Την δική του πινελιά, εκτός απροόπτου φαίνεται πως έβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ στην πολύπαθη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και το σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια. Ο κ.Γαβρόγλου, ευρισκόμενος στην υπουργική καρέκλα, ελέω… Καμμένου, είπε και αυτός αντί να νοικοκυρέψει τα έγγραφα του(ποιος δεν θυμάται την προπαγανδιστική φωτογραφία μετά την εισβολή στο γραφείο του) να βάλει μια τάξη στα της Παιδείας.
Και μάλιστα από διαπιστώσεις δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και άστοχος. Απαξίωση του Λυκείου, πανσπερμία αντικειμένων, «προβληματικές» σχολές στην ζήτηση των μηχανογραφικών. Από λύσεις όμως; Εδώ τα πράγματα για ακόμη μια φορά μοιάζουν ασυντόνιστα, ανοργάνωτα με ελλιπέστατη αίσθηση της σκληρής εκπαιδευτικής πραγματικότητας. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς καθώς οι αλλαγές που δρομολογούνται, μεθοδεύονται όπως και στις προηγούμενες περιώνυμες «εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις»: στο πόδι!
Και τα τελευταία χρόνια κάτι τέτοιο μοιάζει να έχει γίνει πάγια τακτική από τους ΥΠΕΠΘ, ανεξαρτήτως παραταξιακής προέλευσης. Κάθε υπουργός επιθυμούσε να «αφήσει την σφραγίδα του», χωρίς καμία πρώτιστη διαβούλευση, εφαρμόζοντας ντιρεκτίβες μανδαρίνων των υπουργείων, που Κύριος οίδε, αν έχουν περάσει ποτέ τους από σχολική αίθουσα. Οι συνέπειες πανομοιότυπες: αναστάτωση και σύγχυση τους μαθητές και τις οικογένειες τους, αποπροσανατολισμός των εκπαιδευτικών στόχων στους διδάσκοντες.
Ερχόμενοι στα τωρινά, άραγε αναρωτιέται κανείς κατά πόσο κρίνεται δόκιμη μια αλλαγή του συστήματος εξετάσεων τον προηγούμενο Μάρτη, ενώ ήδη από το προηγούμενο καλοκαίρι και μέχρι πριν λίγο καιρό, ο ίδιος υπουργός υπερθεμάτιζε περί «καταργήσεως των εξετάσεων»; Τα πράγματα όμως, είναι πολύ σοβαρά για να έχουμε να κάνουμε με μια ακόμα α λα Σύριζα κυβίστηση… Εκείνο όμως που ενοχλεί περισσότερο είναι πως οι προωθούμενες αλλαγές είναι για μια ακόμα φορά, άτολμες. Και αυτό γιατί δεν έχουν την πρόθεση να «σπάσουν αυγά». Κλασικό σημάδι αποφυγής του μοιραίου όπως αποδείχθηκε τα τελευταία χρόνια, «πολιτικού κόστους».
Την στιγμή που παγκοσμίως οι μαθητές ξεσηκώνονται διαδηλώνοντας για τα περιβαλλοντικά ζητήματα, εμείς εδώ με ένα φιρμάνι τους ειδοποιούμε πως θα κάνουν από του χρόνου περισσότερα Αρχαία και Μαθηματικά. Αδιαφορούμε για την σφαιρική τους μόρφωση και αδρανοποιούμε όλο και περισσότερο την προσωπικότητα τους κάνοντας σχέδια επί χάρτου πάνω σε νεανικές ψυχές. Φυλακίζουμε τον αυθορμητισμό τους, μηχανοποιώντας την σκέψη τους, προσπαθώντας να τους κάνουμε όχι καινοτόμους και αμφισβητίες, αλλά υπάκουους και μεθοδικούς. Με αποτέλεσμα οι πρώτοι να κοσμούν τα πανεπιστήμια και τα ερευνητικά κέντρα του εξωτερικού και οι δεύτεροι τις καφετέριες της γειτονιάς.
Συνοψίζοντας, συνιστά κοινή πεποίθηση, πως το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, συνεχίζει να αποτυγχάνει. Καταφέρνει να αναπαράγει την αποστήθιση, την μηχανική μάθηση ευνοώντας την ευκαιριακή προσπάθεια μπροστά στις πανελλήνιες, την στιγμή που έχει εμποτίσει τον μαθητή με μια 5ετή λογική «ήσσονος προσπάθειας». Και αν τα εκπαιδευτικά μοντέλα έρχονται και παρέρχονται, η κουλτούρα γνώσης που είναι ανάγκη να αφομοιώσει ο έλληνας μαθητής, ακόμα παραμένει ζητούμενο.
