Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ είχε πει ότι «δεν πρέπει να γυρνάς την πλάτη σου σε έναν επαπειλούμενο κίνδυνο και να προσπαθείς να ξεφύγεις απ’ αυτόν. Αν το κάνεις, θα διπλασιάσεις τον κίνδυνο. Αλλά αν τον αντιμετωπίσεις εγκαίρως, θα τον μειώσεις στο μισό». Άργησε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης να διαγράψει τον Αντώνη Σαμαρά από τη ΝΔ.
Όταν ένας πρώην πρωθυπουργός είναι μέλος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος έχει άλλη βαρύτητα ο λόγος του.
Όταν μάλιστα χαρακτηρίζεται όχι μόνο από προσωπική εμπάθεια στον νυν πρωθυπουργό αλλά υιοθετεί και fake news για τον υπουργό Εξωτερικών που αφορούν εθνικά θέματα, που ούτε η άκρα δεξιά δεν το έκανε, θα μπορούσε να προκληθεί κρίση στην κυβέρνηση, κρίση στο κόμμα, κι αν ήταν άλλες εποχές θα απειλούσε και την σταθερότητα της χώρας.
Η υπονόμευση όταν είναι εμμονική, φθείρει και προκαλεί συνεχή εσωστρέφεια. Παράλληλα προσφέρει δώρα και στην αντιπολίτευση. Είναι λάθος όμως και του Αντώνη Σαμαρά που ενώ πιστεύει εδώ και τουλάχιστον δυο- τρία χρόνια ότι η κυβερνητική πολιτική που ακολουθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι λάθος και μεταλλάσσει την ΝΔ, δεν παραιτήθηκε από βουλευτής.
Οι πρώην πρωθυπουργοί θεωρώ, με όλο το σεβασμό στο πρόσωπό τους, ότι δεν έχουν κανένα λόγο να κρατάνε μία έδρα στην Βουλή όταν το κοινοβουλευτικό τους έργο είναι ανύπαρκτο. Έρχεται και η ώρα της αξιοπρεπούς αποχώρησης. Ο Κώστας Καραμανλής το έκανε. Θα μπορούσε να τον ακολουθήσει και ο Σαμαράς.
Χώρια που εκτός βουλής θα μπορούσε κάθε μέρα να δίνει και μια συνέντευξη και να χτυπάει τον Μητσοτάκη. Επίσης εάν ήταν εκτός θα μπορούσε να στηρίξει ανοιχτά για παράδειγμα το κόμμα της κυρίας Λατινοπούλου στην οποίαν τρέφει μία συμπάθεια ή το κόμμα του Κυριάκου Βελόπουλου ή του Νατσιού.
Δεν είναι πατριώτης μόνο ο Αντώνης Σαμαράς. Κανένας πρωθυπουργός της χώρας δεν είναι προδότης και μειοδότης. Ούτε πέφτει ο λόγος σε έναν πρώην πρωθυπουργό να υποδεικνύει στον νυν ποιον θα έχει υπουργό Εξωτερικών, ή …Τουρισμού και πολύ περισσότερο να καταφέρετε και εναντίον του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, του Νίκου Χριστοδουλίδη με απαξιωτικές αναφορές.
Λησμόνησε ο Αντώνης Σαμαράς ότι ο ίδιος ως πρωθυπουργός, μόλις μέσα σε δυο χρόνια (2012-2014) «χαριεντίστηκε» κατά την προσφιλή του έκφραση (δηλαδή, συναντήθηκε) με τον Ερντογάν τέσσερις φορές και έγιναν 6 κύκλοι διερευνητικών επαφών με την Άγκυρα ενώ εκείνη έθετε ζητήματα «γκρίζων ζωνών», «τουρκικής μειονότητας», απειλούσε με casus belli, τα μαχητικά της παραβίαζαν τον εναέριο χώρο ενώ συναντιόντουσαν οι δυο ηγέτες κλπ; Τότε ήταν «μειοδότης»; Δεν ήταν πατριώτης;
Η ιστορία είναι ιστορία. Δεν διαγράφεται ανάλογα με τις προσωπικές διαθέσεις και σκοπιμότητες. Ο Αντώνης Σαμαράς με την συνέντευξη του στο Βήμα της Κυριακής, το τερμάτισε. Δεν κάνει απλώς κριτική. Αποκαλύπτει σε όλο της το εύρος την προσωπική εμπάθεια προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη κι αν ήταν στο χέρι του μπορεί και να ξαναέριχνε μια κυβέρνηση Μητσοτάκη όπως από χθες συζητείται εντός και εκτός ΝΔ. Αλήθεια τον τιμά αυτό;
Αν και λαλίστατος ποτέ δεν αισθάνθηκε την ανάγκη έστω μέσω διαρροών να διαψεύσει για παράδειγμα τα όσα λέγονταν ότι στέλνει ψήφους στην Λατινοπούλου και άλλους εκτός ΝΔ. Άρα ότι ζημιά ήταν να κάνει ήδη την έκανε. Ο άνθρωπος εκδικείται για την μετριότητά του, για την ατυχία του, για την τύχη των άλλων, έγραψε ο Σβάιτσερ.
Ο Σαμαράς δεν ήταν μέτριος όταν κυβέρνησε, ήταν άτυχος γιατί τον έριξε ο Τσίπρας, και ο Μητσοτάκης δεν ήταν απλώς «τυχερός». Είχε πολύ καλύτερη στρατηγική από του Σαμαρά και κέρδισε δυο εθνικές εκλογές με 40%. Το διαζύγιο θα μπορούσε να βγει συναινετικά – ακόμη και αυτήν την ώρα – με την παράδοση της βουλευτικής έδρας του Αντώνη Σαμαρά στη ΝΔ της οποίας αισθάνεται ξένο σώμα. Θα ήταν μια σοφή κίνηση για την υστεροφημία του.