Πέρασε ένας χρόνος… Κύλησαν οι μέρες, αλλά ο χρόνος δεν άμβλυνε τα έντονα σημάδια της απουσίας.
Δεν τον θυμίζει μόνο η χαμογελαστή φωτογραφία στην προθήκη της βιβλιοθήκης. Με το εξεταστικό και διαπεραστικό βλέμμα να ατενίζει κάθε κίνηση.
Ερχεται την ώρα της χαλάρωσης από την κόπωση της κοπιαστικής εργασίας να δώσει την συμβουλή του.
Τι δεν έγινε σωστά, τι έπρεπε να είχε προσεχθεί. Κάθε στιγμή παραμένει φρουρός της οικογένειας. Εκφράζει την ανησυχία του για το μέλλον της λατρεμένης του εγγονής.
Είναι ο γεννήτορας. Αυτός που σου χάρισε το χαμόγελο της ζωής. Που είδε το πρώτο σου δάκρυ. Που σε προφύλαξε μέσα στην απεραντοσύνη της αγκαλιάς του από όσα σε φόβιζαν και έκλεινες τα μάτια με πείσμα για να μην αντικρίσεις.
Είναι αυτός που σε ώθησε να διακρίνεις τους επαγγελματικούς σου ορίζοντες. Πάντα σιμά σου, να απαλύνει τον πόνο σου…
Σου λείπει ο λόγος του, η επιβλητική παρουσία του…
Πέρασε κιόλας ένας χρόνος. Κι όμως τον νιώθεις δίπλα σου, σε κάθε σου βήμα.
Κι ας μην το βλέπεις. Κι ας μην τον ακούς. Τον αισθάνεσαι έτοιμο να παρέμβει για να προστατεύσει τα αγγελούδια του…
Γιατί θα είναι πάντα ο πατέρας. Τι κι αν έφυγε οριστικά από κοντά σου…
