ΣΗΜΕΙΑ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ
ΓΙΩΡΓΟΥ Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ
ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ
ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΔΙΚΤΥΟΥ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
ΑΘΗΝΑ, 23 ΙΟΥΝΙΟΥ 2016
Αγαπητές φίλες και φίλοι,
Είναι ξεχωριστή μέρα σήμερα.
Εμπνεόμαστε από το παρελθόν, σχεδιάζουμε το μέλλον.
Τιμάμε έναν άνθρωπο που πίστεψε όσο κανείς στη ζωογόνο και ανατρεπτική δύναμη της νεολαίας.
Και τον τιμάμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο – με εσάς, τους νέους και τις νέες που θα αποτελέσετε τη μαγιά του Δικτύου Νεολαίας του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ μας.
Σε αυτή την ξεχωριστή ημέρα, θέλω να προκαλέσω.
Θέλω να μιλήσω για το «πώς οι Παπανδρέου κατέστρεψαν τη χώρα».
Έτσι δεν μας λένε;
Ότι ο Ανδρέας και εγώ καταστρέψαμε τη χώρα;
Είναι ασύλληπτος ο όγκος του μελανιού που έχει χυθεί για να αποδομηθεί μια παράδοση αγώνων και έργου που ταυτίστηκε με αυτό το όνομα – Παπανδρέου.
Είναι εκατομμύρια οι λέξεις που γράφτηκαν και ειπώθηκαν για να εξαφανιστούμε.
Τσαντίσαμε ή μάλλον φοβίσαμε πολλούς, η αλήθεια είναι. Όπως, όταν ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ Παπανδρέου, αντιδρώντας στο παρακράτος που τρομοκρατούσε, είχε πει καλώντας τον λαό σε μαζικές διαδηλώσεις: «τρομοκρατήστε τους τρομοκρατες».
Όταν στην διαθήκη του ο ΑΝΔΡΕΑΣ έγραψε, «αφήνω στον γιο μου Γιώργο το όνομα μου», ήξερα τη μεγάλη ευθύνη. Γιατί το όνομα Παπανδρέου δεν έκατσε ποτέ στα αυγά του.
Δίπλα στον λαό, συμβόλισε την ελπίδα, για τα εκατομμύρια Έλληνες που την είχαν στερηθεί για δεκαετίες.
Στρίμωξε αυτούς, που επίσης για δεκαετίες, δεν αμφισβητούσε κανείς.
Δεν συμβιβάστηκε με τα κακώς κείμενα.
Και κυρίως, δεν συμβιβάστηκε ποτέ απέναντι στα κατεστημένα κάθε εποχής.
Τα αμφισβήτησε.
Πώς αυτά να μην σκυλιάσουν εναντίον του;
Θέλω να πω δυο λόγια λοιπόν για αυτούς που λένε ότι «οι Παπανδρέου κατέστρεψαν τη χώρα».
Τα συμπεράσματα θα είναι χρήσιμα πιστεύω για την πορεία μας και για την κουβέντα μας.
Αλλά θέλω να ξεκινήσω, με τις εξελίξεις στην Ευρώπη.
Με το δημοψήφισμα στην Αγγλία – που στιγματίστηκε από τη δολοφονία της Τζο Κοξ.
Θέλω να εκφράσω την ελπίδα, η Ευρώπη να μείνει ενωμένη.
Ας αναλογιστούμε ότι, αυτό το πρωτόγνωρο μεταπολεμικό δημοκρατικό εγχείρημα, που σταδιακά μετεξελίχθηκε στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση, ήταν αποτέλεσμα της τραγικής εμπειρίας σημαντικών ανθρώπων με όραμα, που βίωσαν τα δεινά του δεύτερου μεγάλου πολέμου και μας άφησαν μια μεγάλη παρακαταθήκη: Να συζητούμε, αντί να πολεμούμε.
