Η Monica Bellucci περνάει την περίοδο της καραντίνας μαζί με τις δύο κόρες της, Deva και Leoni στη χώρα των Βάσκων.
Από εκεί, μίλησε στη γαλλική Madame Figaro για το πώς περνάει τις μέρες της.
Πώς νιώθετε;
Μία μεγάλη θλίψη. Δεν θα μπορούσα να νιώθω κάτι διαφορετικό μπροστά σε αυτή την πρωτόγνωρη, περίπλοκη, φοβερή κατάσταση. Προφανώς σκέφτομαι την χώρα μου, την Ιταλία, που είναι και η πιο πληγείσα στην Ευρώπη. Η οικογένειά μου είναι μία χαρά, αλλά η Umbria και η περιοχή Como υποφέρουν, για να μην αναφέρω τους φίλους μου στη Ρώμη. Αναπόφευκτα, όλοι ζούμε με την φόβο γιατί οι στιγμές είναι κρίσιμες αλλά ταυτόχρονα έχω πλήρη εμπιστοσύνη στους γιατρούς, είμαι σίγουρη ότι θα βρεθεί ένα φάρμακο και στη συνέχεια το εμβόλιο, αλλά για την ώρα είμαστε όλοι σε κατάσταση αναμονής. Όπως το έθεσε ο Ναπολιτάνος συγγραφέας και ηθοποιός, Eduardo De Filippo, "η νύχτα πρέπει να περάσει". Αυτή η νύχτα πιθανότατα θα είναι μεγάλη και επίμονη, αλλά υποχρεωτικά θα μάς οδηγήσει σε κάτι νέο.
Πώς περνούν οι μέρες στη χώρα των Βάσκων;
Στους ρυθμούς των παιδιών μου. Οι δύο τους παρακολουθούν τα μαθήματα του σχολείου τους online, κι εγώ τίς επιβλέπω με προσοχή. Είναι σημαντικό να υπάρχει ένα πλαίσιο. Στον υπόλοιπο, ελεύθερο χρόνο μου -που είναι λίγος- διαβάζω σενάρια και μαθαίνω στα ιταλικά τον ρόλο μου στη θεατρική παράσταση L ettres de la Callas, η οποία έχει προγραμματιστεί να ανέβει και στην Ιταλία. Κατά τ’ άλλα, υπακούμε στις οδηγίες και μένουμε σπίτι.
Θα έλεγες ότι έχεις καταφέρει να επιβάλλεις τους δικούς σου κανόνες;
Όποιος με γνωρίζει ξέρει ότι αυτό ισχύει. Είμαι πολύ συντονισμένη με το ποια είμαι. Κατάφερα να οργανώσω μία σταθερή οικογενειακή ζωή για τις κόρες μου, ένα ζεστό σπίτι. Πάνω απ’ όλα απολαμβάνω να τις βλέπω να μεγαλώνουν, να τις συνοδεύω όσο ανοίγουν τα φτερά τους μέχρι να πετάξουν. Σε όλα μου τα ερωτήματα, οι κόρες μου είναι η απάντηση. Μόνο μετά τη γέννησή τους συνειδητοποίησα τον λόγο ύπαρξής μου στον κόσμο.
Ποιο είναι το πιο τρελό πράγμα που έχεις κάνει;
Δεν μπήκα ποτέ σε ένα πλαίσιο, και δεν ανταποκρίθηκα πραγματικά στις επιταγές της κοινωνίας. Έκανα την πρώτη μου κόρη στα 40 μου. Την δεύτερη στα 45. Επιπλέον, πηγαίνω όπου με καλεί η δουλειά μου. Έχω εργαστεί σε όλο τον κόσμο, έχω κάνει ταινίες, τηλεόραση, θέατρο. Δεν νιώθω μέρος καμίας φυλής. Είμαι μία Ιταλίδα που ζει στη Γαλλία, περισσότερο ως Ιταλίδα, παρά ως Γαλλίδα. Σε αυτό υπάρχουν πλεονεκτήματα αλλά και μειονεκτήματα.
Βρίσκεις ομοιότητες μεταξύ εσένα και της Μαρίας Κάλλας, που υποδύεσαι στο θέατρο;
Υπάρχουν κοινά στοιχεία. Καταρχάς ήταν μία γυναίκα από την Μεσόγειο όπως κι εγώ. Μετά, είναι ο κοσμοπολιτισμός. Και αυτή η αίσθηση της ευθραυστότητας, που υποκρύπτει μεγάλη δύναμη, όπως συμβαίνει γενικώς με τους ανθρώπους που ανεβαίνουν στη σκηνή. Αυτό που με αγγίζει περισσότερο, όμως, είναι αυτή η απεριόριστη ευαισθησία της Κάλλας, το στοιχείο που δίνει μία επιπλέον διάσταση στα πάντα. Ήταν μία γυναίκα που πολεμούσε με την καρδιά της, για την καρδιά της. Τελικά, είχε μια απλή καρδιά και αυτό ίσως την σκότωσε.
