Από τα μικροπράγματα καταλαβαίνουμε καλύτερα τις ίντριγκες και τις συνωμοσίες. Γιατί στα μεγάλα είναι οι συνωμότες είναι προσεκτικοί και αθόρυβοι.
Το Zero Day του Netflix είναι ένα πολιτικό θρίλερ που εκτυλίσσεται σε έναν κόσμο όπου ο κυβερνοπόλεμος έχει καταστροφικές συνέπειες. Η σειρά, στην οποία πρωταγωνιστούν ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο ως πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μάλεν και η Άντζελα Μπάσετ ως διάδοχός του, ακολουθεί μια αφήγηση που εξερευνά την εθνική ασφάλεια, τους πολιτικούς ελιγμούς και τα προσωπικά τραύματα.
Η σειρά ξεκινά με μια ανατριχιαστική κυβερνοεπίθεση που διαρκεί μόνο λίγα λεπτά, αλλά προκαλεί καταστροφικές ζημιές. Δύο τρένα συγκρούονται, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 3.402 άνθρωποι, και κρίσιμες υποδομές γονατίζουν προσωρινά. Στη συνέχεια, η άμεση παραδοχή είναι ότι πρόκειται για μια πράξη κυβερνοτρομοκρατίας, η οποία πιθανώς συνδέεται με Ρώσους πράκτορες. Το μέγεθος της καταστροφής και ο φόβος για επικείμενη επανάληψη δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια τεταμένη έρευνα, με τη χώρα σε κατάσταση παράνοιας και την ηγεσία της να προσπαθεί να αντιδράσει.
Η πρόεδρος, αποφασισμένη να χειριστεί αποτελεσματικά την κρίση, ζητά την εμπειρία του προκατόχου της, Τζορτζ Μούλεν. Ο Μούλεν, κάποτε ένας αγαπητός ηγέτης που έμεινε στην ιστορία για την ακεραιότητα και την υπηρεσία του στον αμερικανικό λαό, είχε επιλέξει να μην επιδιώξει δεύτερη θητεία. Η απόφασή του οφειλόταν σε προσωπική τραγωδία, ο θάνατος του γιου του, είτε από υπερβολική δόση είτε από αυτοκτονία, τον έστρεψε στον εαυτό του και τον ώθησε να αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή. Τώρα, τον τραβάει ξανά ο κόσμος της διακυβέρνησης με υψηλά διακυβεύματα και της διαχείρισης κρίσεων.
Η σειρά είναι δομημένη σε δύο διακριτά αφηγηματικά τόξα. Το πρώτο τμήμα, που εκτείνεται από την πρεμιέρα έως τα μέσα του επεισοδίου 4, θέτει το μυστήριο, αλλά αρχικά δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στις προσδοκίες. Παρουσιάζει τα βασικά πολιτικά και ερευνητικά στοιχεία, αλλά στερείται της έντασης που θα περίμεναν οι θεατές από μια τόσο υψηλής σύλληψης υπόθεση. Ωστόσο, από το δεύτερο μισό του 4ου επεισοδίου και μετά, το Zero Day αλλάζει ταχύτητα, ξεπερνώντας τις αρχικές προσδοκίες και παρέχοντας ένα τεταμένο, συναρπαστικό δεύτερο μισό που ανταμείβει την υπομονή.
Αυτό που κάνει το Zero Day να ξεχωρίζει είναι η περίπλοκη αλλά προσιτή αφήγηση. Το σενάριο πλέκει προσεκτικά πολλαπλά νήματα χωρίς να γίνεται περίπλοκο. Η πολιτική ίντριγκα, ο κυβερνοπόλεμος και η προσωπική λύτρωση συνδέονται μεταξύ τους με τρόπο που μας κρατά σε συνεχή ένταση. Αντί να βασίζεται σε προβλέψιμες εξελίξεις, η σειρά εισάγει στρώματα πολυπλοκότητας που παραμένουν εύπεπτα, εξασφαλίζοντας ότι ακόμη και όσοι δεν είναι εξοικειωμένοι με τις έννοιες της κυβερνοασφάλειας μπορούν να παρακολουθήσουν.