Ας αναλογιστούμε επιτέλους ότι, οι πολιτικοί συσχετισμοί, μπορούν να αλλάξουν με αγώνες, κοινωνικούς, πολιτικούς, ακόμη και με συγκρούσεις, αλλά κανείς δεν μπορεί μόνος του.
Είναι βεβαίο, ότι ενδεχόμενο BREXIT θα προκαλέσει οπωσδήποτε αναστάτωση, και στην αναμπουμπούλα την πληρώνουν πάντα οι πιο αδύναμοι.
Το χειρότερο είναι πως ένα ενδεχόμενο BREXIT θα στείλει το μήνυμα «αφού έφυγαν αυτοί, ο καθένας μπορεί να φύγει». Κι αυτό δεν είναι καλό για την Ελλάδα.
Όσο και να μας στεναχωρεί ενίοτε, η ΕΕ είναι η οικογένειά μας, το εθνικό μας κεκτημένο. Είναι εθνικό συμφέρον η περαιτέρω εμβάθυνσή της, για περισσότερη δημοκρατία και αποτελεσματικότητα. Αλλά αυτό θέλει όραμα και κινητοποίηση όλων των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων.
Ιδιαίτερα όμως των προοδευτικών δυνάμεων. Γιατί θέλουμε μια Ευρώπη δημοκρατίας, συμμετοχής αλληλεγγύης πράσινης ανάπτυξης.
Η Ελλάδα, κοιτίδα της δημοκρατίας, πρέπει να ηγηθεί μίας τέτοιας προσπάθειας, αμέσως μετά το δημοψήφισμα στην Αγγλία, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα.
Χωρίς όραμα, η ΕΕ θα σβήσει.
Θυμάστε ενδεχομένως τον Αντρέα λάβρο το 1995 να καταγγέλλει Γαλλογερμανικό διευθυντήριο στην ΕΕ.
Ποτέ δεν σκέφτηκε να φύγει όμως.
Έμεινε εκεί και πολέμησε για το καλύτερο.
Το καλύτερο για την Ελλάδα.
Το καλύτερο για την Ευρώπη.
Σε μία από τις πιο προφητικές ομιλίες του στην ελληνική Βουλή, το 1992, κατά την κύρωση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, αφού ανέλυσε όλους τους κινδύνους για το ευρωπαϊκό εγχείρημα από τους εθνικούς ανταγωνισμούς αλλά και όλες τις δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει η Ελλάδα, ο Αντρέας είχε πει το εξής:
«Η Ελλάδα είναι και βαλκανική και μεσογειακή χώρα και είναι τώρα αναπόσπαστο τμήμα της νέας Ευρώπης που γεννιέται. Στην ευρωπαϊκή πρόκληση δεν χωράει παρά μόνο θετική απάντηση. Ναι, θα συμμετάσχουμε ενεργά στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Δεν υπάρχει πράγματι εναλλακτική πορεία, παρά μόνο η περιθωριοποίηση της Χώρας μας, όσα και αν είναι τα εμπόδια που στέκονται στο δρόμο μας.»
Αυτό είναι το μήνυμά μας πέρα από τη Μάγχη σήμερα.
Ελπίζω να εισακουστεί.
Φίλες και φίλοι,
Αγαπητοί νέοι,
Να επανέλθω τώρα, στους «καταστροφείς» της χώρας.
Μας λένε λοιπόν ότι ο Ανδρέας ταυτίζεται με την αναξιοκρατία και το ρουσφέτι.
Ναι, η αλήθεια είναι ότι μέχρι το 1981 η Ελλάδα αποτελούσε παράδεισο αξιοκρατίας.
Ο καθένας πήγαινε εκεί που έπρεπε με την αξία του.
Το τι πίστευες πολιτικά δεν έπαιζε κανένα ρόλο πριν το 1981…
…εκτός κι αν έψαχνες δουλειά, ήθελες προαγωγή γιατί την άξιζες ή ζητούσες οποιαδήποτε κάλυψη από το δημόσιο για σένα και την οικογένειά σου.
