Η One from the Heart παρουσιάζει τη νέα ταινία του Εμανουέλ Κουρκόλ (Emmanuel Courcol) Η Ορχήστρα Του Αδερφού Μου (En Fanfare – The Marching Band). Η γαλλική παραγωγή έκανε πρεμιέρα στο επίσημο πρόγραμμα Cannes Premiere του Φεστιβάλ Καννών.
Στη συνέχεια ήταν Ταινία Έναρξης στα Φεστιβάλ Arras και Namur όπου και κέρδισε και στα δύο το Βραβείο Κοινού. Προβλήθηκε σε ειδική προβολή Cine Concert στο Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ και στο Φεστιβάλ του Σεράγεβο. Κέρδισε το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Σαν Σεμπαστιάν, αλλά και στο Φεστιβάλ Cinemania στο Μοντρεάλ. Ήταν υποψήφια για 7 Βραβεία Σεζάρ (Καλύτερης Ταινίας, Σεναρίου, Ερμηνείας και για τους τρεις πρωταγωνιστές, Μοντάζ και Ήχου). Στη Γαλλία βγήκε στους κινηματογράφους στο τέλος Νοεμβρίου, μέχρι σήμερα έχει ξεπεράσει τα 2.500.000 εισιτήρια και συνεχίζει μέχρι σήμερα τις προβολές της. Στην Ελλάδα είναι η Επίσημη Ταινία Έναρξης του 25ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, βγήκε στους κινηματογράφους στις 27/3 και θα προβάλλεται για 2η εβδομάδα στην Πάτρα από την Πέμπτη 3 Απριλίου.
Η ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΟΥ ΑΔΕΡΦΟΥ ΜΟΥ (EN FANFARE/THE MARCHING BAND) Trailer Online
Μετά την επιτυχία της ταινίας του Ένας Θρίαμβος που είχε κάνει επίσης πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Καννών το 2020 και είχε κερδίσει το Βραβείο Καλύτερης Κωμωδίας από την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου, ο σεναριογράφος-σκηνοθέτης Εμανουέλ Κουρκόλ επιστρέφει με την νέα του απολαυστική ταινία Η Ορχήστρα Του Αδερφού Μου που ακολουθεί δύο αδέρφια που χωρίστηκαν από τη μοίρα αλλά ξανασυναντήθηκαν μέσα από τη μουσική.
Ο Τιμπό (Μπενζαμέν Λαβέρν της Comédie Française) είναι ένας διεθνώς αναγνωρισμένος διευθυντής ορχήστρας. Όταν έρχεται αντιμέτωπος με ένα πρόβλημα υγείας, ανακαλύπτει ότι είναι υιοθετημένος και έχει έναν μικρότερο αδερφό στην επαρχία, τον Τζίμι (Πιέρ Λοτέν – Ένας Θρίαμβος), ο οποίος εργάζεται στο εστιατόριο ενός σχολείου και παίζει τρομπόνι στην τοπική φιλαρμονική ορχήστρα που αποτελεί το καμάρι και την ελπίδα μιας εργατικής κοινότητας που απειλείται από την ανεργία. Οι δυο τους δεν φαίνεται να έχουν πολλά κοινά εκτός από την αγάπη τους για τη μουσική, αλλά όταν ο Τιμπό αντιλαμβάνεται το εξαιρετικό ταλέντο του αδερφού του, αποφασίζει να διορθώσει τις αδικίες του πεπρωμένου και να τον βοηθήσει να αναπτύξει τα ταλέντα του.
Ο Εμανουέλ Κουρκόλ με την τρίτη ταινία του, με όπλο ένα εξαιρετικό σενάριο και δύο σπουδαίους πρωταγωνιστές αναδεικνύεται σε έναν μεγάλο μάστορα της κλασσικής αφήγησης που για άλλη μια φορά καταφέρνει να ισορροπήσει δεξιοτεχνικά ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, χωρίς ταυτόχρονα να ξεχνά ποτέ τις κοινωνικές διαστάσεις της ιστορίας του, φωτίζοντας όχι μόνο τις αστραφτερές αίθουσες συναυλιών, αλλά και τα εργοστάσια της επαρχίας που οδηγούνται στο κλείσιμο απειλώντας ολόκληρες κοινότητες. Όπως και στην προηγούμενη ταινία του Ένας Θρίαμβος ο Κουρκόλ ξεδιπλώνει εδώ αριστοτεχνικά όχι μόνο δύο μοναδικούς χαρακτήρες, που αποφασίζουν να αναπληρώσουν τον χαμένο χρόνο μιας ολόκληρης ζωής που δεν έζησαν μαζί, αλλά δύο διαφορετικούς κόσμους και δύο διαφορετικές τάξεις, που καταφέρνουν να καταλύσουν τα σύνορα που τους χωρίζουν μέσα από το θαύμα της μουσικής και της μεγάλης Τέχνης που ανήκει σε όλους, όπως το θριαμβικό Μπολερό του Ραβέλ. Η Ορχήστρα του Αδερφού μου αποτελεί έναν αληθινό θρίαμβο, ένα σπάνιο δείγμα ακαταμάχητου σινεμά με καρδιά και μυαλό που οι θεατές του δύσκολα θα αποφύγουν τα γέλια και τα δάκρυα.
