Παρά το γεγονός ότι ακόμα τίποτα δεν έχει ξεκαθαρίσει στον ορίζοντα ως προς την τελική μορφή των μέτρων καθώς και το εύρος των δεσμεύσεων για το 4ο μνημόνιο - δεν θα πρέπει να έχουμε αυταπάτες -η ουσία βρίσκεται στους αριθμούς των υποχρεώσεων της χώρας μέχρι τον Ιούλιο.
Στο σημείο δε αυτό βρίσκεται και η αδυναμία της Κυβέρνησης να αντιληφθεί πως παράλληλα θα έπρεπε να κινείται και η προώθηση μίας κάποιας αναπτυξιακής στρατηγικής καθώς είναι εμφανές πλέον πως δεν υπάρχει στρατηγική ανάπτυξης ούτε για τα βασικά. Eιδικά όταν το σχέδιο του Αναπτυξιακού παρουσιάζεται στα μέσα του 2016 και οι χρόνοι υλοποίησης καθιστούν αδύνατη την συμβολή του στην όποια ενισχυτική πορεία για την οικονομία εντός του 2016.
Ο προτεινόμενος «Αναπτυξιακός Νόμος», κατά αδιανόητο τρόπο εμφανίζεται πριν από το Εθνικό Αναπτυξιακό Σχέδιο και το παραγωγικό μοντέλο και ενώ εκκρεμεί ακόμα η παράταση του προηγούμενου παρά την δέσμευση Σταθάκη. Μία πρώτη ανάγνωση δε είναι αρκετή για να αναδειχθεί το γεγονός πως δεν διαφέρει κατά πολύ από τον προηγούμενο (Κατσέλη) του 2011. Επιπρόσθετα: Δεν ενισχύει τις μικρές επιχειρήσεις και δεν δίνει ουσιαστικά κίνητρα. Η έμμεση ενίσχυση των μεγάλων επιχειρήσεων διαμορφώνει ένα πλαίσιο που προτάσεις μπορεί να καθίστανται μεταξύ τους ανταγωνιστικές. Το πρόγραμμα όμως θα πρέπει να ενισχύει μικρές συμπληρωματικές επενδύσεις και όχι επικαλυπτόμενες.
Στην παρούσα φάση το ζητούμενο –και πρόβλημα ταυτόχρονα- είναι η κάλυψη της ίδιας συμμετοχής, καθώς η έλλειψη ρευστότητας και η ανυπαρξία λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος καθιστά απαγορευτική την επένδυση για μεγάλο αριθμό επιχειρήσεων. Ας σημειωθεί δε πως το πρόγραμμα «Μπαλτατζής» χαρακτηριζόταν από αποδοτικότερο πλαίσιο επιδοτήσεων.
Η έμφαση της επιχορήγησης στις φορολογικές απαλλαγές και την επιδότηση του μισθολογικού κόστους δεν αποτελούν κίνητρα ουσιαστικά εν μέσω της κρίσης. Όμως, η έννοια της φοροαπαλλαγής δεν καλύπτει τις νέες επιχειρήσεις που δεν έχουν φορολογηταία ύλη. Ως προς τα κίνητρα δημιουργίας θέσεων εργασίας ίσως θα πρέπει να λάβουμε υπόψη το γεγονός πως οι επενδύσεις εντάσεως τεχνολογίας δεν βασίζονται σε αύξηση των θέσεων εργασίας ως κίνητρο.
Ο νέος Αναπτυξιακό πριμοδοτεί λανθασμένα κλάδους όπως τεχνολογίας, Πληροφορικής και Επικοινωνιών αλλά και του Αγροτοδιατροφικού τομέα. Αδιαφορεί για έναν συνολικό προγραμματισμό ανάδειξης των ιδιαιτεροτήτων ανά Περιφέρεια παρουσιάζοντας ένα μάλλον αναχρονιστικό για τις συνθήκες πλαίσιο πολιτικής. Ταυτόχρονα αδυνατεί να αναδείξει τον τρόπο ουσιαστικής στήριξης και χρηματοδότησης της καινοτομίας.
Υπάρχουν δε και δύο «πονηρά» και προβληματικά σημεία του Νόμου. Το πρώτο αφορά την ενίσχυση επιχειρήσεων που έχουν κλείσει και αγοράζονται από επενδυτή που … «δεν σχετίζεται με τον πωλητή». Η ανάσταση επιχειρήσεων κουφαριών κατά το πλαίσιο εξαγγελιών της κας Τζάκρη παραπέμπει στην λανθασμένη πολιτική του ΠΑΣΟΚ κατά το παρελθόν για δημιουργία πλαισίου στήριξης «προβληματικών» επιχειρήσεων. Δυστυχώς, το πρόγραμμα απέτυχε με πολλά στοιχεία διαφθοράς που αναδείχθηκαν στα πλαίσια της λειτουργίας των μονάδων αυτών.
Το δεύτερο σημείο που απαιτεί προσοχή είναι η ενίσχυση ίδρυσης ενδιάμεσων χρηματοπιστωτικών οργανισμών δηλαδή «Ταμεία Συμμετοχών». Στόχος η σύσταση και συμμετοχή του Ελληνικού Δημοσίου στα Ταμεία αυτά. Αν υπονοείται ή έμμεση εμπλοκή του Δημοσίου στην ανάπτυξη επιχειρηματικής δράσης τότε είναι εμφανές πως εγκυμονεί ο νέος νόμος μία κρατικιστικη αντίληψη που θα προκαλέσει περισσότερες στρεβλότητες παρά αναπτυξιακή προοπτική.
