To δικό της αντίο μέσα από το λογαριασμό της στο Facebook θέλησε να πει Νατάσα Ράγιου για την Χριστίνα Λυκιαρδοπούλου. Με μια φωτογραφία της δημοσιογράφου την αποχαιρέτησε με ένα συγκινητικό και μακροσκελές κείμενο.
«Αντίο...
Χριστίνα μου.. Όταν αντίκρισα την μεγάλη πόρτα της δημοσιογραφίας ήσουν εκεί. Μου την άνοιξες. Όταν με φλέρταρε η τηλεόραση ήσουν εκεί. Βράχος κι ανάχωμα . Στις χαρές και στις στεναχώριες μου ήσουν εκεί. Με ισορροπούσες. Στους ενθουσιασμούς μου ήσουν εκεί. Με προσγείωνες. Όταν πληγώθηκα ήσουν εκεί. Με κράτησες όρθια. Στα άγχη και στις φρίκες μου ήσουν εκεί. Με καθησύχαζες. Στα προβλήματα ήσουν εκεί. Μου τα έλυνες μαγικά. Στον γάμο μου ήσουν εκεί. Άλλαξες τα στέφανα. Στις δυσκολίες ήσουν εκεί. Με ενθάρρυνες. Στην πολιτική μου καριέρα ήσουν εκεί. Με στήριζες. Στην γέννηση του παιδιού μου ήσουν εκεί. Σου μελάνιασα τα μπράτσα ενώ πονούσα και μετά το κράτησες πρώτη στα χέρια σου και το έπλυνες. Και ύστερα έγινες η νονά του. Σε όλη μου την ζωή, από 20 χρόνων κορίτσι, με πρόσεχες. Ήσουν εκεί.
Τώρα είμαι εγώ εδώ για σένα. Όπως οφείλω.
Η μοίρα ήθελε να είμαι εκεί για σένα, το τελευταίο σου βράδυ σ αυτήν τη ζωή, να είμαι εκείνη που σε βρήκε την επόμενη μέρα, τρέχοντας απο αγωνία και κακό προαίσθημα, να είμαι εκείνη που σ αγκάλιασε για τελευταία φορά..Έμελλε να είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που είδες, που μίλησες, για τον οποίο μαγείρεψες. Θλιβερό προνόμιο. Και παράλληλα ευλογία.
Είμαι εδώ για να σε αποχαιρετήσω εκ μέρους όλων, να πω δυο λόγια, από καρδιάς, για μια Κυρία, με όλες τις έννοιες και αποχρώσεις της λέξης. Για την ακρίβεια, το όνομά σου θα έπρεπε να είναι δίπλα στο λήμμα "κυρία"στο λεξικό.
Φάρος φωτεινός ευγένειας, καλοσύνης γενναιοδωρίας.
Σε έναν επαγγελματικό χώρο και σε έναν κόσμο που βγαίνουν μαχαίρια, κυριαρχούν ίντριγκες, κακίες κι ο ένας την στήνει στον άλλον, αρνητικό για σένα δεν είχε να πει κανείς. Ποτέ. Πώς θα μπορούσε άλλωστε..
Συσπείρωνες γύρω σου διαφορετικούς ανθρώπους σαν μαγνήτης θετικής αύρας. Ακόμα και στους κακόβουλους, τους άδικους, έβρισκες πάντα ελαφρυντικά.
Σου οφείλουμε όλοι πολλά. Συγγενείς φίλοι , φίλοι φίλων, συνάδελφοι. Σου οφείλουν οι εφημερίδες, η τηλεόραση και οι άνθρωποί τους.
Απο την ώρα που σε συνάντησα και μου γνώρισες τον, μαγικό για μένα τότε, χώρο της δημοσιογραφίας, ήσουν η μια από τις τρεις, στην χρυσή, κατά γενικη ομολογία, τριάδα των γυναικών που η πένα τους και το ήθος τους ξεχώριζαν: Μαίρη Πρωτογήρου, Χριστίνα Λυκιαρδοπούλου, Ρένα Θεολογίδου.
Εσάς είχαμε πρότυπα και οδηγούς, οι νεοεισερχόμενοι στον χώρο.
Εκτίμηση και σεβασμός.
Τα τελευταία σου λόγια: "Δεν πάει τίποτα κάτω.. γειά σου κορίτσι μου... Θα τα πούμε αύριο". Αυτή ήταν η τελευταία λέξη: Αύριο. Δεν ήρθε για σένα το αύριο. Ήρθε για όλους εμάς. Κι ήταν μαύρο και σκοτεινό.
