του Δημήτρη Μαγριπλή, Δρ. Κοινωνιολογίας-Συγγραφέα
Ο φίλος Ηλίας Κεφάλας είναι από τους ποιητές που ξεχωρίζουν , τόσο για το σύνολο της λογοτεχνικής του δημιουργίας , όσο και για το πρόσωπό του που υποστηρίζει την αλήθεια που ξεπηδά μέσα από την ακούραστη πέννα του. Μόνιμος κάτοικος στην γενέθλια γη του, τον Μέλιγος – Τρικάλων , ζει και υπάρχει μέσα στην φύση και διαπραγματεύεται τα βαθύτερα ερωτήματα της ζωής, που γεννούν την ποίηση, στην ποιο κρυστάλλινη και αληθινή της μορφή. Πολυγραφότατος. Τελευταίο βιβλίο του τα «Μισοφέγγαρα», μια συλλογή που αποτελείται από 225 επιγράμματα, από τις εκδόσεις Θράκα , Λάρισα, 2024. Αυτό ήταν η αφορμή για την παρακάτω συνέντευξη :
1. Επιγράμματα, δηλαδή χαράσσεις, εγχαράσσεις σε μια επιφάνεια;
Αρχικά ναι. Είναι το κείμενο που χαράσσεται σε μια επιφάνεια, συνήθως επιτάφια, και δηλώνει τον δημιουργό του ή τον τιμώμενο και την αιτία της συγγραφής του, που συνήθως είναι η τιμή προς τον νεκρό ή τον θεό. Είναι μια λακωνική επιγραφή που με την καλλιέργειά της μέσα στον χρόνο κατέληξε να γίνει ένα λογοτεχνικό μικροτέχνημα. Εδώ, βέβαια, διαστέλλεται η έννοιά του, ξεπερνάει τον ταφικό θρήνο και, κρατώντας την απαρασάλευτη μορφή του, διευρύνει τη θεματική και υπεισέρχεται στις καθημερινές καταστάσεις που βιώνει ο άνθρωπος. Μικροχαρές, απέραντες μελαγχολίες, εκπλήξεις και φιλοσοφικές καταφυγές αποδίδονται σε ποιητικά μονόστιχα και δίστιχα μέσα σε μια προσπάθεια ακαριαίας εκφοράς.
2. Τα επιγράμματά σου είτε αναφέρονται στην φύση , είτε στον άνθρωπο ακολουθούν την νομοτέλεια ότι όλα φθείρονται , όλα πεθαίνουν.
Αυτό είναι το βασικό και κυρίαρχο βλέμμα της ποίησης. Η παρακολούθηση της φθοράς. Όμως όλα αυτά που συμβαίνουν μέσα μας είναι απόρροια των όσων συμβαίνουν εκεί έξω στη φύση. Πιστεύω ότι για να επιλύσουμε ένα οποιοδήποτε πρόβλημα που ταλανίζει τον ανθρώπινο βίο θα πρέπει να το εντάξουμε μέσα στις διαδικασίες της φύσης κι εκεί θα δούμε τον τρόπο που η φύση το αντιμετωπίζει και να το αντιγράψουμε. Η φύση είναι ο μέγιστος και αδιάψευστος δάσκαλος κι εμείς δυστυχώς οι κακοί μαθητές, που δεν μάθαμε να τιμούμε και να προστατεύουμε.
3. Ο θρήνος μετατρέπεται σε έπαινο και το σκοτάδι σε φως;
Όλα αυτά βρίσκονται μέσα στις προθέσεις του ποιήματος και διακονούνται ανάλογα με τον συναισθηματικό εμπλουτισμό και τις αντιλήψεις του δημιουργού. Οι κάθε είδους τροπές και μετατροπές είναι πάντα υψηλότατες αρετές στον λόγο. Η αρμονία είναι η ένωση των αντιθέτων και η ποίηση αποβαίνει πάντα ο καταλληλότερος καταλύτης για την ένωση αυτή.
4. Γιατί επιλέγεις αυτή την μορφή ποιητικής έκφρασης;
Δεν είναι η μόνιμη μορφή έκφρασης στην ποίησή μου, καθόσον η κύρια προτίμησή μου είναι το «κανονικό» ποίημα σε ελεύθερο στίχο και μικρό αριθμό στίχων. Ουδέποτε το ποίημά μου διεκδικεί πολλές σελίδες. Το σύντομο ποίημά μου σε μάκρος συνήθως μισής σελίδας είναι ο οδηγός μου. Το ζητούμενο για μένα είναι να προλάβω και να πω αυτό που θέλω με όσο το δυνατόν λιγότερες λέξεις. Τα μακρόπνοα ποιήματα δεν είναι για τους σημερινούς καιρούς. Ο αναγνώστης πρέπει να μπορεί να ευχαριστηθεί ένα ποιητικό βιβλίο μέσα στη διάρκεια ενός χαλαρού καφέ. Έχω γράψει ένα βιβλίο με ποιήματα στη μορφή του σονέτου, 3 βιβλία με ποιήματα χάικου και δύο βιβλία με επιγράμματα. Η μαγεία του ελάχιστου με μαγνητίζει και με προκαλεί. Κι εγώ ανταποκρίνομαι όσο καλύτερα μπορώ. Αν μπορώ.
5. Ακολουθείς κάποιο κανόνα, σε αυτή την καλλιτεχνική σου φόρμα;
Δεν υπάρχει κάποιος εμφανής κανόνας, παρά η ανάγκη έκφρασης μιας ολοκληρωμένης συγκίνησης που εγείρεται μέσα από μια αιφνίδια εικόνα ή μια ιδέα. Πολλές φορές επιτυγχάνεται αυτομάτως με την πρώτη γραφή. Άλλες φορές υπεισέρχεται στη αγωνιώδη διαδικασία του εργαστηρίου. Η συγγραφή είναι πάντα άσκηση και δοκιμασία.
6. Ως λογοτεχνικό είδος τα επιγράμματά σου χαρακτηρίζονται από προσωπικό και συναισθηματικό τόνο , εντάσσονται σε μια θεματική διεύρυνση;
Βεβαίως από προσωπικό τόνο, διαφορετικά δεν θα είχε κανένα νόημα να ασχοληθεί ή να καταφύγει κανείς στη συγγραφή της ποίησης. Και βεβαίως συναισθηματικό, επειδή όλοι οι ποιητές είναι συναισθηματικοί χαρακτήρες σε βαθμό μεγαλύτερο από τον μέσο όρο των ανθρώπων. Θεματικά θα έλεγα ότι πάντα ο ποιητής στοχεύει στο ίδιο θέμα, αλλά κάθε φορά το βλέπει με διαφορετικό βλέμμα. Έχει λεχθεί από πολλούς και το έχω ενστερνισθεί και διατυπώσει πολλές φορές στο παρελθόν ότι το μόνιμο θέμα της ποίησης είναι ο θάνατος. Την πόρτα αυτού του φάσματος χτυπάει ο ποιητής με κάθε ποίημά του.
7. Τα επιγράμματα συνομιλούν με τον σύγχρονο άνθρωπο της εικονικής πραγματικότητας;
Το κάθε ποίημα, επομένως και το επίγραμμα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας καθρέφτης που καθρεφτίζει τον άνθρωπο με όλες τις μεταβολές και διαφοροποιήσεις του. Το ποίημα μας ακολουθεί παντού, για να μην πω ότι μερικές φορές μας δείχνει και τον δρόμο.
Δημήτρης Μαγριπλής