Μικροπράγματα δηλαδή.
Μετά το 1981, όλα άλλαξαν.
Η αξιοκρατία εξαφανίστηκε.
Το ρουσφέτι θέριεψε.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και θεατρικοί χαρακτήρες, όπως αυτοί που περιστοίχιζαν τον Μαυρογιαλούρο, που τελικά παραιτήθηκε – αλλά αυτοί παρέμειναν και ο βουλευτής Καλοχαιρέτας, εμφανίστηκαν μετά το 1981, κι όχι παλιότερα, όταν μεσουρανούσε η Δεξιά.
Μας λένε ότι ο Ανδρέας άσκησε «τριτοκοσμική εξωτερική πολιτική».
Συνομιλούσε μας λένε «με ξένους τρομοκράτες».
Φαντάζομαι εννοούν τον Γιασέρ Αραφάτ.
Ο οποίος δέκα χρόνια μετά έμπαινε στο Λευκό Οίκο.
Ή τον Μουαμάρ Καντάφι.
Για τον οποίο μετά από λίγα χρόνια σφάζονταν όλες οι χώρες της Δύσης ποια θα πρωτοσυνεργαστεί μαζί του.
Μας λένε ότι ο Ανδρέας ήταν ο πατέρας του λαϊκισμού, αλλά και της «ήσσονος προσπάθειας», της «καλοπέρασης με δανεικά κι αγύριστα».
Τι κι αν η χειρότερη μορφή λαϊκισμού, που είναι η εθνοκαπηλεία, που χώριζε τους Έλληνες σε πατριώτες και μιάσματα -
η στυγνή διχαστική εκμετάλλευση του πατριωτικού αισθήματος του λαού, κυριάρχησε ολοκληρωτικά στη χώρα για δεκαετίες πριν το 1981.
Τι κι αν η αναπτυξιακή και χρηματιστηριακή φούσκα,
η λογική της κατανάλωσης δίχως αύριο,
ακόμα και η ίδια η διαπλοκή, γιγαντώθηκαν όταν έφυγε ο Αντρέας.
Τι κι αν το αδιέξοδο ελληνικό αναπτυξιακό μοντέλο της εισαγόμενης ανάπτυξης χωρίς εγχώρια παραγωγική βάση υιοθετήθηκε πολλές δεκαετίες πριν στο πλαίσιο της δεξιάς «άρπα κόλλας».
Ο Αντρέας φταίει για όλα.
Μας λένε ότι ο Ανδρέας καταχρέωσε το δημόσιο.
Και εγώ ρωτώ:
Αν ο Αντρέας χρέωσε το δημόσιο αλλά έφτιαξε ολόκληρο Εθνικό Σύστημα Υγείας που δεν υπήρχε,
και έδωσε ασφαλιστική κάλυψη σε εκατομμύρια Έλληνες που δεν είχαν,
τότε τι πρέπει να πούμε για αυτούς που πρόσθεσαν 120 δισεκατομμύρια ευρώ στο χρέος σε 5 χρόνια και δεν έκαναν απολύτως τίποτα; Ούτε έργο ούτε μεταρρύθμιση – αλλά σπατάλη για βόλεμα ημετέρων και συμφερόντων.
Μετά τον Ανδρέα, όλα αυτά.
Ή ακόμη, μήπως θέλουν να δούμε, με στοιχεία, πως διαμορφώνονταν επιτόκια, ανάπτυξη, έργα, ελλείμματα και χρέος, τις περιόδους που κυβέρνησε η συντήρηση και τις περιόδους που κυβέρνησαν δικές μας κυβερνήσεις;
Μας λένε ότι ο Ανδρέας ήταν δημαγωγός και λαοπλάνος.
