Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου, τ. υπουργού
Η απώλεια του Κώστα Σημίτη στις αρχές της χρονιάς εκανε την Ελλάδα σίγουρα φτωχότερη καθ' όσον αφορά το πολιτικό της προσωπικό. Παρά τις όποιες πολιτικές διαφορές που κάποιος θα μπορούσε να έχει με τις πολιτικές και τις απόψεις του (και εγώ δεν είχα και λίγες) δεν θα μπορούσε ποτέ να διαφωνίσει με τον πολιτισμό, την ηπιότητα του λόγου και την πολιτική του ευπρέπεια. Εχοντας και την πρόσθετη ιδιαιτερότητα να εκλέγομαι μαζί του στην Α' Περιφέρεια Πειραιά και Νήσων, όπου όμως, λόγω του παραδοξου εκλογικού συστήματος του προσωπικού σταυρού προτίμησης, δεν είχαμε ποτέ απ' ευθείας αντιπαράθεση. Ουσιαστικα με το σύστημα αυτό ο υποψήφιος διαγωνίζεται κατά αντιπάλων μέσα από τον δικό του πολιτικό χώρο, κι έτσι οι υποψήφιοι των άλλων κομμάτων δεν βρίσκονται ποτέ στο στόχαστρο της εκλογικής μάχης.
Στον Πειραια υπήρχε και μια πρόσθετη ιδιαιτερότητα. Εκεί εκλεγόμαστε επικεφαλής των ψηφοδελτίων των κομμάτων μας ο Κώστας Σημίτης (ΠΑΣΟΚ), εγώ (ΝΔ) και ο Μίμης Ανδρουλάκης (ΣΥΝ). Κατά τεκμήριο υπηρχε η εκτίμηση πως και οι τρείς διατυπώναμε έναν ιδιαίτερο πολιτικό λόγο, διακριτό για τους ιδεολογικούς προσανατολισμούς των χώρων που εκπροσωπούσαμε και πολιτισμένο για την φύση της εκφοράς του. Ετσι είχε υπάρξει μία περίοδος, ιδίως μετά το 1991 και μετά την επαναφορά του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, μετά το 1993, που μας καλούσαν και τους τρείς μαζί για ανοιχτές πολιτικές συζητήσεις, σε πολλά σημεία της χώρας. Σύμφωνα μάλιστα με ένα εμφυλόγημα δημόσιου σχολιαστή της εποχής, που είχε μάλιστα υιοθετήσει δημόσια ο Μίμης Ανδρουλάκης, είχαμε γίνει "ο περιοδεύων θίασος του Πειραιά"!
Τότε είχε κυκλοφορήσει και το ενδιαφέρον περιοδικό για ζητήματα του Πειραιά "ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ", του δημοσιογράφου κι' αργότερα αντιπεριφερειάρχη Αττικής - Νήσων, Δημήτρη Κατσικάρη, με εξώφυλλο τους δυό μας (Σημιτη κι' εμένα) και τίτλο "Πειραιώτης Πρωθυπουργός τη Νεα Δεκαετία;" Το οποίο στο επόμενο τεύχος συμπλήρωσε, με δημόσιο διάλογο μεταξύ του Μίμη Ανδρουλάκη κι' εμένα. Σύμφωνα με τις εξελίξεις, μόνο τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ προφανώς τα ενστερνίσθηκαν αυτά και εξέλεξαν τον Κ. Σημίτη αρχηγό του κόμματός τους. Με αποτέλεσμα να γίνει, διαδεχόμενος τον Α. Παπανδρέου, Πρωθυπουργός κι' αργότερα να κερδίσει και τις εθνικές εκλογές.
Μια αντικειμενική αποτίμηση του έργου του Κ. Σημίτη δεν είναι εύκολη. Διότι στη διάρκεια της θητείας του έγιναν αρκετά αρνητικά γεγονότα. Οπως η κατάρρευση του χρηματιστηρίου, η ευνόηση με κρατικές χρηματοδοτήσεις ιδιωτών επιχειρηματιών και, κυρίως, η εκτόξευση των κρατικών δαπανών. Που οδήγησαν με μαθηματική ακρίβεια, αργότερα, στην πτώχευση της ελληνικής οικονομίας. Κάθε φορά που κάποιος διεθνής οικονομικός οργανισμός έκανε αναφορά στην Ελλάδα είχε αρκετά εγκωμιαστικά σχόλια να κάνει. Πάντοτε όμως έκλεινε τις παρατηρήσεις του με το σχόλιο περι κινδύνων, λόγω μεγάλου δανεισμού και δυσθεώρατων κρατικών δαπανών. Κάθε φορά που δημόσια το σημείωνα, αντιμετώπιζα την χλεύη και την ειρωνία! Μέχρι που οδηγηθήκαμε στην πτώχευση...
Στα θετικά βεβαια του Σημίτη ήταν η προσήλωσή του σε συγκεκριμμένους πολιτικούς στόχους, μέχρι την υλοποιησή τους. Οπως η είσοδος στο ενιαίο ευρωπαικό νόμισμα, η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ και η δέσμευση της Λισσαβώνας, να μην προχωρήσει δηλ. η ένταξη της Τουρκίας στην Ευρώπη δίχως να έχουν λυθεί οι διαφορές της με τους γείτονες. Κυρίως όμως ο πολιτικός του πολιτισμός και η λογικοποίηση της διακυβέρνησης της χώρας - δίχως φανφάρες και λαικισμούς. Ακόμα και η Ολυμπιάδα, που δεν έδειχνε να τον ενθουσιάζει τόσο η ανάληψή της, ολοκληρώθηκε με απόλυτη επιτυχία .
Υπηρξε μιά μεγάλη προσωπικότητα για την χώρα και για τον Πειραιά. Παντα θα τον θυμόμαστε και θα τον τιμούμε...