Έγραψαν για την ταινία:
“Η ανακάλυψη του Τιμπό (Μπενζαμέν Λαβέρν), ταλαντούχου διευθυντή ορχήστρας, ότι πρώτον είναι υιοθετημένος και δεύτερον έχει έναν αδελφό, τον Τζίμι (Πιέρ Λοτέν) που επίσης είναι υιοθετημένος θα γίνει η αφετηρία ενός καθαρόαιμου feelgood buddy movie, κομμένου και ραμμένου για να συγκινήσει ακόμα και τις πιο σκληρές καρδιές. Ο λόγος που ο Τιμπό θα προσεγγίσει τον Τζίμι είναι κατ’ αρχάς υγείας, όμως όπως περίπου το περιμένεις, ανάμεσα στα δύο αδέλφια θα δημιουργηθεί μια πολύ ιδιαίτερη σχέση που ενώ ξεκινά επιθετικά (από την πλευρά του Τζίμι) βρίσκει σιγά -σιγά τον δρόμο της. Το παν εδώ βρίσκεται στις σωστές ισορροπίες έτσι ώστε η ταινία να μην γίνει δραματική μελούρα, ούτε βεβαίως και φάρσα. Ο σκηνοθέτης Εμανουέλ Κουρκόλ τις τηρεί και η μουσική είναι ένας καλός «συνεργάτης» του γιατί ούτως ή άλλως η μουσική μπορεί να ενώσει ακόμα και τα εκ διαμέτρου αντίθετα όπως ο Τιμπό και ο Τζίμι. Κλασική μουσική, εμβατήρια, τζαζ (η σκηνή με το I remember Clifford του σαξοφωνίστα Μπένι Γκολσον για στην μνήμη του σπουδαίου Κλίφορντ Μπράουν είναι από τις καλύτερες της ταινίας) θα μπουν στο ίδιο «μουσικό κουτί» και έτσι, η ταινία θα απογειωθεί, αφήνοντας πίσω της, όταν τελειώνει, μια υπέροχη «γεύση». Δεν θα μας έκανε καμία εντύπωση αν κάποια στιγμή το Χόλιγουντ αγόραζε τα δικαιώματά της για ένα αμερικάνικο ριμέικ. Εχει όλες τις προδιαγραφές”.
Γ.Ζουμπουλάκης Το Βήμα
---------------------------
"Απ’ όλα τα φιλμ της εβδομάδας πάντως, «Η ορχήστρα του αδερφού μου» ξεχωρίζει με διαφορά. Ξεκινώντας από τη σεναριακή ιδέα: Μετά τη διάγνωση του με λευχαιμία, ένας «φτασμένος» μαέστρος κλασσικής ανακαλύπτει πως είναι υιοθετημένος – και μάλιστα έχει και έναν αδελφό, κάπου στην επαρχία. Εκεί, θα ανακαλύψει πως πρόκειται για έναν τρομπετίστα, λάτρη της τζαζ, που δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να «λάμψει». Εμφανώς μουσικόφιλος ο σκηνοθέτης Εμανουέλ Κουρκόλ, έτσι όπως βάζει δίπλα – δίπλα την κλασσική μουσική και την τζαζ για να χαρτογραφήσει, αισθητικά μα και κοινωνικά τους δυο ήρωες του, πηγαίνοντας από τη μουσικολογία στη σημειολογία με «περάσματα» σχεδόν αόρατα. Αυτά βέβαια μπορεί να μην αφορούν τόσο το «μεγάλο κοινό», όμως αυτή εδώ είναι μια ταινία που άνετα θα μπορούσε να το κερδίσει, έτσι όπως είναι γεμάτη ζωή, με ήρωες αληθινούς, χιούμορ εξόχως ισορροπημένο, και ένα φινάλε που την απογειώνει".
