του Διονύση Τεμπονέρα*
ΗΜαρία Καρυστιανού είναι αυτό που θα ήθελε να είναι η «άλλη Αριστερά» της πράξης. Είναι η Αριστερά της ισότητας, της ενότητας, της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης. Η ίδια και οι συγγενείς των θυμάτων ποτέ δεν αυτοπροσδιορίστηκαν ως Αριστεροί, γιατί η Αριστερά δεν είναι «ταμπέλα» και «ντουντούκα», είναι στάση ζωής.
Η τελευταία φορά, που η ελληνική κοινωνία βγήκε μαζικά στο δρόμο παντρεύοντας το «εθνικό» και με το «κοινωνικό» ζήτημα, ήταν στο δημοψήφισμα του 2015.
Η εθνική διάσταση αφορούσε τη σχέση εξάρτησης της χώρας και την επιβολή σκληρών μέτρων λιτότητας από τους δανειστές, ως αντίποινα για μια χώρα που τόλμησε να αμφισβητήσει τις επιλογές της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας, που τόλμησε να ζητήσει να ανακτήσει την εθνική κυριαρχία της.
Η κοινωνική διάσταση αφορούσε την αντίδραση του λαϊκού παράγοντα στην βίαιη φτωχοποίηση, που επέβαλλαν τα νεοφιλελεύθερης κοπής μνημόνια, που υποθήκευσαν τη χώρα για τα επόμενα 50 χρόνια.
Η «άγνωστη» Αριστερά τότε σε όλες τις εκδοχές της, ήταν μέρος της λύσης.
Σήμερα δυστυχώς, είναι μέρος του προβλήματος.
Η μαζική συμμετοχή των πολιτών ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης στις συγκεντρώσεις στις 26 Γενάρη, αλλά και στην επικείμενη συγκέντρωση στις 28 Φλεβάρη, επιχειρεί από μια άλλη σκοπιά να πράξει το ίδιο.
Να αντιμετωπίσει με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης το έγκλημα των Τεμπών, που καθρεφτίζει την διαρκή, υπαρξιακή κρίση της χώρας μέσω της παράδοσης του εθνικού άυλου και υλικού πλούτου σε ντόπια και ξένα ολιγαρχικά συμφέροντα(τρένα, λιμάνια, αεροδρόμια, στρατηγικές επιχειρήσεις, υποτίμηση εργασίας κλπ.). Από το ρουσφετολογικό κράτος, μέχρι την ατιμωρησία των υψηλά ιστάμενων και την άνιση μεταχείριση και από την συγκάλυψη, μέχρι την συστηματική απαξίωση των θεσμών, το μέλλον της χώρας φαντάζει ζοφερό.
Χρειαζόμαστε οξυγόνο. Χρειαζόμαστε δημοκρατία.
Η αλήθεια είναι, ότι πολλά κόμματα επιχείρησαν να καπελώσουν το «κίνημα των Τεμπών».
Ουδείς κατάφερε καν να προσεγγίσει, διότι βρήκε απέναντι του πονεμένους, μα υπερήφανους γονείς αποφασισμένους, να δώσουν και τη ζωή τους, για να έρθει η αλήθεια στο φως.
Αυτό είναι σίγουρα θετικό με την έννοια, ότι εάν είχαν αναμιχθεί και πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων τα υφιστάμενα κόμματα, τότε η εξέλιξη θα ήταν πολύ διαφορετική και σίγουρα αρνητική.
Τα πράγματα όμως, έρχονται σιγά σιγά σε οριακό σημείο.
Η απόφαση της κυβέρνησης να «ρίξει λάδι στη φωτιά» μέσω της αλλαγής στρατηγικής και την οξυμένη πόλωση που στρέφεται ξανά κατά των συγγενών («δεν είδα κανένα συγγενή από το Μάτι να παίζει το ρόλο που παίζει η κα Καρυστιανού» δήλωσε ο Μάκης Βορίδης) δημιουργεί ένταση με απροσδιόριστες εξελίξεις.
