Μπορεί ο Αύγουστος να είναι ο μήνας των διακοπών και της ανεμελιάς, μπορεί να μας χάρισε τρία χρυσά και άλλα τόσα αργυρά και χάλκινα μετάλλια, όμως είναι και ο μήνας προετοιμασίας της επανόδου στην καυτή και επώδυνη καθημερινότητα των νοικοκυριών.
Είναι και παράλληλα ο μήνας της προετοιμασίας των ανθρώπων της εξουσίας, για νέους γύρους συνομιλιών με την τρόικα και ταυτόχρονα της υλοποίησης νέων μέτρων εισπρακτικού χαρακτήρα, που επίκεινται και θα επιπέσουν λίαν προσεχώς επί της κεφαλής μας.
Μπορεί ο καθένας να έχει τις απόψεις του, για το πως φτάσαμε σε αυτό το μαύρο χάλι, καθώς και για το τι χρειάζεται να γίνει, προκειμένου να δούμε άσπρη μέρα, όμως επειδή η εξουσία κατά το Σύνταγμα είναι συγκεντρωμένη στην ουσία σε ένα πρόσωπο, χρήσιμο είναι να διερευνήσουμε με βάση τα έως τώρα πεπραγμένα, τόσο τις επιδιώξεις όσο και τους στόχους που διαφαίνονται να επιδιώκει να υλοποιήσει ο επικεφαλής της Εκτελεστικής Εξουσίας.
Ήδη εν μέσω του θέρους η κυβέρνηση πέρασε την απλή αναλογική και την ψήφο στα 17 που στην ουσία είναι στα 16 και μία ημέρα. Το όνειρο της αριστεράς μας είπαν γίνεται πραγματικότητα. Τα παραδείγματα τόσο του παρελθόντος όσο και των άλλων Ευρωπαϊκών χωρών, που έχουν συστήματα απλής αναλογικής οδηγούν στο συμπέρασμα της δυσκολίας έως αδυναμίας σχηματισμού κυβερνήσεων. Αυτά τα είδαμε στην Ελλάδα το ’89-’90, τα βλέπουμε και τώρα στην Ισπανία.
Άλλο μικρότερο και αναλογικό bonus και άλλο κανένα bonus. Στο θέμα της ψήφου στα 16 συν μια ημέρα δεν ακούσαμε καμιά απάντηση στο ερώτημα πως και γιατί ο ανήλικος χωρίς δικαιοπρακτικά δικαιώματα, είναι ενήλικος για να ασκήσει το δικαίωμα του εκλέγειν.
Σε αυτή την κοντόφθαλμη νομοθετική ρύθμιση δεν άγγιξαν την ιερή αγελάδα της β’ Αθηνών και των άλλων μεγάλων περιφερειών, δεν έδωσαν δικαίωμα ψήφου στο μισό εκατομμύριο των Ελλήνων που έφυγαν από την χώρα μαςμ λόγω της εκτεταμένης ανεργίας, δεν μείωσαν τον αριθμό των βουλευτικών εδρών στις διακόσιες και γενικά δεν είδαν πέρα από την μύτη τους.
Στην πρόταση της συνταγματικής αναθεώρησης που αναγγέλθηκε εκτός Βουλήςμ ήταν κι αυτή μια πρωτοτυπία, επιχείρησαν να χαϊδέψουν τα αυτιά των πολιτών, που τους αντιμετωπίζουν ως λαό, παίζοντας με δημοψηφίσματα που μπορούν να προκληθούν με την συλλογή πεντακοσίων χιλιάδων ή ενός εκατομμυρίου υπογραφών, καθώς και της συνταγματικής κατοχύρωσης της απλής αναλογικής, των συλλογικών συμβάσεων και της υποχρεωτικότητας της διαιτησίας.