Άκης Καπράνος, Ναυτεμπορική
---------------------------
"Με καταλύτη τη –"μικρή" ή "μεγάλη"– τέχνη, όμως, η ανθρώπινη αλληλεγγύη μπορεί να αποτελέσει το αντίδοτο σε κάθε ατυχία και σε κάθε βαρβαρότητα, αντιτείνει αυτή η παλιομοδίτικα feelgood "Ορχήστρα…", με τον Κουρκόλ να σκηνοθετεί με τρυφερότητα ένα συγκινητικό σενάριο, το οποίο μετέτρεψε τη διασκεδαστική δραμεντί του σε μεγάλη εμπορική επιτυχία στη Γαλλία,
χαρίζοντάς της παράλληλα επτά υποψηφιότητες για τα βραβεία Σεζάρ".
Χρ.Μήτσης Αθηνόραμα
---------------------------
"Με όργανα του δύο πραγματικά υπέροχους ηθοποιούς (τον Μπενζαμέν Λαβέρν στο ρόλο του Τιμπό και τη νέα αποκάλυψη του γαλλικού σινεμά Πιερ Λοτάν στο ρόλο του αδερφού του - μερικές από τις κοινές σκηνές τους είναι πραγματικά ένα δείγμα υποκριτικής απλότητας), ο Εμανουέλ Κουρκόλ ενορχηστρώνει εδώ μια σύνθεση που διαθέτει όλες τις γέφυρες που ολοκληρώνουν μια συγκινητική διαδρομή. Με ημιτόνια κωμωδίας, ιντερλούδια μελαγχολίας, συγχορδίες δράματος και μια άψογα κουρδισμένη ορχήστρα συντελεστών, το φιλμ που ξετυλίγεται ως κάτι γνώριμο αποκτά γρήγορα τις διαστάσεις μιας ανακουφιστικά ασφαλούς αφήγησης που πείθει για τις προθέσεις της".
Μ.Κρανάκης FLIX
---------------------------
«Μία άκρως επιτυχημένη δραματική κομεντί που καταφέρνει να συνδυάσει το κοινωνικό δράμα με την ελαφρότητα της κομεντί χαρακτήρων αλλά και κοινωνικής ανισότητας. Διαθέτει καλογραμμένους ρόλους και διαλόγους που το σενάριο φροντίζει να τους παρουσιάσει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο, ισορροπώντας το δράμα με την κομεντί, τις δύσκολες καταστάσεις και τις συγκρούσεις χαρακτήρων με έναν ουσιαστικό τρόπο αλλά και να δημιουργήσει μία πηγαία συγκίνηση η οποία οφείλεται και στις ερμηνείες των πρωταγωνιστών».
1/2 Αχ.Βασιλείου Cinepivates
---------------------------
“Με μια ειλικρίνεια που σκλαβώνει, το νέο φιλμ του ταλαντούχου Εμανουέλ Καρκόλ (το «Ένας θρίαμβος» με θέμα την αληθινή ιστορία απόδρασης φυλακισμένων που ανέβασαν το «Περιμένοντας τον Γκοντό» στη Σουηδία στα 80ς είχε βραβευτεί ως η καλύτερη κωμωδία του 2020 στα ευρωπαϊκά βραβεία) αποτελεί ένα υπόδειγμα ανθρωποκεντρικής κομεντί που ισορροπεί άψογα ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία. Οι γάλλοι βέβαια είναι εξπέρ στο είδος, καθώς γνωρίζουν να λένε απολαυστικά τις πιο σκληρές αλήθειες στη ζωή με όχημα το χιούμορ. Σε αυτήν την παράδοση λοιπόν βασίζεται ο σκηνοθέτης για να αποδώσει με το δέοντα συναισθηματισμό μια πολυπεπίπεδη ιστορία που όμως δεν εμπίπτει ποτέ στα εύκολα ή άγονα πεδία του μελό. Η «Ορχήστρα» περιγράφει με ευαισθησία τη συνάντηση δύο ξένων που τους ενώνουν πολλά (το αίμα, η αγάπη για τη μουσική, η τάση για ανεξαρτησία κ.α.) αλλά και τους χωρίζουν άλλα τόσα (το ταξικό κριτήριο στην πρώτη γραμμή) επειδή το πεπρωμένο τους κάποια στιγμή γράφτηκε με διαφορετικές λέξεις. Το υπαρξιακό και με σαφείς πολιτικοκοινωνικές αναφορές στοιχείο αποδίδεται με βάση ένα στέρεο σενάριο που αλλάζει διαρκώς κατεύθυνση και σε συνεπαίρνει με την ορμητική διάθεση του. Ενός σεναρίου του οποίου οι σπαρταριστές εκφάνσεις του δίνονται μέσω της ρευστής σκηνοθεσίας αλλά και των ρεαλιστικών χαρακτήρων του που μέσω των χαοτικών διαφορών τους (καλλιεργημένος ο ένας, λαϊκός ο άλλος) πετυχαίνουν να βρουν την φόρμουλα επικοινωνίας και συνύπαρξης μέσω της κοινής λατρείας για τη μουσική”.