Ναι η αλήθεια είναι ότι πριν εμφανιστεί ο Αντρέας ο λόγος των πολιτικών ήταν υπογραφή.
Ό,τι έλεγαν, έκαναν.
Δεν τολμούσε κανείς να αποστεί των προεκλογικών του υποσχέσεων.
Ο Αντρέας τα χάλασε και τους χάλασε όλους.
Ειδικά αυτούς που ποτέ δεν κατάφεραν να τους αγαπήσει ο λαός, όσο αγάπησε τον Αντρέα.
Επειδή ήταν αληθινός, με τις αδυναμίες, τα καλά και τα δύσκολα του.
Αλλά αληθινός.
Όχι ψεύτικος και υποκριτής σαν πολλούς από τους επικριτές του που δεν τολμούν να πουν την αλήθεια γιατί την φοβούνται.
Γιατί τους εκθέτει.
Όχι λοιπόν.
Ο πελατειασμός, ο λαϊκισμός, το ρουσφέτι και η δημαγωγία,
οι εθνικές μας πληγές,
προϋπήρξαν του Αντρέα. Η 3η Σεπτέμβρη τα μνημονεύει
Όμως τα φαινόμενα αυτά,
Δηλητηρίασαν και το δικό του έργο.
Τρύπωσαν στον εθνικό μας κορμό από τότε που δημιουργήθηκε ανεξάρτητο ελληνικό κράτος.
Για αυτό είναι ιστορικές οι ευθύνες της συντήρησης που κυριάρχησε για πολλές πολλές δεκαετίες στη χώρα.
Οι ευθύνες αυτές δεν παραγράφονται όσο κι αν όλο το σύστημα των συντηρητικών απογόνων προσπαθεί να τις συγκαλύψει, φορτώνοντάς τα όλα στον Αντρέα.
Ο Αντρέας δεν χρειάζεται κανένα φτιασίδωμα, κανένα εξωραϊσμό.
Όσο περήφανος κι αν ήταν για το γεγονός ότι σταματήσαμε στην Ελλάδα να έχουμε πολιτικά παιδιά ενός κατώτερου Θεού,
Όσο περήφανος κι αν ήταν για το Εθνικό Σύστημα Υγείας,
Για την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης,
Την επανάσταση στα δικαιώματα της γυναίκας,
Για το γεγονός ότι η Ελλάδα απέκτησε εξωτερική πολιτική που χαράσσονταν στα κυβερνητικά γραφεία και όχι στην αμερικανική πρεσβεία,
Όσο περήφανος κι αν ήταν για το γεγονός ότι το ΑΣΕΠ, ο θεσμός-σταθμός αξιοκρατίας φέρει την υπογραφή της δικής του κυβέρνησης και ότι κανένας δεξιός από αυτούς που τον έλεγαν «φαύλο» δεν είχε διανοηθεί καν να φτιάξει ΑΣΕΠ, αντίθετα ξεφύτρωσαν τα stage για να ξεπεράσουν κάθε ΑΣΕΠ,
Από την άλλη ήξερε και ο ίδιος,
αναγνώριζε κι ο ίδιος,
ότι σε πολλούς τομείς η γάγγραινα του πελατειασμού αντί να υποχωρήσει είχε επιδεινωθεί.
Για αυτό και τράβηξε φρένο.
Ήταν ο πρώτος που τόλμησε να πει «είτε το Έθνος θα εξαφανίσει την υπερχρέωση της χώρας είτε η υπερχρέωση θα αφανίσει το Έθνος».
Αναγνώριζε ό ίδιος τις ευθύνες του και των κυβερνήσεών του απέναντι στην ιστορία του τόπου.
Κάτι που αρνείται πεισματικά η συντήρηση στη χώρα. Και οι δορυφόροι της.
Όπως και σήμερα – αναφορικά με τον έτερο «καταστροφέα» της χώρας, εμένα.