Το ερώτημα στο οποίο καλείται ο οιοσδήποτε να απαντήσει είναι αν οι προτεινόμενες αλλαγές, θωρακίζουν την δημοκρατική πολιτεία απέναντι στην αυθαιρεσία των προσώπων που ασκούν την εξουσία, αν το κράτος δικαίου ενισχύεται και τέλος αν το νέο Σύνταγμα περιορίζοντας την φλυαρία του παρόντος, ενισχύει με απαραβίαστους κανόνες τις σχέσεις κράτους-πολίτη.
Αυτές οι προτεινόμενες αλλαγές του τύπου, δημοψηφίσματα για μεταβίβαση κυριαρχικών αρμοδιοτήτων του κράτους, καθιέρωση απλής αναλογικής, απαγόρευση ιδιωτικοποίησης νερού και ενέργειας, καθώς και συλλογικών συμβάσεων και διαιτησίας είναι μια ακόμη οφθαλμαπάτη για τους πολίτες, μια και όλα αυτά έχουν ήδη εκχωρηθεί στους δανειστές, είτε μέσω του Υπερταμείου των 99 ετών, είτε μέσω του Μνημονίου 3 που φέρει την υπογραφή των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Βεβαίως από την πλευρά της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης σε σχέση με την συνταγματική αναθεώρηση δεν είχαμε ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Ίσως να φταίει η μετακόμιση των γραφείων της, που μπέρδεψαν τα χαρτιά και απενεργοποίησαν τους υπολογιστές της.
Οι προτάσεις Τσίπρα και για τον εκλογικό νόμομ αλλά και για το Σύνταγμα, έγιναν εκ του πονηρού. Επιδιώκουν αφενός να χαϊδέψουν τα αυτιά των ψηφοφόρων και αφετέρου να του δώσουν το δικαίωμα να γίνει παρένθεση μια κυβέρνηση συνεργασίας με κορμό τη ΝΔ και να επανέλθει στην εξουσία με μια δεύτερη εκλογική αναμέτρηση ο ΣΥΡΙΖΑ, με το δεύτερο κόμμα να σέρνει τον χορό, όπως ήδη συνέβη στην Πορτογαλία.
Είναι κρίμα ένας νέος άνθρωπος 42 ετών, να σκέπτεται και να ενεργεί με μυαλά παμπόνηρου γηραλέου πολιτικού του συστήματος, που ο ίδιος καταγγέλλει, που το μόνο του ενδιαφέρον είναι να εφευρίσκει τρόπους για την διαιώνιση της παραμονής του στην εξουσία.
Οι κομματικές ιδεοληψίες του παρόντος, αλλά και του παρελθόντος εμποδίζουν να δουν οι άνθρωποι της εξουσίας τους ανοιχτούς ορίζοντες της εποχής μας. Γιατί και η σημερινή συγκυβέρνηση δεν είπε κουβέντα για το αναχρονιστικό άρθρο 16 του Συντάγματος που απαγορεύει την ίδρυση ιδιωτικών μη κερδοσκοπικών Ανωτάτων Ιδρυμάτων.
Στην Κύπρο έχουν ήδη ιδρυθεί 6 ιδιωτικά πανεπιστήμια και μάλιστα από αριστερή κυβέρνηση και στο κατεχόμενο τμήμα πολύ περισσότερα. Αγγλόφωνα εκπαιδευτικά ιδρύματα θα μπορούσαν να αποτελέσουν πόλο έλξης για φοιτητές από το εξωτερικό, ενώ μεγάλα πανεπιστήμια θα μπορούσαν να ιδρύσουν αρχαιολογικές και φιλοσοφικές σχολές, στην χώρα που αποτελεί την κοιτίδα του πολιτισμού.
Δυστυχώς τίποτα απ’ όλα αυτά δεν συγκινεί τον Α. Τσίπρα, που κινείται εν μέσω αυταπάτης, που διέγραψε με μια μονοκονδυλιά υποσχέσεις επί υποσχέσεων και τώρα με την πονηριά του πολιτικάντη επιδιώκει να κρατηθεί πάσι θυσία, λάθρα στην εξουσία...
