Η Μαρία Κορινθίου, σε συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό ΕΓΩ και τη Νάντια Αδαμοπούλου μίλησε για την επιλόχειο κατάθλιψη που πέρασε, τονίζοντας πως ακόμα κουβαλάει τα σημάδια που της άφησε.
Εκπέμπεις έναν δυναμισμό. Θέλω να μου πεις για την επιλόχειο κατάθλιψη. Πώς την αντιμετώπισες; Δημιουργήθηκαν προβλήματα στη σχέση σου με τον Γιάννη;
Καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι όταν είσαι με έναν άνθρωπο 14 χρόνια, είναι φυσικό να υπάρχουν προστριβές, όπως μπορεί να συμβεί με τη μητέρα σου, τον αδερφό σου, οποιονδήποτε δικό σου άνθρωπο. Κατά την επιλόχειο, αν δεν ήταν ο Γιάννης και η πεθερά μου, μπορεί να μην το είχα συνειδητοποιήσει. Με στήριξαν απίστευτα. Η επιλόχειος είναι ένα πολύ σκοτεινό κομμάτι της γυναίκας, το οποίο δεν μπορούμε να συζητήσουμε επιφανειακά.
Θέλει πολλή δουλειά με τον εαυτό σου. Είναι σκοτάδι. Είναι κατάθλιψη. Υπάρχουν επίπεδα στην επιλόχειο κατάθλιψη. Είναι οι γυναίκες που το περνούν ελαφρά, οι γυναίκες που ακολουθούν κάποια αγωγή, οι γυναίκες που μπορεί να μπουν σε ψυχιατρείο. Υπάρχουν και οι γυναίκες που ακολουθούν άλλους δρόμους, επειδή στο μυαλό τους εκείνη την ώρα επικρατεί σκοτάδι. Δεν μπορώ να στο εξηγήσω.
Μέχρι και μητέρες, που βιώνουν τη μητρότητα, δεν μπορούν να το αντιληφθούν. Ταράζομαι όταν μιλάω γι’ αυτό γιατί είναι ένα κομμάτι που θέλει πολλή βοήθεια και δυστυχώς μία γυναίκα το κουβαλάει εφ’ όρου ζωής. Εγώ το κουβαλάω, αλλά έχω μάθει να το διαχειρίζομαι, επειδή είχα την τύχη να έχω δίπλα μου ανθρώπους που με στήριζαν.
Έχεις ακόμα μνήμες από αυτά τα συναισθήματα;
Δεν κουβαλάω την επιλόχειο κατάθλιψη, κουβαλάω τα σημάδια που μου άφησε. Κουβαλάς τα συναισθήματα, κουβαλάς τις πληγούλες που έχουν μείνει. Είναι σαν μια ουλή, που την έκανες και σου έχει μείνει το σημάδι. Εγώ, όμως, ως ηθοποιός το γύρισα σε θετικό όλο αυτό. Τα συναισθήματα και τα βιώματά μου τα αφουγκράζομαι, τα παίρνω μέσα μου, τα λειτουργώ, τα χαλιναγωγώ και τα ισορροπώ. Ακόμη και για το «Τζόρνταν», το θεατρικό, αυτή είναι η δύναμή μου. Όταν το δεις, θα καταλάβεις.