Σύμφωνα με την αριστερή και δεξιά συντήρηση, τη χώρα τη χρεοκόπησαν δύο λέξεις από μία προεκλογική ομιλία μου και όχι η καραμανλική λαίλαπα της περιόδου 2004-2009.
Σύμφωνα με την αριστερή και δεξιά συντήρηση το πρόβλημα της χώρας ήταν το 2010 και το Μνημόνιο και όχι όσα έγιναν μέχρι το 2009 που μας ανάγκασαν να χρειαζόμαστε Μνημόνιο.
Δηλαδή, μας λένε ότι,
Εγώ πήρα το χρέος από 180 δις και το πήγα πάνω από 300 δις ευρώ, μέσα σε μόλις 5 χρόνια.
Εγώ πρόσθεσα ένα νέο χρέος, πάνω στο χρέος που χρειάστηκαν σχεδόν 200 χρόνια για να μαζευτεί.
Εγώ άφησα έλλειμα 36 δις ευρώ, μόνο το 2009.
Ακριβώς έτσι είναι!
Τι να πεις…
Βγαίνει το 2013 πόρισμα ψηφισμένο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που μιλάει για στατιστική απάτη της κυβέρνησης Καραμανλή και δεν το πήρε χαμπάρι κανείς στην Ελλάδα.
Το φρόντισαν οι «πατριώτες» και αυτό.
«Ποιο πόρισμα;» σου λένε.
Βγαίνει ο διάσημος δημοσιογράφος των Financial Times Peter Spiegel στην παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Παπακωνσταντίνου πριν λίγες μέρες και λέει:
«Γιατί είναι οι Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου οι κακοί και ο Καραμανλής στο απυρόβλητο;»,
εξαφανίζεται κι αυτή η δήλωση στα συστημικά μέσα ενημέρωσης.
«Ποιος Spiegel;» σου λένε.
Δίνει συνέντευξη ο πρώην Επίτροπος Οικονομικών Αλμούνια πριν λίγες μέρες, συνέντευξη-κόλαφο για την καταστροφική διαχείριση το 2009 της κυβέρνησης Καραμανλή, εξαφανίζεται κι ο Αλμούνια από την ειδησεογραφία.
«Ποιος Αλμούνια, τώρα» σου λένε.
Φαντάζεστε όμως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο Spiegel κι ο Αλμούνια να έλεγαν τα αντίθετα;
Να κατηγορούσαν εμένα;
Θα ήταν ή δεν θα ήταν πρώτο θέμα παντού για μέρες;
Όλα αυτά για να συγκαλυφθεί η αλήθεια.
Όλα αυτά γιατί η συντήρηση απεχθάνεται διαχρονικά την αλήθεια για τις δικές της ευθύνες.
Θύμα της έχει υπάρξει η οικογένειά μου – γιατί σταθήκαμε και θα στεκόμαστε πάντα απέναντι σε αυτούς που αρνιούνται την αλήθεια.
Δεν είναι καθόλου θέμα προσωπικό.
Είναι εθνικό.
Γιατί η αποδόμηση αυτή γίνεται για να υπονομεύσει αλήθειες. Άγωνες.
Ελπίδες.
Γιατί αν δεν αναγνωρίσουμε όλοι το που οφείλεται πραγματικά η κακοδαιμονία της χώρας, αυτή δεν πρόκειται να λήξει.
Πρόβλημα που δεν αναγνωρίζεται, δεν λύνεται.
Κι όταν εντοπίσουμε και αποδεχθούμε τα πραγματικά αίτια της κρίσης μας, τότε θα αντιληφθούμε, όλοι, ότι δεν έχει κανένα νόημα να βγάζουμε πολιτικά ο ένας τα μάτια του άλλου.
Δεν έχει κανένα νόημα ο πολιτικός σκυλοκαυγάς.
Θα αντιληφθούμε ότι τα προβλήματα μας ξεπερνάνε όλους ατομικά.