Έφυγες και μας άφησες πολύτιμη παρακαταθήκη: Την καταλυτική και μαγική παρουσία σου. Την υποδειγματική ζωή σου. Τον χρυσό συνδυασμό των "πρέπει" και των "θέλω", που ήξερες τόσο αριστοτεχνικά να ταιριάζεις.
Δεν πρέπει να στεναχωριέμαι επειδή έφυγες . Πρέπει να με γαληνεύει το ότι πήγες εκεί που ήθελες. Άλλωστε δεν έφυγες τώρα. Είχες "φύγει" εδώ και 6 χρόνια, από τότε που ταξίδεψε ο Μέμος για εκεί ψηλά..
Συγχώρεσε με όμως για τελευταία φορά που είμαι εγωίστρια. Γιατί σ' αυτή την αναχώρηση, πονάω πολύ επειδή σε χάνω. Σε χάνουμε όλοι . Όλοι όσοι σε αγαπήσαμε κι όσοι αγκάλιασες με τα φτερά σου με τέτοια στοργή μάνας, απο κείνες που μπορεί να μην γεννάνε , ξέρουν όμως να αγαπάνε δίχως όρια και όρους.
Γυναίκα σπουδαία. Μοναδική. Δοτική. Γενναιόδωρη. Αξιοπρεπής. Δασκάλα στην δημοσιογραφία και στην ζωή. Ευγενική παρουσία και ευγενική ψυχή. Κριτικός, με την ορθή σημασία του όρου. Όχι για να σε τσακίσει. Για να γίνεις καλύτερος. Εσύ με έμαθες να είμαι αντικειμενική και ψύχραιμη. Σήμερα όμως δεν είμαι. Ψύχραιμη.
Δεν είναι τυχαίος ο πόνος και ο σπαραγμός που σκόρπισε το φευγιό σου. Με συγχωρείς που δεν θα πω πολλά για τον καθένα που περιέβαλες με την στοργή σου.. Άλλωστε είναι πάρα πολλοί και αρκετοί, απόντες.
Ο Γιάννης ο πατέρας σου, τα αδέλφια σου ο Κωνσταντίνος και η Ρόζα , η Μαριλένα και ο Γιώργος, η Ρούλα και ο Χρήστος, η Αλίκη και ο Θόδωρος , η Μαρία ο Σάκης και ο Γιάννης, η Γιούλη και ο Βύρωνας, η Λίτσα, η Λιάνα, η Ρίκα, η θεία μου η Μαίρη-ο κρίκος που μας ένωσε τότε.. και τόσοι πολλοί ακόμα που έτυχαν της αγάπης και της αγκαλιάς σου..
Για κάποιους η κυρία Λυκιαρδοπούλου, για άλλους η κυρία Χριστίνα, για τους πολλούς η Χριστίνα και για τους πολύ κοντινούς η Τατά. Η Τατά του Μάριου, του Σέργιου και της Σόφης, η υπέροχη νονά του Φάνη μου, η τρυφερή και πολύτιμη θεία της Άμυς και της Χριστίνας. Ήσουν εκεί πάντα για όλους. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ. Με ό,τι είχε ανάγκη ο καθένας.
Θα μπορούσα να μιλήσω για ώρες γι' αυτούς που αγάπησες και σ' αγάπησαν.
Όμως θα σταθώ στον έναν. Τον μόνο που χαμογελάει σήμερα, από μια άλλη διάσταση. Εκείνον που έγινε ο λόγος της ύπαρξής σου και που η απερίγραπτη αγάπη και αφοσίωσή σου γι αυτόν, θα μείνει κληρονομιά και παράδειγμα για τα παιδιά μας. Τον Μέμο.
Τον Μεμούλη. Που ζούσες για κείνον και έσπευσες να φύγεις να τον βρεις κάπου αλλού..
Από την μέρα που έφυγε ο άντρας που σημάδεψε την ύπαρξη σου, ήθελες να πας κοντά του. Δεν ζούσες. Επιβίωνες επίπονα. Απο τον πόνο του χαμού του άλλου σου μισού. Με κόπο και απροθυμία, παρέτεινες την παραμονή σου εδώ, σα ζωντανή φευγάτη. . Τώρα είσαι εκεί που επέλεξες να ανήκεις. Με τον Μέμο.