Κ. Καϊμάκης Document/Athens Voice/Monopoli
---------------------------
«Αναμφίβολα υπάρχουν οι στιγμές που το φιλμ θα καταφέρει να πιάσει τον θεατή, με τον στιβαρό του χαρακτήρα, τις καλές ερμηνείες και το έντονο δραματικό στοιχείο. Υπάρχει εδώ μια σοβαρότητα και μια φροντίδα για τον θεατή, αλλά και τους ήρωες του δράματος, με ένα προσεγμένο λαϊκό στοιχείο, και με ανθρώπους που βρίσκουν αυτό που τους λείπει εκεί που δεν θα κοίταζαν ποτέ».
Θ.Δημητρόπουλος News247
---------------------------
«Η ορμητική ζωντάνια, που σερφάρει επιδέξια πάνω στη γραμμή του συναισθηματισμού, οφείλει πολλά στην ενσάρκωση των δύο ηρώων. Ο Μπενζαμέν Λαβέρν υποδύεται έναν τριαντάχρονο μαέστρο με τον συναισθηματισμό και τον επαγγελματισμό που γνωρίζουμε. Αλλά είναι φυσικά ο Πιέρ Λοτέν που «σπάει» την οθόνη».
Positif
---------------------------
«Αν η έννοια του κλασικού κινηματογράφου μπορεί ακόμη να έχει νόημα σήμερα, η ταινία Η Ορχήστρα του Αδερφού μου αποτελεί μια πλήρη ενσάρκωση του: διάφανη σκηνοθεσία, ρευστή και πυκνή γραφή που δεν αφήνει καμία ασάφεια, με σεβασμό προς τον θεατή του».
Cahiers du Cinema
---------------------------
«Η ταινία ξεκινάει από μια τεράστια αντίθεση μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών της, ο ένας ενσαρκώνει την κλασική, μεγάλη μουσική, ο άλλος την πιο λαϊκή πλευρά της, των οποίων η συνάντηση γίνεται με αφορμή μια σημαντική ανακάλυψη. Αντλεί τη δύναμη της από την άνευ όρων αγάπη της για τους χαρακτήρες και μια σκηνοθεσία ηθοποιών που διακρίνεται μέσα από τη μουσικότητα των λέξεων που χρησιμοποιούν».
Le Monde
---------------------------
«Αλλά o Κουρκόλ είναι επίσης και πάνω από όλα μέρος του γαλλικού κοινωνικού τοπίου, εκείνου του Βορρά που εξακολουθεί να πληρώνει τις συνέπειες της αναγκαστικής αποβιομηχάνισης. Και με τον ίδιο τρόπο που έκανε τον Καντ Μεράντ να λάμψει στην ταινία Ένας Θρίαμβος, έτσι και εδώ το δίδυμο Μπενζαμέν Λαβέρν-Πιέρ Λοτέν, απόλυτα συντονισμένο, μαγεύει την οθόνη». Première
«Μια πολύ όμορφη σύνθεση μεταξύ χιούμορ και δράματος»
L’Humanité
---------------------------
«Μια υπέροχη περιπέτεια, που μας βάζει το χαμόγελο στα χείλη και μας συγκινεί»
La Voix du Nord
---------------------------
«Με αυτήν την ειλικρινή και συναρπαστική 3η του ταινία, ο Emmanuel Courcol υπογράφει μια ηλιόλουστη δραματική κωμωδία στην οποία λάμπουν το δίδυμο Μπενζαμέν Λαβέρν και Πιέρ Λοτέν». Le Figaro
---------------------------
«Πλαισιωμένο από πραγματικούς μουσικούς από τη μπάντα ανθρακωρύχων του Lallaing στα βόρεια της Γαλλίας, το ντουέτο των Μπενζαμέν Λαβέρν και Πιέρ Λοτέν λειτουργεί άψογα και οι δύο ηθοποιοί αποδεικνύονται εντυπωσιακοί, ο ένας σε κομψότητα, ο άλλος σε δυναμισμό».
