Ράβε ξήλωνε δουλειά να μη σου λείπει λέει η γνωστή παροιμία αλλά καλύτερα να πιάσουμε την ιστορία από την αρχή.
Το 1997 ψηφίζεται ο νόμος για την αυτοδιοίκηση που έγινε γνωστός ως Καποδίστριας. Τότε καταργήθηκαν οι παλιές κοινότητες και φτιάχτηκαν μεγαλύτεροι Δήμοι, ενώ επίσης θεσμοθετήθηκε και η αιρετή νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση.
Λίγα χρόνια αργότερα, το 2010, ήλθε νέος νόμος για την αυτοδιοίκηση, ο Καλλικράτης. Οι Δήμοι έγιναν ακόμα μεγαλύτεροι σε έκταση, καταργήθηκε η νομαρχιακή αυτοιδιοίκηση και καθιερώθηκε η αιρετή περιφερειακή αυτοδιοίκηση.
Φέτος είναι καθ’ οδόν νέος νόμος για την αυτοδιοίκηση που θα λέγεται Κλεισθένης. Αυτή τη φορά θα εισαχθεί η απλή αναλογική στις εκλογές της αυτοδιοίκησης, δηλαδή οι εκλεγόμενοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες δεν θα έχουν τον έλεγχο και την πλειοψηφεία στα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια.
Τι θα γίνει; Θα αναπτυχθούν ευρύτερες συναινέσεις και συγκλίσεις υποστηρίζει ο αρμόδιος Σκουρλέτης. Τι θα συμβεί στ’ αλήθεια; Το κάνε με αντιδήμαρχο ή αντιπεριφερειάρχη για να σε στηρίξω. Αυτό θα ζήσουμε τα επόμενα χρόνια. Ένα χάος.
Παρατήρηση πρώτη: Αν κάθε δέκα περίπου χρόνια αλλάζουμε άρδην την αρχιτεκτονική και το τοπίο της αυτοδιοίκησης, δημιουργούνται συνθήκες αποδιοργάνωσης των θεσμών και όχι αποτελεσματικής λειτουργίας τους.
Παρατήρηση δεύτερη: Οι θεσμοί χρειάζονται χρόνο για να σταθεροποιηθούν και να αξιολογηθεί η δράση τους. Αν κάθε τρεις και πέντε τους αλλάζουμε τα φώτα, τότε το σύστημα καταρρέει.
Παρατήρηση τρίτη: Δήμαρχοι και περιφερειάρχες που δεν ελέγχουν τα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια, σημαίνει διαφορετικό μοντέλο λειτουργίας των Δήμων και των Περιφερειών. Απέτυχε το ισχύον σύστημα και γι’ αυτό το αλλάζουμε; Έγινε κάποια σχετική αξιολόγηση; Τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη, απλώς είμαστε στη λογική του ράβε ξήλωνε συν κάποιες τρέχουσες σκοπιμότητες της κυβερνητικής παράταξης.
Κι έπειτα αναρωτιόμαστε τι έχουνε τα έρημα και ψοφάνε.
