Τα παιδιά έχουν ανάγκη να τρέξουν, να παίξουν, να εξερευνήσουν, να σκαρφαλώσουν. Και το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε εμείς είναι να τα παρακολουθούμε από ασφαλή απόσταση, χωρίς να προσπαθούμε να ελέγξουμε την κάθε κίνησή τους. Να προσπαθούμε, απεναντίας, να ελέγξουμε τους δικούς μας φόβους και φοβίες.
Γιατί τα παιδιά μας στην πραγματικότητα κινδυνεύουν περισσότερο από τη δική μας εμμονή με την ασφάλειά τους, όπως προειδοποιεί ο Jonathan Haidt, κοινωνικός ψυχολόγος και συγγραφέας του βιβλίου «The Anxious Generation». Μάλιστα περιγράφει αυτό το φαινόμενο ως safetyism. Αναφέρει χαρακτηριστικά ότι, σύμφωνα με μια δημοσκόπηση του 2015 (Pew Research), οι γονείς πιστεύουν ότι τα παιδιά πρέπει να είναι τουλάχιστον 1ο ετών για να παίξουν χωρίς επιτήρηση στην αυλή του σπιτιού τους, τουλάχιστον 12 για να μείνουν έστω και μία ώρα μόνα στο σπίτι και τουλάχιστον 14 για να πάνε ασυνόδευτα σε ένα δημόσιο πάρκο.
Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση του 2015 (Pew Research), οι γονείς πιστεύουν ότι τα παιδιά πρέπει να είναι τουλάχιστον 1ο ετών για να παίξουν χωρίς επιτήρηση στην αυλή του σπιτιού τους, τουλάχιστον 12 για να μείνουν έστω και μία ώρα μόνα στο σπίτι και τουλάχιστον 14 για να πάνε ασυνόδευτα σε ένα δημόσιο πάρκο.
Όπως εξηγεί ωστόσο ο ειδικός, είναι στη φύση των θηλαστικών να αναπτύσσουν στην πράξη δεξιότητες που έχουν να κάνουν, για παράδειγμα, με το τρέξιμο, την πάλη ή την κοινωνικοποίηση. Γι’ αυτό όλα τα θηλαστικά, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων, γοητεύονται από τα επικίνδυνα παιχνίδια.
Αν λοιπόν στερούμε από τα παιδιά την ευκαιρία του ελεύθερου υπαίθριου παιχνιδιού, από φόβο για παράδειγμα ότι θα πέσουν και θα χτυπήσουν, παράλληλα τους στερούμε πολλές ευκαιρίες για ανάπτυξη θεμελιωδών δεξιοτήτων. Και δυστυχώς, όπως επισημαίνει ο Haidt, ο δικός μας υπερπροστατευτισμός επεκτείνεται και στα σχολεία, όπου οι εκπαιδευτικοί αποφεύγουν να διοργανώσουν ακόμα και δραστηριότητες με χαμηλό ρίσκο, έστω και αν πρόκειται, π.χ., για μια εκδρομή στο κοντινότερο δάσος.
Από οποιονδήποτε κίνδυνο κι αν προσπαθούμε να προστατεύσουμε ένα παιδί, απαγορεύοντάς του μια δραστηριότητα ωφέλιμη και κατάλληλη για την ηλικία του, όπως το σκαρφάλωμα σε ένα δέντρο ή μια βόλτα με τους φίλους του στη γειτονιά, δεν το αφήνουμε να μάθει να αναγνωρίζει μόνο του τους κινδύνους, να αντιμετωπίζει και να επιλύει προβλήματα, και ανοίγουμε τον δρόμο για την εξέλιξή του σε έναν ενήλικα με ανεπαρκείς δεξιότητες, γεμάτο με άγχος και φοβίες.