Η Όλγα Κεφαλογιάννη αποκαλύπτει στο περιοδικό ΟΚ! άγνωστες πτυχές από τη ζωή και την καριέρα της. Κάνοντας αναδρομή στα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής της σταδιοδρομίας θυμάται ρατσιστικές συμπεριφορές αλλά και περιστατικά παρενόχλησης.
Αντιμετώπισες ρατσιστικές συμπεριφορές ως νεαρή δικηγόρος και αντίστοιχα πολιτικός;
Πάρα πολύ έντονα, ειδικά όταν ξεκίνησα την καριέρα μου στη δικηγορία. Ήμουν πάρα πολύ νέα, γιατί τελείωσα γρήγορα το πανεπιστήμιο και στα 23 μου δεν ήμουν πια ασκούμενη, αλλά εργαζόμενη δικηγόρος. Πραγματικά, δεν μπορούσα να το πιστέψω, γιατί είχα μεγαλώσει σε ένα σπίτι όπου ο πατέρας μας μας είχε δώσει πολύ μεγάλη ενθάρρυνση, μας είχε μάθει πως ό,τι θέλουμε στη ζωή μας μπορούμε να το καταφέρουμε, αρκεί να το παλέψουμε. Έτσι, βρέθηκα σε μεγάλη έκπληξη όταν αντιμετώπισα σχόλια σεξιστικά από συναδέλφους, συμπεριφορές που δεν περίμενα ποτέ πως θα ίσχυαν τότε, τέλη δεκαετίας του ’90, αρχές του 2000. Δυστυχώς, δεν έχουν αλλάξει από τότε και πολλά πράγματα.
Τότε πώς το διαχειρίστηκες;
Όσο πιο μικρή είσαι, τόσο πιο πολύ σε επηρεάζει, σε ενοχλεί και σε εξοργίζει. Όσο αποκτάς εμπειρία και αυτοπεποίθηση, μαθαίνεις όλο αυτό να το αντιμετωπίζεις με άλλο τρόπο. Παράλληλα και για τους άλλους λειτουργεί αποτρεπτικά όταν σε βλέπουν να στέκεσαι γερά στα πόδια σου – δεν θα κάνουν με την ίδια ευκολία τα σχόλια που θα έκαναν αν ήσουν 20 και 25
Παρενόχληση έχεις βιώσει στον εργασιακό χώρο;
Κοίτα, μια μορφή παρενόχλησης ήταν όταν είχα ξεκινήσει τη δικηγορία και με αποκαλούσε ο συνάδελφός μου ο δικηγόρος με διάφορα δήθεν χαριτωμένα υποκοριστικά. Δεν είναι αυτό μια μορφή λεκτικής βίας; Έχω τελειώσει το πανεπιστήμιο, όπως και εκείνος. Έχω κάνει το μεταπτυχιακό μου, που εκείνος μπορεί να μην το έχει κάνει. Έχω, λοιπόν, πέντε πράγματα στο μυαλό μου και διάθεση να δουλέψω και ο κάθε συνάδελφος οφείλει να με αντιμετωπίσει ως ίσο προς ίσο. Ακόμα και ως φοιτήτρια στο πανεπιστήμιο θυμάμαι καθηγητές που απευθυνόμενοι σε γυναίκες μάς έλεγαν «αν θέλετε να παντρευτείτε, αφήστε τα πτυχία και μάθετε να φτιάχνετε καμιά σπανακόπιτα!». Όταν έχεις μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον όπου έχεις πάρει τρομερή ενθάρρυνση και ποτέ δεν σου έχει πει κάποιος πως επειδή είσαι κορίτσι δεν μπορείς να κάνεις κάποια πράγματα, μετά όταν βγαίνεις στην πραγματική ζωή παθαίνεις ένα σοκ.
Στην πολιτική, φαντάζομαι, υπάρχουν αντίστοιχες καταστάσεις…
Αρκεί να σου πω το εξής: Παρόλο που είμαι στη Βουλή από το 2007, 15 χρόνια τώρα δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα η σύνθεση, παρά τις ποσοστώσεις των φύλων. Δεν έχει αυξηθεί ουσιαστικά το ποσοστό των γυναικών που καταφέρνουμε να εκλεγούμε.
Βέβαια, σε αυτό αποφασίζουμε και εμείς οι γυναίκες μέσω της ψήφου μας…
Δεν θεωρώ πως οι γυναίκες δεν ψηφίζουν γυναίκες. Θεωρώ όμως πως είναι πιο δύσκολο για μια γυναίκα να βγει μπροστά. Χρειάζεται να έχει πολύ μεγάλη υποστήριξη από το οικογενειακό περιβάλλον για να διεκδικήσει μια θέση στα κοινά. Και δεν είναι μόνο η Βουλή. Είναι ελάχιστες οι γυναίκες δήμαρχοι. Έχουμε μόνο μία γυναίκα περιφερειάρχη. Αυτό μας δείχνει το σοβαρό έλλειμμα που υπάρχει.
Τι ήταν αυτό που σε έκανε να θελήσεις να ασχοληθείς με τα κοινά;
Η πολιτική ήταν πάντα στη ζωή μου. Από πολύ μικρή ηλικία, παιδάκι ακόμα, θυμάμαι να βρίσκομαι στον ίδιο χώρο με εμβληματικές φυσιογνωμίες της χώρας μας, όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Επηρεάζεσαι όταν μεγαλώνεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον γιατί θαυμάζεις την προσπάθεια κάποιων ανθρώπων να δημιουργήσουν καλύτερες συνθήκες ζωής για όλους τους υπόλοιπους. Επειδή στη ζωή θέλεις να νιώθεις πως είσαι χρήσιμος, είναι ωραίο να ξέρεις πως αυτό που κάνεις μπορεί να βελτιώσει την καθημερινότητα των άλλων, κι αυτό ήταν για μένα ένα μεγάλο κίνητρο στην πολιτική. Από εκεί και πέρα, η εκλογή από τον λαό, η σχέση που αναπτύσσεις με τους πολίτες, η εμπιστοσύνη που σου δείχνουν και η τιμή που σου κάνουν επιλέγοντάς σε να τους αντιπροσωπεύσεις δημιουργούν μέσα μου ένα αίσθημα καθήκοντος – θεωρώ πως αυτή η σχέση είναι ιερή.
