεδείχθη ότι οι υπάνθρωποι της βίας έχουν πολιτική στήριξη, αφ’ ενός, και επικοινωνιακή συμπαράσταση, αφ’ ετέρου. Αυτά είναι δύο πολύ σημαντικά στοιχεία για τους εχθρούς των ανοικτών κοινωνιών. Η πολιτική νομιμοποίηση είναι δώρον εξ’ ουρανού για τους κουκουλοφόρους και τους χούλιγκαν –καθώς, βεβαίως, και για τους νέους υπηρέτες του κορανικού ολοκληρωτισμού.
Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι όσοι εξαπατώνται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και κάποια δήθεν προοδευτικά αλλά και φαιοκόκκινα ΜΜΕ, δεν έχουν πάντα επαρκές επίπεδο μορφώσεως και ωριμότητος ώστε να κάνουν την διάκριση ανάμεσα στον μύθο και την πραγματικότητα.Αλλ’ούτε και ενδιαφέρονται να μάθουν,γιατί όλα τα ξέρουν!! Παρασύρονται, έτσι, από κραυγές, συνομωσιολογίες και λοιπές αρλουμπολογίες και χάνουν αυτό που ο μεγάλος Καρλ Πόππερ αποκαλούσε «ηθική της υπευθυνότητας».
Κατά τον Αυστριακό φιλελεύθερο φιλόσοφο, οι καλύτεροι θεσμοί, οι αποτελεσματικότερες διαδικασίες, δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα αν όσοι ζουν κάτω από αυτούς τους θεσμούς και χρησιμοποιούν αυτές τις διαδικασίες έχουν, στην πράξη, απαρνηθεί τα καθήκοντά τους ως πολιτών. Μία ανοιχτή κοινωνία δεν είναι αυτή που αποσκοπεί στο να στερήσει από τα μέλη της την προσωπική υπευθυνότητά τους, αλλά, αντιθέτως, είναι αυτή που τούς προσφέρει την δυνατότητα να την ασκούν γαλήνια και δραστήρια.
Όμως, όλα αυτά σε κάποιους δεν αρέσουν.
