Δέκα κυβικά τσιμέντο, ένα grader και η… «μπελενίτσα»

Ένα οδοιπορικό όρων τεχνικών –γνωστών και άγνωστων- που όμως γίνονται επίκαιροι όσο ποτέ την περίοδο του Φθινοπώρου και του Χειμώνα με τις βροχές τα χιόνια και τις καταιγίδες. Για να μην θεωρηθεί δε πως μιλάω εκ πείρας, θα ήθελα να επισημάνω πως την εικόνα «ανάγκης» που συνθέτουν αυτές οι τρείς λέξεις, μόνον όταν την βιώσει κανείς μπορεί να καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Ειδικά στα ορεινά χωριά. Βλέπετε Αχαΐα δεν είναι μόνον η Πάτρα και το Αίγιο, αλλά σε όλη της την έκταση είναι ένας νομός με πολλά ορεινά χωριά που μετά την ανεμελιά του καλοκαιριού –όταν όλοι γυρίζουν στην πόλη-λίγοι αντιλαμβάνονται πως τα προβλήματα προσβασιμότητας γίνονται έντονα από τώρα μέχρι την Άνοιξη.
Βρέθηκα δύο φορές τις τελευταίες εβδομάδες εν μέσω καταιγίδας πηγαίνοντας σε τέσσερα ορεινά χωρία να προσπαθώ να περάσω μέσα από σημεία δρόμων που κάνουν μόνον για… γαϊδουράκια. Θα μου πείτε βέβαια πως είναι σύνηθες το φαινόμενο αυτό καθώς με τόσο εκτεταμένο δίκτυο φυσικές φθορές μετά από καταιγίδες δημιουργούνται και επιδιορθώνονται. Επιδιορθώνοντο. Θα επεσήμανα. Μιλώντας με κατοίκους των περιοχών φαντασθείτε την έκπληξή μου όταν σε διαφορετικές περιπτώσεις ένα ήταν το κυρίαρχο αίτημα: «Δέκα κυβικά τσιμέντο  και ένα grader» χρειαζόμαστε για να μπορούμε να κυκλοφορούμε στο χωριό. «Αν μπορείς πες κάτι». Η αλήθεια είναι πως η …μπελενίτσα δεν ήταν η πρώτη προτεραιότητα, αλλά σίγουρα μόνον η αναφορά της με έκανε να ενημερωθώ ποια ακριβώς η χρησιμότητά της.
Καθώς το τσιμέντο και η μπελενίτσα δεν απαιτούν υψηλή πολιτική, φαντασθείτε την έκπληξή μου όταν διερευνώντας πληροφορήθηκα πως όχι μόνον σπανίζουν, καθώς δεν διατίθενται κονδύλια προς τους δήμους, αλλά επιπρόσθετα δεν υπάρχει δυνατότητα άμεσης διάθεσης grader. Κατά τα άλλα, παραπονέθηκε ένας φίλος Δήμαρχος, μας ζητάνε να προχωρήσουμε άμεσα σε έργα πρόληψης χωρίς μέσα και χρήματα. Κατά τα άλλα-και πάλι- υπάρχει…εισπρακτικό πλεόνασμα από τους φόρους. Σίγουρα μία δύσκολη κατάσταση. Χωρίς να το έχω διερευνήσει όμως θα τολμούσα να κάνω μία πρόταση προς τους Δημάρχους περιοχών με ορεινά χωριά.
Η καταγραφή άμεσων αναγκών και η συγκέντρωση όλων των δυνατών υλικών και μηχανημάτων να μπορούσε με ένα διαδημοτικό όργανο να αποδώσει καλύτερα από τις μεμονωμένες προσπάθειες δημάρχων με τα όποια μέσα έχουν. Εκτιμώ πως τέτοια πρωτοβουλία δεν έχει ληφθεί μέχρι σήμερα. Ήταν βέβαια άλλες εποχές και ο καθένας όριζε τα «του οίκου του». Σήμερα όμως αυτά τα «κυβικά τσιμέντο» η «μπελενίτσα» και το “grader”, μπορούν κάνουν πολλά σε κάθε χωριό που οι δρόμοι εν μέσω χειμώνα γίνονται ρέματα και ρεματιές. Μήπως όμως από τα …χαλίκια ξεκινήσει μία ποιο έντονη συνεργασία μεταξύ των Δήμων του Νομού μας;