Η θρυλική παράσταση «Το Έκτο Πάτωμα» σε διασκευή Άννας Παναγιωτοπούλου με τη μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη και τους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, μετά την τεράστια επιτυχία και τα συνεχόμενα sold out σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Κρήτη, επιστρέφει στο Θέατρο Παλλάς από τις 23 Φεβρουαρίου, για οκτώ μόνο παραστάσεις, ολοκληρώνοντας τον κύκλο της. Πρόκειται για μια θεαματική παραγωγή με ζωντανή μουσική, σε σκηνοθεσία Γιώργου Βάλαρη.
Πρωταγωνιστούν: Υρώ Μανέ, Κώστας Μακεδόνας, Ελένη Καστάνη, Δανάη Λουκάκη, Μαριαλένα Ροζάκη, Αρμάν Εδουάρδος Μενετιάν, Βασίλης Αθανασόπουλος, Σταύρος Παρχαρίδης, Ευαγγελία Μουμούρη, Γιάννης Στεφόπουλος. Αφηγήτρια η Μίρκα Παπακωνσταντίνου.
Ραντεβού στο θέατρο Παλλάς από τις 23 Φεβρουαρίου έως τις 3 Μαρτίου, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή και μόνο για 8 παραστάσεις.
Τριάντα δύο χρόνια μετά τη θρυλική πλέον παρουσίασή του στο θέατρο «Περοκέ» (1991-92) το δημοφιλές έργο του Αλφρέντ Ζερί -που έχει μεταφραστεί και παιχτεί με τεράστια επιτυχία σχεδόν σε όλο τον κόσμο από το 1938 ως σήμερα, με «Το τραγούδι της κουτσομπόλας» και τα άλλα υπέροχα κομμάτια, ζωντανεύει και πάλι στη σκηνή.
Τη δεκαετία του ’30 οι ένοικοι μιας πολυκατοικίας στο Παρίσι, ζουν χτυπημένοι από την κρίση της εποχής. Η καθημερινότητα των ενοίκων του έκτου Πατώματος, ξεδιπλώνεται μέσα από τους έρωτες, τις συγκρούσεις, τους ατελείωτους καυγάδες, τα συνεχή περιστατικά, αλλά και τα όνειρα που κάνει ο καθένας για την ζωή του.
Όνειρα μικρά και μεγάλα, όνειρα που δίνουν σε κάθε άνθρωπο τη δύναμη να αντέξει τις δυσκολίες της καθημερινότητάς. Μόνο που μέσα στην πορεία του έργου, οι ήρωες θα συνειδητοποιήσουν ότι πάνω και πέρα από τα όνειρα -που δυστυχώς τόσο σπάνια γίνονται πραγματικότητα- υπάρχει η αγάπη, η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη, η αίσθηση ότι παραμένουμε ενωμένοι απέναντι σε κάθε δυσκολία. Και μόνο μέσα από αυτή την αίσθηση μπορούμε να βγούμε αληθινοί νικητές στο παιχνίδι της ζωής.
Ο σκηνοθέτης, Γιώργος Βάλαρης, σημειώνει σχετικά με την παράσταση: «Παρά το γεγονός ότι το βαθιά συγκινητικό και ανθρώπινο έργο «Έκτο πάτωμα» που χαρακτηρίζεται ως κωμωδία με έντονα δραματικά στοιχεία στο Παρίσι της δεκαετίας του΄30, θα μπορούσε κάλλιστα και να εξελίσσεται σε κάποια συνοικία της Αθήνας και μοιάζει ιδιαίτερα επίκαιρο σήμερα, σε μια εποχή κρίσης όπου έχουμε ανάγκη όσο ποτέ τη συντροφικότητα και την αγάπη του ενός για τον άλλον. Στο Παρίσι εκείνης της εποχής με την τεράστια καλλιτεχνική άνθιση, τον Πικάσο, τον Ματίς, τον Νταλί και πλήθος άλλων που την περίοδο αυτή του μεσοπολέμου διαμόρφωσαν την τέχνη του 21ου αιώνα και στο έκτο πάτωμα μιας φτωχικής πολυκατοικίας, ζούνε οι ήρωες του έργου μας. Άνθρωποι βιοπαλαιστές, εργάτες, επίδοξοι ζωγράφοι, μουσικοί, στιχουργοί και λαϊκοί συγγραφείς που αδυνατούν να πληρώσουν το ενοίκιο, με άδεια στομάχια και άδεια πιάτα…αλλά γεμάτοι ελπίδα, περιμένοντας ένα σωτήρα που δεν έρχεται ποτέ! Αντίθετα έρχεται η σπιτονοικοκυρά για να εισπράξει το νοίκι. Και τότε όλοι τρέχουν να κρυφτούν…Πόσο αληθινό, θλιβερό αλλά και διαχρονικά επίκαιρο.
Όμως το αριστοτεχνικά δομημένο κωμικο-δραματικό έργο του μεγάλου συγγραφέα που στη δική μας παράσταση ξαναζωντανεύει μετά από τριάντα ένα χρόνια με την ίδια μοναδική απόδοση της Άννας Παναγιωτοπούλου και την εξαίσια μουσική και τα τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, -που έγραψαν τη δική τους ιστορία στο Ελληνικό μουσικό θέατρο και τραγουδιούνται ακόμα και σήμερα- διαποτίζεται από ένα σπουδαίο και αισιόδοξο μήνυμα. Όσο δύσκολες και απάνθρωπες εποχές κι αν βιώνουμε σε κρίσεις οικονομικές, πανδημίες, αρρώστιες και θανάτους ο άνθρωπος εξακολουθεί να ελπίζει, να εύχεται, να ερωτεύεται, να ονειρεύεται ένα καλύτερο αύριο και να αγαπά! Γιατί κάπου εκεί στη στενοχώρια και τη θλίψη κοντοστέκεται η αγάπη. Το χέρι του ενός σφίγγει το άλλο και μαζί σαν κρίκος με κρίκο γίνεται μια αλυσίδα αγάπης που γεμίζει τις καρδιές όλων μας, ξεπερνά κάθε λύπη και εμπόδιο και γεμίζει την ψυχή, χαρά και αγαλλίαση!»
