Θορυβώδεις και ενίοτε με την ικανότητα να παράγουν πολιτική ατζέντα, οι 53 αποτελούν ίσως σήμερα την πιο πολυσυζητημένη τάση του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία. Και όλα αυτά παρότι κι εκείνοι από αλλού ξεκίνησαν τον Ιούνιο του 2014 και αλλού έχουν φτάσει σήμερα.
Οι πληροφορίες που τους συνοδεύουν συχνά είναι γεμάτες αντιφάσεις. Κι αυτό ίσως είναι ενδεικτικό πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν «διαβάζεται» με τα εργαλεία των άλλων κομμάτων. Αλλά και επίσης αυτό δείχνει πως η πολιτική δεν είναι στατική έννοια και οι ίδιοι οι 53 έχουν σήμερα άλλα διακυβεύματα από τα αρχικά. Παραμένουν όμως, παρότι δεν είναι καν… 53, για τους φίλα προσκείμενους η «κομματική αριστερή συνείδηση».
Για τους αντιπάλους – κυρίως τους ανδρεοπαπανδρεϊκούς πασοκογενείς – «οι αριστεροί θυρωροί και τα βαρίδια στο άνοιγμα του κόμματος». Το βέβαιο είναι πως οι εναπομείναντες των 53 διατηρούν ορισμένες ταυτοτικές θέσεις. Για παράδειγμα τη συλλογική λειτουργία του κόμματος. Την ταξική μεροληψία. Τον διάλογο με τον κόσμο των δικαιωμάτων. Τους ήπιους τόνους στα εθνικά (που για αυτούς απλώς είναι θέματα εξωτερικής πολιτικής).
Τη ματιά στη ριζοσπαστική Οικολογία και στην πολεμική στον εθνικισμό και τον ρατσισμό. Πάνω απ’ όλα: τη λειτουργία των οργάνων του κόμματος και όχι τα αρχηγικά σλάλομ. Οι περισσότεροι εξ αυτών, προερχόμενοι από δυνάμεις όπως η κλασική ανανεωτική Αριστερά, η ΑΚΟΑ, η ομάδα Μπανιά, αλλά και ευρύτερα τμήματα των ριζοσπαστικών κινημάτων, είχαν κλασικό μέτωπο με τον ορθόδοξο ή λενινιστικό κομμουνισμό αλλά και με το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ, ενώ σήμερα βρίσκουν καταφύγιο στην Εποχή και στον ιστότοπο Commonality όπου ενίοτε συμβάλλουν με κείμενα για θέματα της πολιτικής συγκυρίας.
Από το μακρινό 2014
Πάμε όμως στους 53 του 2014. Tον Ιούνιο του μακρινού εκείνου έτους, οι 53 τότε χτυπάνε με κείμενο. Ηταν μετά τις ευρωεκλογές και παρά το γεγονός πως ο ΣΥΡΙΖΑ για πρώτη φορά είχε περάσει μπροστά από τη ΝΔ και μάλιστα με διαφορά τεσσάρων μονάδων, 53 στελέχη του κόμματος κατέθεσαν κείμενο με μια σειρά ανησυχιών και ενστάσεων. Η σύνθεση των ονομάτων είχε ενδιαφέρον αφού προέρχονταν από τη διάσπαση της τσιπρικής τάσης (Αριστερή Ενότητα). Μια τάση που έφερε τον Τσίπρα στο πηδάλιο του ΣΥΡΙΖΑ αλλά που εν τω μεταξύ είχε τριχοτομηθεί – σχηματικά το λέμε – σε αριστερή ΑΡΕΝ, σε δεξιά ΑΡΕΝ και σε κεντρώα ΑΡΕΝ. Η αριστερή ΑΡΕΝ ήταν πια οι 53 συν άλλα στελέχη ανένταχτα.
Και οι ανησυχίες τους, αριστερής προέλευσης. Για τη λειτουργία των οργάνων, για αρχηγικά φαινόμενα (από τότε!). «Δεν είμαστε ενθουσιασμένοι, για παράδειγμα με τον δημόσιο λόγο του κόμματος, ιδίως κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, γιατί πολλές φορές δανειστήκαμε τον λόγο του αντιπάλου, θεωρώντας εσφαλμένα ότι έτσι γινόμαστε πιο λαϊκοί», έλεγαν τα 53 στελέχη στο τότε κείμενό τους και η συνέχεια έχει σημασία που εξηγεί πολλά και για το σήμερα: «Στην πραγματικότητα, με έναν τέτοιο λόγο πετυχαίνουμε ακριβώς το αντίθετο: να αφήνουμε τον κόσμο μας ιδεολογικά και πολιτικά απροετοίμαστο μπροστά στον κυρίαρχο λόγο και να φαινόμαστε ως καρικατούρα του ΠΑΣΟΚ της λαϊκομετωπικής περιόδου».