Και πάλι όμως, εκεί βρίσκεται μια τεράστια φιγούρα που στέκεται ξανά στο ύψος των περιστάσεων. Μια γυναίκα που υπερβαίνει τα ανθρώπινα βιολογικά όρια και μετατρέπει το πένθος σε δύναμη, τη δύναμη σε πάθος για αλήθεια και δικαιοσύνη.
Η Μαρία Καρυστιανού στην τελευταία ανάρτησή της καλεί σε ειρηνικές και ενωτικές συγκεντρώσεις:
Γράφει: «…28/02/2025 είναι μια μέρα μνήμης.
Είναι η μέρα που μας ωθεί ειρηνικά στους δρόμους για τη ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΟΛΩΝ των ψυχών που θυσιάστηκαν και για την ΚΑΘΑΡΣΗ που θα δώσει οξυγόνο στην Ελλάδα.
Σας είμαστε ευγνώμονες για τη συμπαράσταση στον πόνο και τον αγώνα μας για δικαιοσύνη και σας καλούμε για άλλη μια φορά να είστε πλάι μας, γιατί εσείς και μόνο εσείς είστε η ΔΥΝΑΜΗ και η ΕΛΠΙΔΑ όλων μας.
Σεβόμενοι και το δικό τους αγώνα για όλα τα δίκαια αιτήματα τους, παρακαλούμε θερμά όλα τα σωματεία, τα συνδικάτα και τις οργανώσεις εργαζόμενων και πολιτών, αυτήν την αποφράδα ημέρα να δωρίσουν τις ομιλίες τους στις ψυχές των Τεμπών, ώστε να λάβουν την προτεραιότητα που τους αξίζει.
Αλλά και για να στερήσουμε το δόλιο επιχείρημα που οι κακόψυχοι θα σκαρφιστούν, ότι η ιερή αυτή συγκέντρωση των πολιτών εξυπηρετεί δήθεν κόμματα, χρώματα και συμφέροντα.
Για να είναι ΜΙΑ η φωνή όλων μας, χωρίς ταμπέλες και διακρίσεις, για το έγκλημα των Τεμπών, αλλά και για όσα εγκλήματα το ακολούθησαν»…
Η Μαρία Καρυστιανού είναι αυτό που θα ήθελε να είναι η «άλλη Αριστερά» της πράξης. Είναι η Αριστερά της ισότητας, της ενότητας, της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης.
Η ίδια και οι συγγενείς των θυμάτων ποτέ δεν αυτοπροσδιορίστηκαν ως Αριστεροί, γιατί η Αριστερά δεν είναι «ταμπέλα» και «ντουντούκα», είναι στάση ζωής.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η κα Καρυστιανού χρησιμοποιεί μαζί με τους λοιπούς συγγενείς ένα «όπλο» που είχε ξεχαστεί στα συρτάρια και που τα κόμματα της «επίσημης Αριστεράς» ποτέ δεν κατάφεραν να αξιοποιήσουν αποτελεσματικά, την απεργία.
Οι συγκεντρώσεις στις 28.2.2025 είναι συγκεντρώσεις απεργιακές. Είναι συγκεντρώσεις που λόγω του πανεθνικού τους χαρακτήρα ρίχνουν τα κομματικά τείχη και αντί να χωρίζουν επιτέλους ενώνουν κάθε δημοκράτη πολίτη σε ένα κοινό σκοπό: Δικαιοσύνη!
Η χώρα μας χρωστά ήδη πολλά στους νεκρούς των Τεμπών και στις οικογένειές τους, χρωστά πολλά στην Μαρία Καρυστιανού και στους υπόλοιπους χαροκαμένους γονείς.
Οι νεκροί έχουν ήδη νικήσει γιατί «φύτεψαν» το σπόρο της αντίστασης στην αδικία πάσης φύσεως.
Για το δημοκρατικό κόσμο το δίλημμα την επόμενη Παρασκευή είναι ένα:
Ή με τον Μητσοτάκη και το ζόφο ή με την Καρυστιανού με το δίκιο και την αλήθεια.
*Ο Διονύσης Τεμπονέρας είναι Δικηγόρος – Εργατολόγος