Le Parisien
---------------------------
«Μια σίγουρη μηχανή παραγωγής εισιτηρίων, η νέα ταινία του Εμανουέλ Κουρκόλ ξεφεύγει από τα ταξικά κλισέ και προσφέρει μια τέλεια αρμονία μεταξύ κοινωνικής σάτιρας και οικογενειακού δράματος».
Les Inrockuptibles
---------------------------
«Κάτω από την επιφάνεια της γαλλικής κοινωνικής κωμωδίας, Η Ορχήστρα του Αδερφού μου είναι ένα μικρό θαύμα γραφής, που συνδυάζει το χιούμορ με το συναίσθημα, τον κοινωνικό προβληματισμό και την ευθραυστότητα της ζωής».
Paris Match
---------------------------
«Μια κλασική συγκινητική ταινία που θέτει σημαντικά ερωτήματα σχετικά με την ταυτότητα και το πεπρωμένο μέσα από τη μουσική. Οι επιλογές που γίνονται για εμάς όταν είμαστε παιδιά παίζουν σημαντικό ρόλο εδώ, σε συνδυασμό με τρεις φανταστικές ερμηνείες και την αγάπη για τη μουσική στον πυρήνα της ιστορίας. Καθένας μπορεί να παίξει ένα όργανο και να ακούσει ένα τραγούδι, αλλά το ταλέντο δεν αρκεί αν κάποιος θέλει να ζήσει από αυτό. Αυτή τη δυσκολία της καθημερινότητας δεν την ξεχνά ποτέ η ταινία, προσφέροντας μια υπέροχη απεικόνιση του ταλέντου και της κοινότητας».
Next Best Picture
---------------------------
«Δύο αταίριαστα αδέρφια συνδέονται μέσω της μουσικής, με γέλιο και με δάκρυα σε αυτή την αρχετυπική γαλλική feelgood ταινία του Εμανουέλ Κουρκόλ, αξιοθαύμαστα σκηνοθετημένη και ερμηνευμένη. Οι Βιρτουόζοι, οι Άθικτοι και ο Κεν Λόουτς είναι όλες αξιομνημόνευτες αναφορές, όπως και το σινεμά του Ρομπέρ Γκεντιγκιάν που εδώ βρίσκεται σε ρόλο παραγωγού. Μέσα σε ένα φεστιβάλ που οι περισσότερες ταινίες μιλούσαν για ακρωτηριασμούς, αλλαγή φύλου γκάνγκστερ καρτέλ ναρκωτικών και την αναρρίχηση του Ντόναλντ Τραμπ, Η Ορχήστρα Του Αδερφού Μου λειτούργησε σαν ένα τέλειο αντίδοτο. Γέλια και δάκρυα πάνω και μπροστά στην οθόνη».
Cineuropa
---------------------------
«Είναι μια ζεστή κι ευχάριστη εμπειρία αυτή η ταινία, καθώς η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ του Τζίμι και του Τιμπό είναι αυθεντικά συγκινητική. Υπάρχει πολύ χιούμορ επίσης ανάμεσα στους αντισυμβατικούς χαρακτήρες που πλαισιώνουν την ταινία. Ο Λαβέρν και ο Λοτέν είναι καταπληκτικοί ως το αταίριαστο αδερφικό ζευγάρι, αναπτύσσοντας αληθινή χημεία, καθώς μοιράζονται ό,τι αγαπούν και ανακαλύπτουν το παρελθόν τους. Η μουσική αποτελεί ένα επιπλέον μεγάλο πλεονέκτημα, με το Μπολερό του Ραβέλ να χρησιμοποιείται με έναν καθηλωτικό τρόπο. Ταυτόχρονα, η ταινία παραμένει πολύ συγκινητική με τρυφερές στιγμές που σε πιάνουν συναισθηματικά. Οι Βιρτουόζοι ήταν μια υπέροχη ταινία γιατί αποτύπωνε τον πόνο της εξαφάνισης των κοινοτήτων των ανθρακωρύχων εξαιτίας των αλλαγών που επέβαλε η Θάτσερ. Τώρα, έχει έναν άξιο Γάλλο συνοδοιπόρο που απεικονίζει έναν κόσμο που εξαφανίζεται μέσα στις αλλαγές του 21ου αιώνα, καθώς οι θέσεις εργασίας γίνονται ολοένα και περισσότερο επισφαλείς και πολλοί από εμάς χάνουμε την επαφή μας με τις μικρές κοινότητες και τους κοινωνικούς δεσμούς».
The Upcoming