Κι ότι αντιμετωπίζονται μόνο συλλογικά.
Η αποδοχή αυτής της τόσο απλής αλήθειας θα είναι η πραγματική απαρχή της οριστικής εξόδου από την κρίση.
Προσωπικά λοιδωρήθηκα από τους αντιπάλους μου, όσο λίγοι.
Ταξίδεψα σε όλο τον κόσμο, Ευρώπη, Αμερική, Ασία, δύο φορές, για να πείσω τους εταίρους μας να μην αφήσουν την Ελλάδα να χρεοκοπήσει – την ώρα που η αντιπολίτευση αμφισβητούσε ακόμα και τον πατριωτισμό μου.
Έκανα ως Πρωθυπουργός ανοίγματα πραγματικής συναίνεσης, και το 2010 και το 2011, όταν άλλοι έχτιζαν ψεκασμένες καριέρες.
Με είπαν Πινοσέτ, Τσολάκογλου, ντήλερ διεθνών κερδοσκόπων, ότι μπορεί να φανταστεί κανείς.
Δεν κρατάω κακία σε κανέναν.
Μπορούμε να προχωρήσουμε;
Μπορούμε να πάμε παρακάτω;
Δικός μου εχθρός δεν είναι ο Τσίπρας, όπως δεν ήταν ο Σαμαράς.
Τα δε γεγονότα του παρελθόντος, τα διδάγματα, δεν τα αναφέρουμε από εκδίκηση αλλά για να μην επαναληφθούν ποτέ ξανά στο μέλλον.
Δικός μου εχθρός είναι τα προβλήματα του τόπου.
Είναι το πελατειακό κράτος.
Που τρώει το βιός του Έλληνα πολίτη και καταβροχθίζει τις ελπίδες της νέας γενιάς.
Με αυτό πρέπει να τελειώνουμε.
Γιατί η χειρότερη συνέπεια της κρίσης είναι ότι διαμορφώνει ψυχολογία ήττας,
υποταγής στο μοιραίο,
μια κουλτούρα του ανέφικτου για κάτι καλύτερο.
Δεν θα σταματήσω ούτε στιγμή να παλεύω απέναντι στη μιζέρια.
Δεν θα σταματήσω ούτε στιγμή να αγωνίζομαι ενάντια στην παραίτηση.
Δεν θα σταματήσω ούτε στιγμή να πιστεύω στις δυνατότητες του τόπου μας, του λαού μας.
Αυτή είναι και η βαθύτερη έννοια της λέξης πολιτική.
Όχι το παιχνίδι εξουσίας.
Αλλά η δυνατότητα συλλογικά να αλλάζουμε την μοίρα μας.
Αυτή την πολιτική θέλω να φέρουμε ξανά στην χώρα μας.
Ξέρω, γνωρίζουμε όλοι, πως τίποτα δεν είναι εύκολο.
Όχι μόνο εξαιτίας όσων έχουν γίνει.
Και όχι μόνο λόγω της επιμονής μεγάλου μέρους της συντηρητικής ακόμα Ευρώπης να βαυκαλίζεται πως η λύση είναι οι περικοπές, η λιτότητα και όχι οι πραγματικές αλλαγές.
Αλλά κυρίως γιατί η αλλαγή πορείας προς το καλύτερο, απαιτεί και προϋποθέτει υπέρβαση του ίδιου του εαυτού μας.
Το ξέρω, το ξέρετε, το ξέρουμε όλοι, τίποτα δεν έρχεται με παρθενογένεση.
Όλοι και όλα, πολύ περισσότερο όσοι επιχειρούν να μας πείσουν ότι είναι λευκές περιστερές, γιατί αυτοί υποκρίνονται, έχουμε ζήσει σε ένα περιβάλλον, που χαρακτηρίστηκε και από λάθη και από αντιλήψεις, νοοτροπίες και συμπεριφορές, που πρέπει να ανατρέψουμε.
