Η δυναμική μιας οικογένειας μπορεί να είναι εξαιρετικά περίπλοκη. Όλοι έχουμε μεγαλώσει σε ένα συγκεκριμένο οικογενειακό περιβάλλον, με παραδόσεις και αξίες που μας έχουν διαμορφώσει και επηρεάσει καθοριστικά. Αυτές οι επιρροές είναι αναπόφευκτες και συχνά γίνονται ο ακρογωνιαίος λίθος της ταυτότητάς μας. Ωστόσο, καθώς μεγαλώνουμε, αρχίζουμε να διαμορφώνουμε τη δική μας ζωή, να χτίζουμε τις δικές μας οικογένειες και να καθορίζουμε νέες προτεραιότητες. Και εδώ ακριβώς αρχίζουν να εμφανίζονται οι πρώτες δυσκολίες.
Κάποιες οικογένειες δεν ανταποκρίνονται ιδιαίτερα καλά στις αλλαγές που φέρνει η ανεξαρτητοποίηση των μελών τους. Συχνά, επιχειρούν να διατηρήσουν τον έλεγχο, χρησιμοποιώντας μηχανισμούς ενοχής για να τους φέρουν πίσω στα παλιά πρότυπα. Είναι κάτι που ακούω συχνά από ανθρώπους που ζητούν καθοδήγηση: η οικογένειά τους δεν αποδέχεται τις νέες τους επιλογές και συνεχώς προσπαθεί να τους κρατήσει στο παρελθόν.
Αυτό δημιουργεί ένα μεγάλο δίλημμα. Από τη μία, αγαπάς την οικογένειά σου και θέλεις να είναι όλοι καλά, να νιώθουν χαρούμενοι και να ξέρουν ότι τους αγαπάς. Από την άλλη, έχεις μια νέα ζωή να διαμορφώσεις, μια καθημερινότητα που απαιτεί προσοχή, ισορροπία και ανεξαρτησία. Ενόψει του Πάσχα, θα ήθελα να δούμε μαζί πώς διαχειρίζεσαι αυτές τις συγκρούσεις, χωρίς ούτε να καταστρέψεις τις σχέσεις σας, αλλά ούτε και να αισθανθείς ότι προδίδεις τον εαυτό σου.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ένα ζευγάρι που ήταν παντρεμένο για περίπου ένα χρόνο και μόλις είχε αποκτήσει το πρώτο του παιδί. Ζούσαν στη Νότια Αγγλία, ενώ οι οικογένειές τους βρίσκονταν σε διαφορετικές πόλεις της Βόρειας Αγγλίας. Όταν πλησίασαν οι γιορτές των Χριστουγέννων, συνειδητοποίησαν ότι ήταν πρακτικά αδύνατο να επισκεφθούν και τις δύο οικογένειες μέσα σε λίγες ημέρες. Εναλλακτικά, σκέφτηκαν να περάσουν τα Χριστούγεννα με τη μία οικογένεια και να επισκεφθούν την άλλη μερικούς μήνες αργότερα. Όμως, οι γονείς της κοπέλας εξαγριώθηκαν, θεωρώντας ότι δεν τους δόθηκε η προτεραιότητα που τους άξιζε.
Το ζευγάρι ένιωσε βαθιά πληγωμένο. Δεν ήθελαν να απομακρυνθούν από τις οικογένειές τους, ούτε να διαταράξουν τη σχέση τους μαζί τους. Όμως, ταυτόχρονα, δεν μπορούσαν να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις όλων χωρίς να επιβαρυνθούν υπερβολικά. Αυτή είναι μια πολύ συχνή περίπτωση: οι γονείς αισθάνονται ότι χάνουν τη θέση που είχαν στη ζωή των παιδιών τους και αντιδρούν συναισθηματικά (και/ή εγωιστικά).
Ένα άλλο συχνό σενάριο αφορά ζευγάρια που παντρεύονται και αντιμετωπίζουν την κατηγορία ότι ένας από τους δύο ευθύνεται για την απομάκρυνση από την οικογένεια. Συχνά, η οικογένεια του γαμπρού κατηγορεί τη νύφη ότι «πήρε τον γιο τους» και τον απομάκρυνε από κοντά τους (μη νομίζεις, αυτή τη «χαρά» τη ζούνε όλες οι νύφες του κόσμου, όχι μόνο οι Ελληνίδες). Αυτό δημιουργεί ένα τεράστιο φορτίο στο ζευγάρι, που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην αγάπη για την οικογένεια και στην ανάγκη να θέσει όρια.
Εάν βρεθείς αντιμέτωπος με μια τέτοια κατάσταση, το σημαντικότερο είναι να παραμείνεις πιστός στον εαυτό σου και στις αξίες σου. Δεν μπορείς να ευχαριστήσεις τους πάντες και όσο πιο γρήγορα αποδεχθείς αυτή την πραγματικότητα, τόσο το καλύτερο για την ψυχική σου υγεία. Οφείλεις να θέσεις όρια και να τα υπερασπιστείς, με σεβασμό και αγάπη. Η οικογένεια ίσως αντιδράσει αρχικά, αλλά με τον καιρό θα συνειδητοποιήσει ότι η νέα σου ζωή έχει διαφορετικές απαιτήσεις και προτεραιότητες.
Και, αν θέλουν, θα καταλάβουν πως φυσικά εξακολουθείς να τους αγαπάς και να τους θέλεις στη ζωή σου. Οφείλεις, όμως, να δημιουργήσεις εκείνες τις συνθήκες που σου επιτρέπουν να ζήσεις με ισορροπία και ευτυχία. Και αυτό είναι κάτι που το αξίζεις.
zougla