Σε ανάρτησή του ο Αντιπεριφερειάρχης Επιχειρηματικότητας Φωκίων Ζαΐμης ανέφερε:
Καθησαμε διπλα στην πτήση. Ανταλλάξαμε το τυπικό ευγενικό γειά και μέχρι εκεί.
Ο πάγος έσπασε όταν του πρόσφερα μέντες ελληνικές διότι είδα ότι υπέφερε από ένα μικρό κρύωμα ή αλλεργία. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι ξεκίνησε την κουβέντα μάλλον κάτι περί Πεκίνου ή Κίνας και μου είπε ότι ασχολείται με χορό. Δεν μου ήταν δύσκολο να καταλάβω ότι ήταν ρωσικής καταγωγής (γεννημένος στην Ουκρανία) εξάλλου όλοι εχουμε μεγαλώσει ακούγοντας, ή οι τυχεροί βλέποντας, τον Νουρέγιεφ ή τον Μπαρισνικωφ στο Ηρώδειο, το Μέγαρο ή την Επίδαυρο.
Μα δεν χορεύεις πλέον του είπα; και μου λέει είναι πλέον καθηγητής χορού, επικεφαλής του θεάτρου του Χορού Πεκίνου του μεγαλύτερου σχολείου στο κλασσικό μπαλέτο παγκόσμια πλεον. Μεγάλος; όχι το του λέω, 55 μου απαντά, μα κι εγώ το ίδιο του είπα, 68 γεννηθείς, ναι.. μήνα; ρώτησα Γενάρη μου λέει , κι εγώ απαντώ!! Ημέρα; επτά εγώ ενια, με περνάς 48 ώρες μόνον!
Πρόκειται για τον κορυφαίο χορευτή Vladimir Malakov, που στην χώρα μας έχει εμφανιστεί πολλάκις σε Μέγαρο. Ηρώδειο κι Επίδαυρο. Ευγενής, προσινης και αγνός άνθρωπος αν και βλέπω μέσα του ένα σκληρό δουλευταρα Αιγόκερω όπως κι εγω κι απαιτητικό δάσκαλο πλέον. Το απόφθεγμα του "δεν ειναι η άριστη τεχνική που πρέπει να έχεις για γίνεις σπουδαίος χορευτής, πρέπει να είσαι σπουδαίος καλλιτεχνης κι αυτο βγαίνει από μέσα, δεν είναι για όλους" Χάρηκα που γνώρισα τον συνομιλικο μου Βλαδίμηρο, τον ζωντανό θρύλο του χορού, έτσι τυχαία σε μια πτήση άσκηση υπομονής 13 ώρες σε ένα αεροπλάνο. Για τον πόλεμο δεν άνοιξα κουβέντα αλλά μόνον για πολιτιστικά. Όταν έχεις τέτοιους ανθρώπους δίπλα σου τυχαία παίρνεις λίγο από την σοφία κι εμπειρία τους, τα άλλα τα νοιώθεις.
