Η 8η Μαρτίου καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ το 1977 ως Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και την Παγκόσμια Ειρήνη. Η διπλή αυτή θεσμοθέτηση μόνο τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί και ήταν μια δικαίωση μεγάλων και πολλές φορές αιματηρών αγώνων των γυναικών, να κατακτήσουν τα ίδια δικαιώματα με τους άνδρες.
Το κατάφεραν; Όχι στο βαθμό που θα μιλούσαμε για πλήρη δικαίωση. Όχι, όταν εκατομμύρια γυναίκες τόσο στις προηγμένες όσο και στις αναπτυσσόμενες χώρες, ζουν την Κόλαση καθημερινά μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, με κακό πρωταγωνιστή έναν πατέρα, έναν σύζυγο, έναν αδελφό. Όχι, όταν αναγκάζονται να σιωπήσουν γιατί φοβούνται για τη ζωή τη δική τους και των παιδιών τους, σκύβοντας το κεφάλι σε απάνθρωπα έθιμα και παράλογες, προσβλητικές και δυστυχώς πολλές φορές και θανατηφόρες συμπεριφορές.
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας τα τελευταία χρόνια, για μας τις τυχερές, είναι μια ευκαιρία για έξοδο με τις φίλες μας, με πολλές εναλλακτικές ανάλογα με τα γούστα μας. Η μέρα όμως αυτή δεν είναι γιορτή. Είναι μέρα τιμής για όσες υπέφεραν και υποφέρουν, για όσες έφυγαν με πόνο και αγωνία ψάχνοντας το δικαίωμα στην ελεύθερη ζωή και για όσες καθημερινά παλεύουν με την ελπίδα φωλιασμένη στην καρδιά τους. Εκεί που θα τσουγκρίζουμε τα ποτήρια με τις φίλες μας, ας κάνουμε μια σκέψη στη μνήμη τους.
Πέπη Σπηλιωτοπούλου
Δημοσιογράφος – Υποψήφια Περιφερειακή Σύμβουλος με την παράταξη “Δικαίωμα στην Πρόοδο” του Απόστολου Κατσιφάρα