Καθώς ο Μούλεν και οι συνεργάτες του Βάλερι (Κόνι Μπρίτον), που ήταν γραμματέας του και γνωρίζει πώς λειτουργεί το σύστημα και Ρότζερ (Τζέσε Πλέμονς) σκάβουν βαθύτερα, η αφήγηση επεκτείνεται πέρα από την αρχική υπόθεση της ξένης τρομοκρατίας. Η έρευνα αποκαλύπτει κρυφά κίνητρα, εσωτερικές προδοσίες και την πιθανότητα η επίθεση να μην ήταν έργο ενός εξωτερικού εχθρού αλλά μια πιο ύπουλη, εγχώρια απειλή. Πέρα από το κεντρικό μυστήριο, το Zero Day διερευνά επίσης το συναισθηματικό τίμημα της ηγεσίας. Η θλίψη και το ανεπίλυτο τραύμα του Μούλεν παίζουν καθοριστικό ρόλο στις αποφάσεις του, προσθέτοντας βάθος στον χαρακτήρα του. Η επιστροφή του στην πολιτική σκηνή δεν αφορά μόνο την εθνική ασφάλεια, αφορά επίσης την προσωπική του αναμέτρηση. Η αφήγηση της ιστορίας είναι αιχμηρή, γεμάτη με πολιτικούς ελιγμούς, παραπληροφόρηση και προσωπικά διακυβεύματα, ιδίως με την κόρη του Μούλεν να περιπλέκει την αναζήτησή του για την αλήθεια.
Το καστ είναι εξαιρετικό, με ηγέτη τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, τη Βάλερι της Κόνι Μπρίτον, να δίνει βάθος ως οξυδερκής και έμπειρη σύμβουλος, ενώ ο Ρότζερ (Τζέσε Πλέμονς λειτουργεί στη σκιά, ενσαρκώνοντας τη σκοτεινή ηθική της εθνικής ασφάλειας και τη όμορφη ερμηνεία του Μάθιου Μοντάιν. Η σειρά εξισορροπεί τη συναρπαστική δράση με το πολιτικό δράμα που προκαλεί σκέψεις, συνυφαίνοντας θέματα σχετικά με τις συνωμοσίες του βαθέως κράτους, τη χειραγώγηση των μέσων ενημέρωσης και την ευθραυστότητα των σύγχρονων υποδομών.
Ωστόσο, ενώ το Zero Day προσφέρει ενδιαφέροντα πράγματα καθώς δισεκατομμυριούχοι τεχνοφασίστες πριονίζουν το πολίτευμα αλλά ενίοτε σκοντάφτει στην ευκολία. Ορισμένες υποπλοκές μοιάζουν υποανάπτυκτες, και η δομή των έξι επεισοδίων επισπεύδει ορισμένα τόξα χαρακτήρων. Συνολικά, το Zero Day είναι ένα επίκαιρο θρίλερ, το οποίο αναδεικνύεται από το ισχυρό καστ και την αληθοφανή υπόθεση η οποία όμως στο τέλος βουλιάζει στην κοινοτοπία και τον διδακτισμό.
Τελικά, το Zero Day πετυχαίνει ως ένα αξιοπρεπές πολιτικό θρίλερ που χρειάζεται χρόνο για να ξεδιπλωθεί, αλλά προσφέρει ένα μέτριο συνολικά αποτέλεσμα. Το δυνατό σενάριο, σε συνδυασμό με τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών του, διασφαλίζει ότι παραμένει ενδιαφέρον παρά το αργό ξεκίνημα. Μέχρι το τέλος, η σειρά ασθμαίνοντας ανταποκρίνεται στις προσδοκίες, εδραιώνοντας τον εαυτό της ως μια αξιόλογη προσθήκη στον κατάλογο των πολιτικών δραμάτων του Netflix. Στη σειρά φαίνεται ότι οι περισσότεροι πολιτικοί θέλουν να απαλλαγούν από την εξουσία, αλλά δεν θέλουν να χάσουν και εντελώς την επαφή.