Πρώτο θέμα συζήτησης στο προσεχές δημοτικό συμβούλιο έχει οριστεί η κατάργηση του νόμου 5336/2023 που παραδίδει τις παραλίες στην ΕΤΑΔ. Ένα ζήτημα το οποίο ανέβασε επικοινωνιακά η δημοτική αρχή με δηλώσεις αλλά και πρόσφατη φιέστα κινητοποίησης στην πλαζ.
Είναι βάσιμες οι ανησυχίες της δημοτικής αρχής; Τι ακριβώς συμβαίνει; Μπορούμε να κάνουμε κάτι;
Ας ξεκινήσουμε με το τι προβλέπει ο συγκεκριμένος νόμος. Τα τμήματα ζωνών αιγιαλού και παραλίας που έχουν χαρακτηριστεί ως «Τουριστικά Δημόσια Κτήματα» καθώς και οι επιχειρηματικές μονάδες του ΕΟΤ που είχαν περιέλθει στη διοίκηση του Υπουργείου Οικονομικών το 2017, επιστρέφουν στη δικαιοδοσία της ΕΤΑΔ. Οι υπάρχουσες συμβάσεις παραχώρησης παραμένουν σε ισχύ έως τη λήξη τους ενώ το δικαίωμα ανανέωσης περιέρχεται πλέον στην ΕΤΑΔ. Αυτό είναι το σημείο που αφορά στην πλαζ που αγαπήσαμε, μια πολύτιμη ζώνη αναψυχής, και όχι μόνο, που έχει παραχωρηθεί στον Δήμο Πατρέων έως το 2025.
Ωστόσο δεν είναι ο μόνος χώρος που αφορά στην Πάτρα αφού έχει ήδη εξελιχθεί διαγωνισμός τον Ιούνιο για την εκμετάλλευση τμήματος παραλίας και αιγιαλού στα Μποζαίτικα.
Με απλά λόγια, η επόμενη διαπραγμάτευση για τη συνέχιση της παραχώρησης θα γίνει μεταξύ του Δήμου και της ΕΤΑΔ. Κατά πάσα πιθανότητα θα ζητηθεί αντίτιμο από την πλευρά της ΕΤΑΔ το οποίο θα πρέπει είτε να καλυφθεί από πόρους του Δήμου είτε από πόρους που θα προέλθουν από την επιχειρηματική και τουριστική αξιοποίηση της συγκεκριμένης περιοχής. Σε αυτή την προοπτική αντιδρά η δημοτική αρχή που θεωρεί ότι οι επιχειρήσεις εξ ορισμού αντιστρατεύονται το δημόσιο συμφέρον.
Είναι εύκολο να συμφωνήσει κάποιος με αυτόν τον ισχυρισμό της δημοτικής αρχής. Αυτό όμως που αποτελεί πρόκληση και στοίχημα για οποιονδήποτε κατέχει θέση ευθύνης στη δημόσια διοίκηση είναι να προασπίσει το δημόσιο συμφέρον σε δοσμένες συνθήκες παραγωγής πλούτου που δεν είναι άλλες από την επιχειρηματικότητα. Θέλουμε μια πόλη χωρίς επιχειρήσεις? Θεωρώ ότι κανείς δεν το θέλει. Αντίθετα, θέλουμε μια πόλη που να αξιοποιεί τα πλεονεκτήματά της. Αυτό δεν σημαίνει ασυδοσία αλλά αυστηρό έλεγχο, κανόνες οικονομικής δραστηριοποίησης και πιστή εποπτεία εφαρμογής αυτών των κανόνων.
Ο ίδιος ο νόμος αποτελεί πισωγύρισμα αφού δυσχεραίνει τον δημόσιο έλεγχο μεταφέροντας αρμοδιότητες από κυβερνητικές δομές σε εταιρικές. Ο αγώνας για την αλλαγή του είναι μονόδρομος αλλά κινείται στη σφαίρα της κυβερνητικής αλλαγής. Ο ρεαλισμός επιτάσσει σαφές σχέδιο αξιοποίησης όχι μόνο της πλαζ αλλά του συνόλου του παραλιακού μετώπου της Πάτρας με ανάδειξη των επιχειρηματικών δυνατοτήτων και ταυτόχρονα σεβασμό στο περιβάλλον και τήρηση των συνταγματικών περιορισμών για τον αιγιαλό και τις παραλίες.
