Όπως είναι γνωστόν πριν 15 περίπου ημέρες αποχαιρέτισε τα εγκόσμια ένας μεγάλος αγωνιστής και ένας λαμπρός άνθρωπος, ο Χριστόδουλος Τουλιάτος. Προσωπικά με τον Χριστόδουλο Τουλιάτο μας είχαν συνδέσει μεγάλοι αγώνες για τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και το κόμμα στο οποίον ανήκε το ίνδαλμά μας, το κόμμα της ΕΡΕ (Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση). Η πρώτη μας γνωριμία με τον αείμνηστο φίλο μου έγινε στην Νεολαία της ΕΡΕΝ την περίοδο που εγώ εργαζόμουνα στην τότε μεγάλη Βιομηχανία της Χαρτοποιίας Λαδόπουλου.
Στενώτερα όμως συνδεθήκαμε τον Αύγουστο του 1965, όταν είχε εκλεγεί ως αρχηγός της ΕΡΕ ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, μετά την αποχώρηση από την ηγεσία του κόμματος του Κων/νου Καραμανλή. Τότε και μετά τον θάνατον του Διευθυντή του Πολιτικού του Γραφείου Μπάμπη Καλύβα, ο αρχηγός της ΕΡΕ Παναγιώτης Κανελλόπουλος επέλεξε εμένα μεταξύ πολλών υποψηφίων. Η επιλογή μου αυτή προκάλεσε πολλές αντιδράσεις διότι ήμουν πολύ νέος για ένα μεγάλο αξίωμα και ελάχιστα γνωστός στην κοινωνία των Πατρών. Στην κρίσιμη εκείνη για μένα στιγμή ο Χριστόδουλος μαζί με τον αείμνηστο τον αδελφό του Μάκη Τουλιάτο βρέθηκαν στο πλευρό μου και αγωνίσθηκαν σκληρά για να πείσουν εκείνους που αντιδρούσαν λέγοντάς τους ότι η επιλογή του Προέδρου ήταν η καλύτερη και όλοι πρέπει να τη σεβαστούν. Στη συνέχεια κάναμε μεγάλους αγώνες μαζί με τον Χριστόδουλο για να εδραιώσουμε το ίνδαλμά μας στη θέση του Αρχηγού της ΕΡΕ. Η μεγάλη όμως χαρά κορυφώθηκε όταν τον Απρίλιο του 1967 ο Πρόεδρός μας πήρε από τον Βασιλιά την εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως. Τότε μαζί με τον Χριστόδουλο και άλλους φίλους μεταβήκαμε στην Αθήνα για να συγχαρούμε το ίνδαλμά μας στον πρωθυπουργικό θώκο.
Όμως η χαρά μας δεν κράτησε πολύ, διότι ήλθε η δικτατορία της 21ης Απριλίου 1968, η οποία κατήργησε την κυβέρνηση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου και οδήγησε τον πρωθυπουργό σε προσωπική κράτηση. Όλα αυτά τα γεγονότα συγκλόνισαν και εμένα και τον στενό μου φίλο Χριστόδουλο και αποφασίσαμε να συμπαρασταθούμε και να αγωνισθούμε δίπλα στον Πρόεδρό μας Παναγιώτη Κανελλόπουλο. Εκείνη λοιπόν την περίοδο αφού το νέο καθεστώς μας είχε κλείσει τα Γραφεία, το «στέκι» το δικό μου και άλλων φίλων ήταν το ζαχαροπλαστείο του Χριστόδουλου στην Αγίου Νικολάου. Εκεί λοιπόν συγκεντρωνόμεθα όλα τα παλαιά στελέχη και συζητούσαμε πάντοτε εναντίον του καθεστώτος της 21ης Απριλίου και υπερασπιζόμενοι τις αρχές και τις ιδέες του Παν. Κανελλόπουλου. Βέβαια όλες οι κινήσεις μας παρακολουθούντο από την Ασφάλεια Πατρών και πολλάκις μας εγένοντο συστάσεις. Εμείς όμως της παρέας του ζαχαροπλαστείου Τουλιάτου συνεχίζαμε την ίδια τακτική. Έτσι μια μέρα του Μαΐου του 1968 η Ασφάλεια Πατρών μας συνέλαβε και μας οδήγησε σε διάφορα κρατητήρια της πόλεως. Οι συλληφθέντες ήσαν: ο Βασίλης Μπεκίρης, ο Χριστόδουλος