Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Με την εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ, συμπληρώθηκε το παζλ των πολιτικών, που επιδιώκουν να αλλάξουν σύνορα και να αναθεωρήσουν μονομερώς διεθνείς συνθήκες, ενδεχομένως και με την άσκηση βίας.
Είχαμε στην γειτονιά μας τον Ερντογάν, μας προέκυψε στην πορεία ο Πούτιν και τώρα βλέπουμε, με την επικείμενη εγκατάσταση στον Λευκό Οίκο, τον τρίτο της παρέας, τον Ντόναλντ Τραμπ.
Ο τελευταίος, αναμένεται να εισέλθει και επίσημα στον ενεργό πολιτικό στίβο ως ταύρος μαινόμενος εν υαλοπωλείω, στις 20 Ιανουαρίου. Αν κρίνει κανείς από τα προεόρτια των εξαγγελιών του, εν είδει προθέσεων άσκησης εξουσίας, μπορεί εύκολα να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Κοινό στοιχείο και των τριών, το μεγαλείο της χώρας τους, που επικαλούνται, με προπέτασμα καπνού την ασφάλεια, που κάποιοι τρίτοι την υπονομεύουν. Πριν καν πατήσει το πόδι του στον Λευκό Οίκο ο Τραμπ δήλωσε ότι θα επιδιώξει να κάνει τον Καναδά 51η Πολιτεία των ΗΠΑ, θα κινηθεί να αγοράσει την Γροιλανδία και θα πάρει στα χέρια του και πάλι τον έλεγχο της διώρυγας του Παναμά.
Τι άλλο θα ακούσουμε. Αυτές οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις ταυτίζονται με εκείνες των Πούτιν και Ερντογάν. Ο Ρώσος απόλυτος άρχων του Κρεμλίνου, αφού έστειλε στο άλλο κόσμο όλους τους πολιτικούς του αντιπάλους, με πολεμικές δραστηριότητες, που ονόμασε κομψά ως ειδικές επιχειρήσεις, έβαλε μπρος να ανασυστήσει την πάλαι ποτέ κραταιά, Σοβιετική Ένωση.
Ο έτερος της παρέας ο Ερντογάν επεκτείνει τα πλοκάμια του κι αυτός, με αντικειμενικό σκοπό την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με πιο πρόσφατο επίτευγμα αυτό του ελέγχου της Συρίας, μέσω του πολέμαρχου και πρώην τζιχαντιστή Αλ τζολάνι και νυν Αλ Σαράα.
Αντικειμενικός σκοπός του ισλαμιστή Ερντογάν είναι η δορυφοροποίηση των όμορων χωρών της Τουρκίας, που κατά Ερντογάν υπό την Οθωμανική Αυτοκρατορία ζούσαν καλά, ειρηνικά και ήταν ευτυχισμένοι ως κάτοικοι αυτών των περιοχών, που ήταν πριν διακόσια και πλέον χρόνια, κάτω από την εξουσία του Σουλτάνου.
Και ήδη η Τουρκία έχει καταφέρει να θέσει υπό τον έλεγχό της στρατιωτικά, οικονομικά ή πολιτικά, τη Λιβύη, την Σομαλία, το Ιράκ, κάποιες τουρκόφωνες χώρες, που βρίσκονται στα ανατολικά της, το βόρειο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου και πρόσφατα την Συρία μετά την πτώση του καθεστώτος Άσαντ.
Η μόνη χώρα, που δεν ενδίδει στις επεκτατικές στις ορέξεις της είναι η Ελλάδα, που με τους σύγχρονους εξοπλισμούς επιδιώκει να αποτελεί το τελευταίο προπύργιο της Δύσης και ανάχωμα στην υλοποίηση των επεκτατικών ορέξεων της Άγκυρας.
Γι αυτό και μονίμως ο Ερντογάν χρησιμοποιεί άλλοτε το καρότο άλλοτε το μαστίγιο, στην προσπάθειά του να τιθασεύσει την Ελλάδα, που αντιστέκεται και επιμένει να μην ενδίδει στις επεκτατικές ορέξεις της Τουρκίας.
Όμως, όπως άλλωστε το έχει δηλώσει επανειλημμένα ο ισλαμιστής-εθνικιστής ηγέτης της γείτονος, οι Τούρκοι καιροφυλακτούν. Με το πρώτο στραβοπάτημα θα κινηθούν να πάρουν όσα πρόγονοί τους, από το Ματζικέρτ το 1071 και εντεύθεν κατέκτησαν. Γι αυτό άλλωστε και καθημερινά μιλούν και προβάλλουν και σε ασκήσεις το αφήγημα της ‘γαλάζιας πατρίδας’.
