Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου, πρώην υπουργού
Το όνειρο μιάς παρέας νέων ανθρώπων από τον Πειραιά, που μαζεύτηκαν ένα βράδυ του Μαρτίου 1925 στην ταβέρνα του Μοίρα κοντά στο λιμάνι, έκανε ενα σημαντικό βήμα για την απόλυτη ολοκλήρωση όταν κατακτήθηκε το 2024 το ευρωπαϊκό τρόπαιο του Conference League. Και μαζί του οι φιλοδοξίες μιάς μεγάλης οικογένειας που μεγάλωσε με τον Ολυμπιακό κι έπαιρνε ανάσες ζωής μαζί του. Η φαμίλια των Ανδριανοπουλαίων έκανε παράλληλα βήματα με τον Ολυμπιακό κι' έζηκε κάθε στιγμή του σαν δική της.
Μεγαλώνοντας κάτω απο την σκιά της μεγάλης της κληρονομιάς δεν είναι ένα ασήμαντο βάρος. Απο μικρό παιδί οι Κυριακες δεν ηταν ποτε ολοκληρωμένες δίχως τις καθιερωμένες επισκέψεις τότε στο λεγόμενο Ποδηλατοδρόμιο, στις αρχές, και στο μισό σαν μισοφέγγαρο Στάδιο Καραισκάκη αργότερα. Η μυρωδιά της καρβουνόσκονης στο σχεδόν ποδοσφαιρικό γήπεδο της αρχής και του βρεγμένου χώματος από το ποτιστήρι του Δήμου, που κατέβρεχε ολόκληρο το γήπεδο αργότερα, οι θυμησες μου είναι συγκλονιστικές και ακατάλυτες. Κι απο κοντά οι συγκλονιστικές αφηγήσεις της γιαγιάς, για το πως επλενε τις καταλασπωμένες εμφανίσεις όλης της ομάδας τότε και τις άπλωνε να στεγνώσουν στην αυλή του πατρικού μας στου Βρυώνη στον Πειραιά. Πως ο παππούς Ανδρέας, που δεν έπαιρνε από χωρατά, απείλησε να ματαιώσει ένα παιχνίδι τότε δείχνοντας έτοιμος να "πάρει τους γιούς του και να φύγει" οταν αστειευόμενοι κάποιοι παράγοντες του δήλωσαν έ90ι⁶τοιμοι να του απαγορεύσουν την είσοδο. Οι γιοί του ήσαν οι πέντε Ανδριανόπουλοι - ολόκληρη η επιθετικη γραμμή αλλα και η ψυχή - και το σημα κατατεθέν, τότε - ουσιαστικά του Ολυμπιακού!
Με τα χρόνια η ομάδα μεγάλωσε, έγινε ο "θρύλος" του ελληνικου ποδοσφαίρου, και ταυτίσθηκε με τον Πειραιά αλλά και με τις έννοιες του θάρρους, του κουράγιου και της λεβεντιάς. Μεγάλωσε επίσης και κάπως άλλαξε και η οικογένεια. Έμειναν όμως ολοι δεμένοι με τον Πειραιά και τον Ολυμπιακό. Ο πατέρας μου Γιάννης, αφού υπηρέτησε σαν Πρόεδρος της ομάδας, και ο Ντίνος έφυγαν σχετικά γρήγορα απο την ζωή. Ο Βασίλης έμεινε πάντα κοντα στην ομάδα - την υπηρέτησε για χρόνια σαν επικεφαλής του ποδοσφαιρικού τμήματος και σαν μέλος της ΕΠΟ, και εκλέκτορας της εθνικής ομάδας. Ο νεωτερος Λεωνίδας υπήρξε πάντα, μεχρι το τέλος στα 99 του χρόνια, αγνός οπαδός και τακτικός θαμώνας του Σταδίου Καραισκάκη. Ο μεγαλύτερος πάντως ηλικιακά, μετά τον πατέρα μου, ο Γιώργος άφησε την ζωντανή του σφραγίδα στην ομάδα. Για πολλά χρόνια Πρόεδρος, όταν απολύθηκε απο την δικτατορία έπεισε τον Νίκο Γουλανδρή να την αναλάβει, και μετα απο την ΕΠΟ και το Ανώτατο Αθλητικό Συμβουλιο είχε παντα στο μυαλό του τον θρύλο του Πειραιά.
Ο θρυλικός "ποδάρας", ο Γεώργιος δηλαδή Ανδριανόπουλος αφησε τον αδέκαστο χαρακτηρα του στην ομάδα. Σε κάποιο ματς, ειχε διώξει απο το γήπεδο τότε τον ατίθασο αδελφό του Λεωνίδα λόγω ενός υπερβολικά σκληρού φάουλ κατα αντίπαλου οπισθοφύλακα, του Ηλία Ηλιάσκου. Σαν Πρόεδρος είχε μπεί στο γήπεδο, σε ημιτελικό του Κυπέλλου με την ΑΕΚ, χαστουκίζοντας τον τότε αρχηγο της ομάδας που ειχε ζητήσει να αποχωρήσουν οι παίκτες λόγω άδικου διαιτητικού σφυρίγματος, κι' επιβάλλοντας στην ομάδα να συνεχίσει το παιχνίδι! Στενοί φιλοι με τον αντίστοιχο θρυλο του Παναθηναικού Αγγελο Μεσσάρη και τους Προεδρους Λουκά Πανουργιά και μετέπειτα τον Δ. Μοάτσο εβλεπε στον ανταγωνισμό με τους Πράσινους άμιλα κι' όχι μίσος. Δεν θα ξεχάσω που είχε αποτρέψει με την ψήφο του τον υποβιβασμό του Παναθηναικού στην γνωστή τότε "υπόθεση των λουλουδιών". Σε παραπονετική ερώτησή μου τότε, μου είχε απαντήσει: "Να μην το ξεχνάς ποτέ. Χωρίς Παναθηναικό δεν υπάρχει Ολυμπιακός"!
Αυτό που μου έμεινε χαραγμένη στην μνήμη όμως ήταν πριν δέκα με δεκαπέντε περίπου χρόνια μια δήλωση του Λεωνίδα στην τηλεόραση σχετικα με τα χρώματα της φανέλλας του Ολυμπιακού: "Οταν συζητούσαμε για τα χρώματα, τότε κάποιος είπε να χρησιμοποιήσουμε την φανέλλα που είχε φέρει ο Γιάννης (σσ. ο πατέρας μου) απο το Λονδινο. Ηταν η ερυθρόλευκη της Αρσεναλ στην οποία είχε παίξει" . Τότε κατάλαβα την σημασία της παράδοσης. Πως δηλαδή μια απόφαση, φαινομενικά της στιγμής, μπορεί να δημιουργήσει ιστορία και να κάνει εναν κόσμο να λατρέψει ενα ινδαλμα.