Εύχομαι όταν έρθει η σειρά μου , να φύγω για τον ίδιο λόγο και με την ίδια προσδοκία...
Γιατί τίποτα δεν μετράει τελικά. Μόνο η αγάπη.
Η δική σου η αγάπη, η στοργή , το νοιάξιμο, θα λείψει από πολλούς. Κι από μένα σε υπερθετικό βαθμό, μετά από όλα όσα ζήσαμε επί 30 χρόνια.
Δεν ήσουν μόνο δασκάλα, συνάδελφος, φίλη, κουμπάρα, η πιο τρυφερή νονά για το παιδί μου.. Ήσουν μάνα μου , τόσο ουσιαστικά και δυνατά, που ακόμα και η φυσική μου μάνα, το είχε αποδεχτεί και το χαιρόταν..
Δεν σου αξίζει θάνατος και λήθη. Σου αξίζει μνήμη αιώνια, νοσταλγία και ευγνωμοσύνη . Απ' όλους μας.
Δεν θα είναι εύκολο να ζω, να ζούμε κάποιοι άνθρωποι από δω και στο εξής χωρίς εσένα.
Όμως με ησυχάζει μια μεγάλη αλήθεια.
Η αγάπη και η μνήμη δεν πεθαίνουν.. Η Χριστίνα έφυγε, δεν πέθανε.
Ανήκει δικαιωματικά στην κατηγορία της γυναίκας του Καρυωτάκη : Δεν μπορεί ποτέ να πεθάνει γιατί αγαπιέται.
Αποχαιρετίσαμε τον Μέμο με το τραγούδι της ερήμου.
Τα ήσυχα βράδια... που για σένα πια θα είναι ήσυχα. Για μας πάλι, όχι.
Το τραγούδι που επίσης λάτρευες ήταν το "My way" , αντιπροσωπευτικό της ζωής που έζησες με τον δικό σου ξεχωριστό τρόπο..
Σε αποχαιρετώ με το τραγούδι που μου έλεγες ότι ήταν ο ο μουσικός κρίκος σου με τον Μέμο..
As Time Goes By
You must remember this:
Woman needs man, and man must have his mate
That no one can deny
It's still the same old story
A fight for love and glory
A case of do or die
The world will always welcome lovers
As time goes by
Άφησα για το τέλος το γράμμα που σου έγραψε ο Φάνης μου:
"Νονά μου Χριστίνα, Αντίο. Μπορεί να μην μέναμε στην ίδια πόλη, μπορεί να μην σε έβλεπα συχνά αλλά ξέρω πόσο με αγαπούσες και πόσο σε αγαπούσα κι εγώ. Μιλούσαμε σπάνια αλλά πάντα μου έλεγε η μαμά τα νέα σου και ξέρω πως σου έλεγε και τα δικά μου. Από τότε που χάσαμε τον Μέμο, ήξερα πως αργά η γρήγορα θα έρθει και αυτή η μέρα αλλά τελικά δεν ήμουν προετοιμασμένος, έγινε τόσο ξαφνικά, πριν μερικές ημέρες μιλούσαμε στο τηλέφωνο και δεν θα μπορούσα να φανταστώ πως θα γίνει κάτι τέτοιο. Έπαιζες ένα πολύ σημαντικό ρόλο στην ζωή μου, από εσένα μάλλον κατάλαβα τι πάει να πει αληθινή αγάπη αλλά, δυστυχώς δεν πρόλαβα να σου το πω ποτέ αυτό, στο λέω τώρα λοιπόν γιατί ξέρω ότι με ακούς από εκεί πάνω. Η αγάπη που είχες για τον Μέμο είναι κάτι που νομίζω πως δεν το έχω ξαναδεί, κάτι το οποίο σπανίζει στις μέρες μας, κάτι το οποίο ελπίζω να το βρω και εγώ κάποτε. Από εσένα είδα πως αν ένας δεσμός είναι πραγματικά ισχυρός, δεν σπάει ούτε με τον θάνατο . Λυπάμαι πολύ που δεν θα είμαι στην Κηδεία να σε αποχαιρετήσω για μια τελευταία φορά αλλά θα σε επισκέπτομαι. Ελπίζω εσύ και ο Μέμος να είστε καλά εκεί ψηλά και χαίρομαι γιατί ξέρω πως τώρα που είστε ξανά μαζί, θα είσαι και πάλι ευτυχισμένη».