Η συγκυρία μοιάζει να είναι ιδιαίτερα καλή για όσους επιβουλεύονται εδάφη τρίτων χωρών. Με ανάλογο πνεύμα κινείται τώρα ο Τραμπ, με την πολεμική επεκτατική πολιτική, που διακηρύσσει. Εδώ και κάποια χρόνια σε ανάλογη δραστηριότητα έχει επιδοθεί ο Πούτιν στην Ουκρανία και σε άλλες περιοχές της Ασίας.
Με επεκτατικές ορέξεις εμφανίζεται και το Πεκίνο, απέναντι στην Ταϊβάν, που αντιτάχθηκε το 1949 στο κομμουνιστικό καθεστώς, που επέβαλε ο Μάο στην Κίνα.
Μοναδικός φάρος δημοκρατίας και θεματοφύλακας θεσμών αξιών και συνθηκών εμφανίζεται η Ευρώπη, που κλυδωνίζεται από την άνοδο ακροδεξιών και φασίζουσων πολιτικών δυνάμεων, που επιδιώκουν να την σύρουν σε αυταρχικά καθεστώτα, που προσιδιάζουν με αυτά της Μόσχας και των συνοδοιπόρων της.
Η επίθεση μέσω του Μασκ στο μέχρι χθες αδελφό έθνος την Βρετανία, από το νέο ένοικο του Λευκού Οίκου, δείχνει ότι η Ουάσινγκτον οδεύει προς απομονωτισμό και αυταρχισμό, που ουδείς γνωρίζει που θα οδηγήσει και τι νέα δραματικά γεγονότα θα δημιουργήσει.
Το γεγονός αυτό αποδεικνύει πόσο λάθος ήταν για το Ηνωμένο Βασίλειο, η αποχώρησή του από την Ε.Ε. και πόσο πια εκτεθειμένο βρίσκεται σε κινδύνους μιας αυταρχικής πορείας, που συνεπάγεται και πλήρη υποτέλεια, προς τα κελεύσματα του Τραμπ και των συν αυτώ.
Αλλά και η Ευρώπη δεν είναι στα καλύτερα της. Από την μια προ των πυλών της εξουσίας στη Γαλλία βρίσκεται η Μαρί Λεπέν, που είναι κοινό μυστικό ότι έχει χρηματοδοτηθεί από τον Πούτιν, μιας και με το αζημίωτο η ακροδεξιά υποψήφια της Προεδρίας της Γαλλίας υποστηρίζει τις θέσεις του, ενώ στη Γερμανία το ναζιστικών προδιαγραφών AfD βρίσκεται σταθερά στη δεύτερη θέση, με ότι αυτό σημαίνει για τις εκλογές της 23 Φεβρουαρίου.
Ανάλογες δυστυχώς επιτυχίες ακροδεξιών σχημάτων έχουμε και στην Αυστρία, όπου το αντίστοιχο κόμμα έλαβε ήδη εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, αλλά και σε Ολλανδία και Βέλγιο.
Κι όλα αυτά, με αφορμή τα λάθη των Ευρωπαίων σε μείζονα θέματα, που αφορούν την καθημερινότητα του πολίτη, με πρώτο αυτό της ακρίβειας, του μεταναστευτικού, που η woke ατζέντα επέβαλε μιαν χαλαρή αντιμετώπιση του, και τέλος την έκρηξη βίας αποτέλεσμα των αθρόων ροών, που αντιμετωπίστηκαν απύθμενη ελαφρότητα.
Αν η Ευρώπη και το Ηνωμένο Βασίλειο δεν αντιδράσουν άμεσα, χωρίς την γνωστή γραφειοκρατία των πλουσιοπάροχα αμειβόμενων παραγόντων των Βρυξελλών, μας περιμένουν τα χειρότερα, μιας και η αρχιτεκτονική των μέχρι χθες ισορροπιών έχει ήδη ανατραπεί, και το αύριο μοιάζει περισσότερο από εφιαλτικό, τόσο στο επίπεδο των ελευθεριών και της ανεξαρτησίας των λαών της Γηραιάς Ηπείρου, όσο και των αρνητικών οικονομικών αποτελεσμάτων, που θα προκύψουν για τους πολίτες…