Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου, τ. υπουργού
Κάθε πετυχημένη ιστορία έχει συνήθως κάπου πίσω της μερικά σκοτεινά παρασκήνια. Ετσι λοιπόν κάτι παρόμοιο ισχύει για κάποιες δυσάρεστες εξελίξεις και γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στο παρελθόν στην ιστορική πόλη του Καίμπριτζ. Η μικρή αυτή πόλη έχει σημαδέψει την ιστορία με την λάμψη του πνεύματος και των ακαδημαικών της επιτευγμάτων. Πέραν όμως από το Πανεπιστήμιο υπάρχει εκεί και η πόλη του Καίμπριτζ που είχε μιά ανθηρή πορεία σαν εμπορικός κόμβος και ισχυρό οικονομικό κέντρο πολύ πριν εμφανισθούν εκεί οι σοβαροί ακαδημαικοί σκεπτικιστές και δάσκαλοι τον 13ο αιώνα. Υπήρχε δηλαδή μια πόλη πριν απο το Πανεπιστήμιο εκεί. Μιά πόλη που ποτέ δεν απέκτησε τις καλύτερες σχέσεις με τους τηβενοφόρους αξιωματούχους και φοιτητές του ακαδημαικού της περιβάλλοντος.
Η εχθρότητα ανάμεσα στην πανεπιστημιακή κοινότητα και τον τοπικό αστικό πληθυσμό του Καίμπριτζ ποτέ δεν κόπασε. Ακόμα και στα δικά μου χρόνια θυμάμαι σχεδον καθημερινούς καυγάδες και επεισόδια ανάμεσα σε φοιτητές και τοπικούς καυγατζήδες. Η αντιπάθεια μεταξύ τους ποτέ δεν κόπασε όλα τα χρόνια που υπήρξε το Πανεπιστήμιο. Ενα πρόσφατο βιβλίο της Caroline Briggs (The Spinning House, 2021) που, σύμφωνα με το περιοδικό New Statesman "πετυχαίνει να συγκεράσει την εξονυχιστική έρευνα με την δημιουργική εξιστόριση" φέρνει στο φως κάποια παλιά σκοτεινά γεγονότα. Φαίνεται πως στη διάρκεια του 19ου αιώνα το Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ έγινε γνωστό για την λυσσαλέα του εμμονή στην εφαρμογή κάποιων πανάρχαιων προμιακών διατάξεων που έδινε το δικαίωμα στους πανεπιστημιακούς αξιωματούχους (Dons, κατά τα βρετανικά ειωθότα) να ασκούν πρωτοφανή βία και να προβαίνουν σε άλλες εξευτελιστικές πράξεις κατά τοπικών γυναικών.
Αυτό συνήθως κατέληγε στην σύλληψη, χωρίς καμμία απολύτως αιτιολογία των γυναικών αυτών, και κράτησή τους σε ειδικά για τον σκοπό αυτό διαμορφωμένους χώρους στα υπόγεια κάποιων κολλεγίων. Ολα αυτά γίνονταν με εντολή των λεγομένων proctors (παιδονόμων) του Πανεπιστημίου που έκαναν και σχετικές περιπολίες στην πόλη. Η παράδοση αυτών των περιπολιών, με την συνοδεία ενος μπουλντόγκ (εύσωμου δηλ φύλακα εισόδου κάποιου κολλεγίου), είχε διατηρηθεί μέχρι και τα δικά μου φοιτητικά χρόνια, πριν τελικά λίγο αργότερα καταργηθεί!
Οι συλλήψεις αυτών των γυναικών, χωρίς κατηγορία, η κράτησή τους δίχως δίκη και σε άθλιες μέχρι και απάνθρωπες συνθήκες, διατηρήθηκε για πολλα χρόνια, μέχρι και τα μέσα του 19ου αιώνα. Δίδοντας ετσι τεράστια και τελείως αναιτιολόγητα δικαιώματα στις ελίτ του Πανεπιστημίου. Τα θύματα ήσαν συνήθως γυναίκες του αστικουύ πληθυσμού της πόλης που τύχαινε να κυκλοφορούν μόνες στους δρόμους τις νυχτερινές ώρες. Στόχος αυτών των συμπεριφορών των αρχών του Πανεπιστημίου ήταν η υποτιθέμενη προστασία των ηθικών αρχών των νεαρών κυρίων ("young gentlemen") που σπούδαζαν εκεί! Τελικά με νόμους και νεώτερους κανονισμούς καταργήθηκαν αυτά τα προκλητικά προνόμια του Πανεπιστημίου που κάποια ίσχυαν μέχρι και τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα! Πίσω απο την εκθαμβωτική λάμψη των ακαδημαικών επιτευγμάτων του πανεπιστημιακού αυτού ιδρύματος υπήρχαν σκοτεινά παρασκήνια που διήρκεσαν γία εκατονταετίες.
Στην Βρετανία δυστυχώς υπήρξαν αρκετά τέτοια σκοτεινά σημεία. Οπως ανέδειξε και το εντυπωσιακό βιβλίο του Patrick Radden Keefe (Say Nothing: A True Story of Murder and Memory in Northern Ireland, 2019) για τις ταραχές της δεκαετίας του '70 στο Μπέλφαστ. Με οδηγό μιά εργασία του σπουδαγμένου στην Οξφόρδη ταξίαρχου Frank Kitson για τον αντι-ανταρτοπόλεμο ("Low Intensity Operations", 1970), οι βρετανοί δημιούργησαν στη Βόρεια Ιρλανδία μιά στρατιωτική οργάνωση με τα αρχικά MRF (που σήμαινε μάλλον "Military Reaction Force"). Παρά την εμφανή στήριξη των Αγγλων στις δημοκρατικές διαδικασίες και στον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το δημιούργημα αυτό του Kitson προέβαινε σε δολοφονίες, απαγωγές, εξαφανίσεις και εικονικές εκτελέσεις πολιτών με την υποψία μόνο πως ανήκαν στον IRA (Irish Republican Army). Μιά σειρά από δράσεις δηλαδή που μάλλον αμαυρώνουν την εικόνα της χώρας, όπως την ξέρουμε.