Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε ο Γιάννης Μπέζος στο Enjoy και τη δημοσιογράφο Μαρία Ανδρέου. Αφορμή αυτής στάθηκε η παρουσίαση της παράστασης Οθέλλος, για δύο βραδιές, στο μαγευτικό Ηρώδειο.
Πως βλέπετε την ελληνική κοινωνία; Αύγουστος και δεν καταφέραμε να χτίσουμε τείχος ανοσίας. Τι μας περιμένει άραγε το φθινόπωρο με τις μεταλλάξεις;
Προσωπικά στεναχωριέμαι πάρα πολύ που δεν εμπιστευόμαστε τους επιστήμονες. Όλες αυτές τις θεωρίες συνωμοσίας τις θεωρώ γελοιότητες. Για ότι μας συμβεί θα φταίμε εμείς και δεν μας δίνω κανένα ελαφρυντικό. Η επιστήμη έχει το όπλο, το εμβόλιο και εμείς είμαστε ακόμη μια φορά διχασμένοι. Πραγματικά νιώθω μεγάλο σεβασμό και θαυμασμό για τους ερευνητές, για τους ανθρώπους που κατέχουν τη γνώση, με τα εμβόλια προχώρησε η ανθρωπότητα, με το συνεχές διάβασμα των γιατρών και όχι με τον σκοταδισμό και τον Μεσαίωνα. Μου κάνει εντύπωση που οι συνάνθρωποι μου δεν νιώθουν την ατομική και τη συλλογική τους ευθύνη απέναντι στην πανδημία. Δεν ξέρω αν τελικά φτάσουμε στο 80% των εμβολιασμών. Μπορεί παγκοσμίως αλλά και εδώ στην Ελλάδα οι κυβερνήσεις να πιέσουν λίγο τα πράγματα, ειδικά σε όσους κατέχουν θέσεις σε νοσοκομεία, στην εκπαίδευση, στον στρατό, στον τουρισμό και να αλλάξουν στάση. Δεν ξέρω οι αρνητές των εμβολίων τι παραπάνω ξέρουν από τους επιστήμονες που έχουν φάει ολόκληρη τη ζωή τους στο διάβασμα και στα θρανία. Πρέπει να έχουν μεγάλο εγωισμό, μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, να βρίσκονται σε μεγάλη πλάνη για να νιώθουν οι εκλεκτοί και οι λίγοι που κατέχουν την αλήθεια.
Τι έχει συμβεί στη χώρα μας το τελευταίο διάστημα και μιλάμε πλέον για γυναικοκτονίες;
Δεν νομίζω ότι είναι κάτι που έγινε ξαφνικά φέτος. Ότι οι Έλληνες μίσησαν ξαφνικά τις γυναίκες τους. Μπορεί συμπτωματικά να ακούστηκαν πιο πολλά γεγονότα μέσα στο καλοκαίρι. Αλλά έχω να σας απαριθμήσω και άλλες γυναίκες στο παρελθόν στην Ελλάδα, που τις τεμάχισε ο σύζυγος, που τις έθαψε και τις τσιμέντωσε, που τους έκοψε το κεφάλι… Προβληματικοί άνδρες υπήρξαν και παλαιότερα στην Ελλάδα και στον κόσμο.
Η θέση της γυναίκας, δυστυχώς, παγκοσμίως και όχι μόνο στην Ελλάδα, όσοι αγώνες κι αν γίνονται, και μην τα ρίχνουμε όλα στην ερωτική ζήλια, δεν έχει φτάσει σε αυτήν που κατέχει ο άνδρας. Στους νόμους, στα χαρτιά, ναι. Αλλά στην πράξη, όποιος υποστηρίζει κάτι τέτοιο είναι μεγάλο ψέμα και δείτε τι γίνεται μέσα στην οικογένεια, στη δουλειά, στην πολιτική, στην τέχνη, στον αθλητισμό, παντού. Η γυναίκα πρέπει να βλέπει τα σημάδια, να ξεχωρίζει από μικρή τους ανθρώπους. Και εδώ παίζει ρόλο η οικογένεια. Αν έχει μεγαλώσει σε μια πατριαρχική οικογένεια όπου ο πατέρας ήταν αυστηρός, απόμακρος, αδιάφορος, σκληρός, αυτή η συμπεριφορά θα της φανεί οικεία. Κι όμως είναι μια άσχημη συμπεριφορά.
Δεν θα ήταν άσχημο λοιπόν οι γονείς να λένε στα κορίτσια τους «κοιτάξτε, αν δείτε τον σύντροφο σας να σας υποτιμά, να σας απαξιώνει δημοσίως, να σας χειραγωγεί, να φωνάζει με οργή, να σας βρίζει, μην περιμένετε το επόμενο στάδιο, που είναι το χαστούκι, το ξύλο, η σωματική βία. Γιατί μετά θα έρθει και η τραγωδία. Δηλαδή, δεν φτάνει κάποιος από τη μια μέρα στην άλλη ξαφνικά στο έγκλημα. Θα έχει δείξει τον χαρακτήρα του, τα νεύρα του, τα ξεσπάσματα του. Άρα πρέπει τα μάτια σας να τα έχετε δεκατέσσερα και να μη συγχωρείτε ελαφρά τη καρδία ένα σπρώξιμο που έγινε πάνω σε έναν καβγά… Ας δίνουμε σημασία στην οργή και την κίνηση. Εμείς γιατί δεν τις κάνουμε και ο άλλος τολμά και τις κάνει; Ας μας προβληματίσει αυτή η περίεργη συμπεριφορά, η ακραία.