Τουλιάτος, ο Άγγελος Μπαντούνος τέως πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Πατρών, ο Βασίλης Σωτηρόπουλος εκδότης βιβλίων και ο Τέλης Καμπέρος Υπάλληλος της Εργατικής Εστίας Πατρών. Εκεί στα κρατητήρια μας κράτησαν σε αυστηρή απομόνωση μία περίπου εβδομάδα, ενώ παράλληλα αξιωματικοί της Ασφαλείας ενεργούσαν χωριστές ανακρίσεις. Τελικά μετά μία εβδομάδα μας άφησαν ελεύθερους αφού μας συνέστησαν να προσέχουμε διότι εάν συνεχίζαμε την ίδια τακτική γρήγορα θα γίνονταν νέες συλλήψεις και παραπομπή στο Στρατοδικείο διότι τότε ίσχυε ο στρατιωτικός νόμος. Πάντως όμως και μετά την απόλυσή μας συνεχίσαμε την ίδια τακτική εναντίον στη Χούντα των Συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου 1967 αγωνιζόμενοι πάντοτε δίπλα στον Π. Κανελλόπουλο ο οποίος ηγείτο του αντιστασιακού αγώνα.
Ο αγώνας αυτός συνεχίσθηκε μέχρι την ημέρα της κατάρρευσης της Χούντας των Συνταγματαρχών την 24η Ιουλίου 1974.
Πρέπει στο σημείο αυτό να επισημάνω ότι κατά τη διάρκεια της στενής μας φιλίας και συνεργασίας είχα διαπιστώσει ότι ο Χριστόδουλος Τουλιάτος εκοσμείτο από πολλές αρετές. Ειδικώτερα αγωνίζονταν για το συνάνθρωπό του και ήθελε πάντοτε να προσφέρει βοήθεια σε όσους είχαν ανάγκη. Αυτή η αγάπη προς τον συνάνθρωπο και η λατρεία προς την πόλη όπου γεννήθηκε και έζησε τον ώθησαν να ασχοληθεί με τα κοινά έχοντας πάντοτε στο νου να προσφέρει στην πόλη του και στο συνάνθρωπό του. Για αυτό γρήγορα τον είδαμε μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974 να ασχολείται με τα κοινά εκλεγόμενος μέλος της Διοίκησης του Επαγγελματικού και Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Πατρών. Στη συνέχεια εξελέγη Δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Πατρέων με αντικειμενικό στόχο να προσφέρει τις υπηρεσίες του στους συμπολίτες του και να βοηθήσει στην επίλυση των πολλών και μεγάλων προβλημάτων της γενέτειράς του.
Τέλος μεγάλη υπήρξε η προσφορά του Χριστόδουλου Τουλιάτου στο Κωνσταντοπούλειο Ευγηρείο όπου υπηρέτησε ως Πρόεδρος αφήνοντας πίσω του έργο σημαντικό και μεγάλο. Ιδιαίτερης σημασίας ήταν η αγάπη των φιλοξενουμένων γερόντων με τους οποίους είχε συνδεθεί προσωπικά και όλοι τον αγαπούσαν ιδιαίτερα. Γι’ αυτό το γεγονός είχα προσωπική αντίληψη από επίσκεψη που είχα πραγματοποιήσει όταν ήταν Πρόεδρος ο αείμνηστος Χριστόδουλος. Όμως το μεγαλύτερο επίτευγμα του Χριστόδουλου είναι τα πέντε του παιδιά τα οποία απέκτησε με την αείμνηστη σύζυγό του Νίκη Πολίτη. Τα πέντε του παιδιά τον έκαναν υπερήφανο, διότι αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση και ο καθένας χωριστά αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο και διακρίνεται για το ήθος του και την χωριστή προσωπικότητα.
Για όλα τα ανωτέρω η μνήμη του Χριστόδουλου Τουλιάτου θα μείνει αιώνια και ο παντοδύναμος θεός θα τον αναπαύει εκεί όπου οι δίκαιοι αναπαύονται.
Αιωνία η μνήμη σου αξέχαστε και αδελφικέ μου φίλε Χριστόδουλε.
