ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Πολλοί άνθρωποι στις μέρες μας διερωτώνται, που το πάει ο Τραμπ. Με ποιους θέλει να πορευτεί και ποιους θέλει να έχει απέναντί του. Υπάρχει βέβαια και ο ενδιάμεσος στόχος, που είναι να σε τρομοκρατήσω για να σε αναγκάσω να έρθεις με το μέρος μου.
Βεβαίως για να πάει κανείς με το μέρος του, οφείλει να αποδεχθεί τον αναθεωρητισμό του και την εγκατάλειψη κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου, αρχές και αξίες πάνω στις οποίες κινήθηκε ολόκληρο το δυτικό ημισφαίριο, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Όπως όλα δείχνουν, ο Τραμπ συμπαθεί ιδιαίτερα καθεστώτα τύπου Πούτιν και Ερντογάν και απεχθάνεται την Ευρωπαϊκή Ένωση, την οποία κατά τα φαινόμενα, δεν αναγνωρίζει ως συλλογική οντότητα.
Γι αυτό άλλωστε προτίμησε να καλέσει στον Λευκό Οίκο τον Εμμανουέλ Μακρόν και όχι την Ούρσουλα Φον ντερ Λάιεν. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, αλλά και ο Πούτιν δεν βλέπουν με καλό μάτι την Ε.Ε. και δεν κρύβουν, ότι διακαής πόθος τους είναι η διάλυση της.
Αυτή η Ένωση των κρατών της Ευρώπης τους χαλάει την μαγιονέζα. Δεν μπορούν να ανεχθούν ως ισότιμο συνομιλητή έναν εκπρόσωπο της Γηραιάς Ηπείρου. Το διαίρει και βασίλευε των Άγγλων είναι ήδη στο τραπέζι των Τραμπ και Πούτιν.
Βλέπουμε λοιπόν ότι υπάρχουν πολλά και σπουδαία, που ενώνουν τους δυο, ΗΠΑ και Ρωσία, πέρα από τα όσα γράφονται και λέγονται, ότι ο Τραμπ θέλει να απομακρύνει τη Μόσχα από το Πεκίνο, για να σπάσει μια συμμαχία, που θα την βρει απέναντι του στο εμπορικό κατά βάση μέτωπο, που πρόκειται να ανοίξει ο πλανητάρχης με την χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου.
Όμως οι πολυμέτωπες κινήσεις του Τραμπ, για να μείνουμε στην περιοχή μας, κινούνται σε μια κατεύθυνση αρπακτικού, που δεν κάνει πολιτική, αλλά μπίζνες από την μια και κτηματομεσιτικές επιχειρήσεις από την άλλη.
Ζητάει από τους Ουκρανούς να υπογράψουν συμφωνία παράδοσης υδρογονανθράκων και γαιών με σπάνια μέταλλα φουσκώνοντας τον λογαριασμό υπέρμετρα, που ούτε οι τοκογλύφοι δεν το κάνουν, την ώρα που τους έχει αποκλείσει από τις συνομιλίες με τον Πούτιν αμφισβητώντας την δημοκρατική νομιμοποίηση του Ζελένσκι, με ψεύτικα στοιχεία, τον οποίο και αποκαλεί, συν τοις άλλοις, δικτάτορα.
Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο. Ούτε ο Πούτιν δεν ζητάει αυτά που θέλει ο Τραμπ από την Ουκρανία. Εδώ ισχύει αυτό που λένε, ότι ο επίδοξος μονάρχης των ΗΠΑ, ζητάει να αγοράσει το Κίεβο γουρούνι στο σακί.
Βεβαίως με Γερουσία και Βουλή Ρεπουμπλικάνων ο Τραμπ νιώθει αυτοκράτορας, μιας και τα θεσμικά αντίβαρα του πολιτεύματος έχουν γείρει προς την μια πλευρά. Αλλά και η Δικαιοσύνη με το σύστημα των διορισμένων δικαστών κι αυτή αλληθωρίζει προς τις παράλογες επιθυμίες του σημερινού ενοίκου του Λευκού Οίκου.
Στο άλλο μεγάλο μέτωπο, αυτό του Μεσανατολικού οι προτάσεις Τραμπ, που έσπευσε ασμένως να αποδεχθεί ο Νετανιάχου, οδηγούν την περιοχή σε νέα ανάφλεξη και αιματοχυσία. Το να διώξεις 2,3 εκατομμύρια κατοίκους από τον τόπο τους και να τους στείλεις σε Αίγυπτο και Ιορδανία, την ώρα που οι ηγεσίες των δύο αυτών χωρών το αρνούνται πεισματικά δεν είναι λύση του παλαιστινιακού.
Είναι εθνοκάθαρση τύπου Χίτλερ την οποία οφείλουν να ξανασκεφθούν στο Τελ Αβίβ, μιας και την έχουν βιώσει στο πετσί τους και δεν είναι ούτε φρόνιμο ούτε συνετό να επιδιώξουν να το κάνουν με τις ευλογίες του Τραμπ στους Παλαιστίνιους.
Η πολιτική όταν γίνεται μπίζνες, αποκτά χαρακτηριστικά μιας ανεξέλεγκτης κατάστασης, μιας και μας οδηγεί σε ένα άκρως ανασφαλή κόσμο, όπου οι λεγόμενοι μεμονωμένοι τρομοκράτες θα γίνουν τόσοι πολλοί, που κανείς δεν θα νιώθει ασφαλής ούτε μέσα στο σπίτι του.
Το αύριο στις μέρες μας μοιάζει ζοφερό. Η ειρήνη κινδυνεύει από άλλες μορφές πολέμου και η τεχνολογία αφήνει πολλά περιθώρια σε κάθε άνθρωπο, που δεν έχει στον ήλιο μοίρα να κάνει κάθε λογής τρέλα.
Δυστυχώς ο πυλώνας Ευρώπη δεν φαίνεται ικανός να παίξει ένα κάποιο καθοριστικό ρόλο στα παιχνίδια που ετοιμάζει ο Τραμπ. Και εντός των πυλών υπάρχουν δυνάμεις, όπως η Ουγγαρία του Όρμπαν και η Σλοβακία του Φίτσο, που έχουν ταυτόχρονα φιλορωσική και φιλοτραμπική στάση. Αλλά και η Ιταλία της Μελόνι, ήδη έχει αναπτύξει δικό της δίαυλο επαφής με την Ουάσιγκτον.
Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς η Ελλάδα οφείλει να παρακολουθεί με μεγάλη προσοχή τα συμβαίνοντα και παράλληλα να έχει στραμμένη την προσοχή της σε ένα τρίτο αναθεωρητικό παίκτη, που δεν είναι άλλος από την Τουρκία.
Γι αυτό και οι έχοντες την ευθύνη της ενημέρωσης οφείλουν να μην αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη και να δίνουν το βάρος στα όσα συμβαίνουν και στον περίγυρό μας και στην ευρύτερη περιοχή…