του Διονύση Τεμπονέρα
Οι τελευταίες εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ επηρεάζουν αρνητικά, όχι μόνο την Αριστερά, αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα του προοδευτικού χώρου.
Ένα μεγάλο «και τώρα τι κάνουμε;» απασχολεί, όχι μόνο τα μέλη και τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και όσους πολίτες, για διαφορετικούς λόγους, εναπόθεσαν τις ελπίδες του στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Αναστοχασμός: Είναι η ώρα της σιωπής, της περισυλλογής και του αναστοχασμού. Αρκετοί προσπαθούν να απεκδυθούν των ευθυνών τους για τις τελευταίες εξελίξεις, άλλοι κρυπτόμενοι και άλλοι μοιράζοντας δεξιά και αριστερά τον «μουντζούρη». Όταν ένα κυβερνητικό κόμμα καταρρέει φταίνε όλοι όσοι υπηρέτησαν το κόμμα αυτό από θέσεις ευθύνης, του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου. Ο καθένας, αλλά και συλλογικά, οφείλουμε να προβληματιστούμε και να παραδεχθούμε την υφιστάμενη δύσκολη κατάσταση. Ο ΣΥΡΙΖΑ διέρχεται μια κρίση διαλυτική.
Αποτίμηση: Ο ΣΥΡΙΖΑ για να συνεχίσει να υπάρχει πρέπει να αποτιμήσει έναν ιστορικό κύκλο που δεν κλείνει τώρα, αλλά έκλεισε με την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2023.Η αποτίμηση πρέπει να ξεκινήσει από το 2012 και τις «πλατείες», να περάσει στην κυβερνητική περίοδο και να καταλήξει στο «σύμπτωμα Κασσελάκη». Τα συμπεράσματα είναι χρήσιμα και για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και για την ευρύτερη Αριστερά, που θέλει να κυβερνήσει στο μέλλον.
Αυτοκριτική: Διαπιστώνοντας την κατάσταση οφείλουμε να κάνουμε την αυτοκριτική μας για τα λάθη και τις παραλείψεις. Από τον Αλέξη Τσίπρα μέχρι και τα μέλη της ΚΕ και της ΠΓ με πράξεις ή παραλείψεις οδηγήσαμε τα πράγματα στο σήμερα. Η απουσία ιδεολογικού προβληματισμού, ειδικά μετά τον επώδυνο συμβιβασμό του 2015, η έλλειψη κοινωνικής διασύνδεσης, η κακή συμπεριφορά στελεχών, οι αστοχίες της κυβερνητικής περιόδου, τα μπρος-πίσω στις προγραμματικές θέσεις, η ασυνέπεια λόγων και έργων, τα οργανωτικά ελλείματα, ο παραγοντισμός, «θολή» γραμμή για μεγάλα ζητήματα(μεταναστευτικό, εξωτερική πολιτική) κλπ. πρέπει να μας προβληματίσουν και να μας οδηγήσουν να δούμε την αλήθεια κατάματα. Ποτέ δεν καταφέραμε να κάνουμε τον ΣΥΡΙΖΑ ένα μαζικό λαϊκό κόμμα με ξεκάθαρο πολιτικό σχέδιο. Όσο πιο αυστηροί είμαστε με τον εαυτό μας, τόσο περισσότερες ελπίδες έχουμε να μάθουμε από τα λάθη μας.
Συγκροτημένη συζήτηση: Είναι απαραίτητο ένα συνέδριο θέσεων και αρχών, ένα καταστατικό και προγραμματικό συνέδριο, στο οποίο μετά από ένα εξαντλητικό διάλογο τα μέλη και οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ θα κληθούν να διαμορφώσουν την «επόμενη μέρα». Η συζήτηση αυτή δεν σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραβλέψει τις υποχρεώσεις του μέσα και έξω από τη βουλή.
Πολιτική ανανέωση: Δεν μπορεί τα πρόσωπα που συνδέθηκαν με τα λάθη και τις παραλείψεις της περιόδου, να συνεχίσουν να βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης. Η αυτοκριτική πρέπει να είναι έμπρακτη και πολλά στελέχη θα πρέπει να παραμερίσουν για να προκύψουν πρόσωπα με μια φρέσκια οπτική στα πράγματα. Να αποδείξουμε όλοι, ότι η προσφορά στη μεγάλη «Υπόθεση της Αριστεράς» δεν συνδέεται με προνόμια και αξιώματα, αλλά είναι ανιδιοτελής στην πράξη. Να αποδεχτούμε αν χρειαστεί, ότι η επόμενη μέρα μπορεί να μην μας περιλαμβάνει σε θέσεις ευθύνης. Πρώτα θα ορίσουμε το πολιτικό σχέδιο και μετά τα νέα πρόσωπα που μπορούν να το υπηρετήσουν.
Επαφή με την κοινωνία: Ο ΣΥΡΙΖΑ το 2023 έχασε με 20 μονάδες διαφορά από τη ΝΔ χωρίς να το περιμένει. Δεν γίνεται κόμμα της Αριστεράς να αντιμετωπίζει τέτοια κατάρρευση και να μην βλέπει τι συμβαίνει στην κοινωνική διεργασία. Αυτό σημαίνει αυτόματα πως, ως προς τη σχέση του με την κοινωνία, είναι «εκτός τόπου και χρόνου». Είναι εύκολο να κατηγορήσει κάποιος της δηλώσεις Κατρούγκαλου για το αποτέλεσμα αλλά τα πράγματα είναι πιο σύνθετα και δύσκολα.
Κοινωνικοπολιτικό μέτωπο: Ο ΣΥΡΙΖΑ την επόμενη μέρα μπορεί να είναι χρήσιμος ως μέρος μιας ευρύτερης συζήτησης για την συγκρότηση ενός μεγάλου κοινωνικοπολιτικού μετώπου που θα βασιστεί στο διάλογο των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων, με στόχο την επίτευξη μιας προγραμματικής συμφωνίας που θα δίνει εναλλακτική κυβερνητική διέξοδο. Ένας τέτοιος χώρος διαλόγου μπορεί με προϋποθέσεις κοινωνικής και πολιτική ώσμωσης να καταλήξει σε μια κοινή πολιτική πορεία για ένα ανταγωνιστικό σχήμα στη Δεξιά και στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Αν συμβούν όλα τα παραπάνω είναι πιθανόν να προκύψουν καλύτερες μέρες για την Αριστερά και τον προοδευτικό χώρο. Όσοι βιάζονται και νομίζουν ότι ξεμπέρδεψαν με την Αριστερά ας το ξανασκεφτούν. Η Αριστερά πράγματι έχει μια μακρά θητεία σε διασπάσεις αλλά έχει ζήσει και μεγάλες συνθέσεις.
Εμείς οφείλουμε να υπερβούμε την κρίση και να φύγουμε μπροστά!