Οι κοινωνίες, έχουν συνέχεια. Το ίδιο και η πολιτική.
Αλλά αυτός είναι ο μεγάλος, ο σπουδαίος αγώνας.
Να υπερβούμε τις χειρότερες νοοτροπίες μας, για να απελευθερώσουμε το απίστευτο δυναμικό μας για πρόοδο.
Και κυρίως να μάθουμε από αυτά που πάθαμε.
Εσείς, οι νέοι, θέλω να είστε οι πρωταγωνιστές αυτής της προσπάθειας.
Θέλω όμως, να είμαι και ειλικρινής απέναντί σας.
Τίποτα δεν χαρίζεται.
Όλα κατακτούνται.
Τώρα που διαλύθηκαν όλοι οι μύθοι,
τώρα που βουβάθηκαν τα αρχιψεκαστήρια,
τώρα είναι η ώρα να ακουστούν οι αλήθειες.
Η αλήθεια είναι εθνική επιταγή.
Αυτή είναι η αποστολή του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ μας.
Η υπηρεσία στην αλήθεια είναι και δική σας αποστολή.
Μόνο έτσι θα κτίσετε το Δίκτυο σας σε στέρεες βάσεις.
Μόνο έτσι θα γίνετε η κρίσιμη μαγιά στελεχών που χρειάζεται ο τόπος.
Κρίσιμη μαγιά που ενστερνίζεται το υπερβατικό πατριωτικό μήνυμα που λέει…
«Διχασμένοι θα βουλιάζουμε.
Μαζί, μπορούμε να απογειωθούμε».
Έτσι και μόνο έτσι θα κάνετε το πρόγραμμα προοδευτικών αλλαγών που χρειάζεται η χώρα μας πραγματικό ρεύμα και κτήμα πλατειών στρωμάτων της κοινωνίας.
Έτσι και μόνο έτσι θα κάνετε αυτή την κοινωνία να ξαναπιστέψει στις δυνάμεις της.
Υπηρετώντας την αλήθεια, αναζητώντας τη συναίνεση και την ενότητα σε βάση αρχών, αξιών και προγραμμάτων.
Διαμορφώνοντας μια νέα πολιτική κουλτούρα.
Ακόμα και ένα νέο πατριωτισμό.
Που δεν θα βασίζεται στη δαιμονοποίηση του άλλου.
Που δεν θα στηρίζεται στην επίπλαστη περιχαράκωση και την άγνοια των ψηφοφόρων.
Που θα αναδεικνύει ό,τι το θετικό και δεν θα αποδομεί το κάθε πετραδάκι που τοποθετεί ο Έλληνας, ο Ελληνισμός, η όποια κυβέρνηση, με τις δυνάμεις τους.
Που ο ανταγωνισμός θα αποσκοπεί στην ανάδειξη του πιο σωστού και όχι του λιγότερου κακού.
Που θα ενώσει πλατιές δυνάμεις του λαού.
Που θα ανοίγει πόρτες, αντί να χτίζει τείχη.
Μια κοινή βούληση να αλλάξει αυτός ο τόπος.
Μόνον έτσι θα ανοίξουμε μια νέα ιστορική και πολιτική περίοδο.
Γιατί το έχει ανάγκη η χώρα.
Που θα βασίζεται σε κανόνες ίδιους για όλους, χωρίς εξαιρέσεις.
Που θα διαπνέεται από μια νέα κουλτούρα. Έναν νέο πολιτικό πολιτσμό.
Με ανοιχτό πνεύμα – στραμμένο στον κόσμο, αλλά και που θέλει να αλλάξει τον κόσμο.
Μπορεί να δρούμε τοπικά, αλλά πρέπει να οραματιζόμαστε έχοντας κατά νου το παγκόσμιο χωριό.
Αυτή είναι η ιστορική σας αποστολή.
Αυτή είναι η αποστολή των πραγματικά προοδευτικών δυνάμεων του τόπου.
Οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου, δεν έχουν λόγο ύπαρξης, αν το διακύβευμα που υπηρετούν δεν είναι ταυτόσημο με το διακύβευμα που αφορά τη χώρα.
Και εσείς γνωρίζετε ότι, πάντα δηλώνω την πίστη μου στην ανάγκη της συνεννόησης για την αντιμετώπιση των μεγάλων θεσμικών ζητημάτων και του ελλείμματος Δημοκρατίας που ταλανίζουν τον Ελληνικό λαό και τη χώρα.
Και μαζί, δηλώνω την πίστη μου, στην ανάγκη συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων του τόπου.
Και οι προσπάθειές μου γι” αυτό το αναγκαίο εγχείρημα, χάνονται πίσω στον χρόνο και φθάνουν μέχρι και σήμερα.
Πάντα έλεγα και επιμένω, ότι το εγχείρημα αυτό πρέπει να έχει πολιτικό και προοδευτικό πρόταγμα.
Χωρίς προϋποθέσεις, οργανωτικού ή διαδικαστικού χαρακτήρα.
Με μια μόνο αυτονόητη πολιτική παράμετρο να καθορίζει ουσιατικά αυτό το εγχείρημα.
Η συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων, έχει αξία μόνον αν αφορά το ίδιο διακύβευμα που αφορά τη χώρα.
Την οριστική, εκ βάθρων αλλαγή της.
Την οριστική αλλαγή πορείας, με το ξερίζωμα των αιτιών που μας οδήγησαν στην κρίση και ένα βήμα από μια εθνική καταστροφή.
Με ένα πλαίσιο μεγάλων προοδευτικών μεταρρυθμίσεων, με ιεραρχήσεις και χρονοδιαγράμματα.
Σαφήνεια και αξιοποστία.
Να είναι καθαρό το μηνύματα προς τους πολίτες: είμαστε αποφασισμένοι να σπάσουμε αυγά.
Οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου, έχουν μόνον ένα χρέος, να βάλουν οριστικά τέλος στο παρασιτικό, πελατειακό πολιτικο-οικονομικό σύστημα, που συνεχίζει να παράγει αδικίες και ανισότητες, που συνεχίζει να παράγει, ανομία, ασυδοσία, διαφθορά.
Που συνεχίζει να παρέχει τη δυνατότητα σε ένα μέρος του πολιτικού συστήματος, να σπαταλά τον πλούτο του Ελληνικού λαού, στις υπόγειες διαδρομές που το συνδέουν με κατεστημένα και συμφέροντα.
Αυτή πρέπει να είναι η δέσμευσή μας ενώπιον του Ελληνικού λαού -
Να φτιάξουμε μια παραγωγική δημιουργική Ελλάδα.
Με παρρησία και αποφασιστικότητα.
Με την τόλμη που απαιτείται από υπεύθυνους προοδευτικούς πολιτικούς, προς υπεύθυνους πολίτες.
Ενώπιον των πολιτών, όχι ερήμην τους.
Χωρίς υπεκφυγές, χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Στη βάση των αρχών, των αξιών και των ιδανικών μας – και μόνον.
Όλα τα άλλα, πρόσωπα, σχήματα, θέσεις, καρέκλες, διαδικασίες, έπονται.
Αυτή είναι η θέση μου, η θέση του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ Δημοκρατών Σοσιαλιστών.
Και θα συνεχίσουμε να τη υπηρετούμε, με σεβασμό προς κάθε δημοκράτη πολίτη, κάθε πολιτική οντότητα του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της μεταρρυθμιστικής αριστεράς, του πολιτικού φιλελευθερισμού και της πολιτικής οικολογίας.
Με ευθύνη και συνέπεια.
Οτιδήποτε άλλο, δεν αφορά την Ελληνική κοινωνία και τη χώρα.
Σας ευχαριστώ.
