Για την αυριανή ημέρα 15 Οκτωβρίου που γιορτάζεται η Παγκόσμια ημέρα της αγρότισσας μιλά η Αθηνά Τραχήλη, Πρόεδρος του Πανελλήνιου Κτηνιατρικού Συλλόγου και μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας.
Σε δήλωσή της αναφέρει:
"Η 15η Οκτωβρίου έχει οριστεί με ψήφισμα της Γεν. Συνέλευσης του ΟΗΕ, ως η Παγκόσμια ημέρα της αγρότισσας κι εγώ αναρωτιέμαι πόσοι άραγε το γνωρίζουν?
Το πιθανότερο, βέβαια, είναι να μην το γνωρίζουν οι ίδιες οι αγρότισσες. Βλέπετε, έχουν μάθει να δουλεύουν με ήλιο και βροχή, με ζέστη και με κρύο, με άγονη και εύφορη γη, μέρα και νύχτα και λίγος χρόνος μένει για ενημέρωση και εορτασμούς.
Κι όσο διεθνής είναι αυτός ο εορτασμός τόσο «διεθνής» είναι και η πραγματικότητα της αγρότισσας. Όσο δύσκολο είναι να μαζεύεις ξυπόλυτη το ρύζι από τους υγρούς ορυζώνες της Ταϋλάνδης, τόσο δύσκολο είναι να τρυγάς το αμπέλι με το σουγιά στις χώρες της Ευρώπης. Τα ίδια «αυλακωμένα» από τον ήλιο γυναικεία πορτρέτα, τα ίδια ζαρωμένα χέρια, τα ίδια χαμόγελα, τα ίδια όνειρα για καλή σοδειά και το ίδιο πείσμα να κάνουν τη γη που τους «αντιστέκεται» στο σκάλισμα, να καρπίσει και να μπορέσουν να θρέψουν και να σπουδάσουν τα παιδιά τους.
Όσο για την πραγματικότητα της Ελληνίδας αγρότισσας, τι να πει κανείς? Από εννέα χρόνων στα καπνά της Φωκίδας, στα σιτάρια της Φθιώτιδας, στα ροδάκινα της Βέροιας, στα πορτοκάλια της Άρτας, στις ελιές της Κρήτης κι ύστερα αφοσιωμένη σύντροφος, στοργική μάνα, χαρούμενη γιαγιά. Με τα παιδιά τους στο χωράφι μικρά σε αυτοσχέδιους μάρσιπους, τα ξύλα στην πλάτη και τα σταφύλια στην ποδιά. Παντού κάθε ώρα και στον αργαλειό με το τραγούδι, να αγαπάει το μόχθο της γης και τα γεννήματά της, γιατί μόνο αυτή ξέρη και από μόχθο και από γεννήματα.
Και σήμερα πάνω στα τρακτέρ, άριστες χειρίστριες όλων των μηχανών στις κτηνοτροφικές μονάδες, δουλευταρούδες πάντα, όπου μπορούν παρά πάνω απ’ όσο μπορούν. Ακουμπισμένες στη γκλίτσα του πατέρα τους να αγναντεύουν το χωράφι και να οραματίζονται ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά τους, παντοτινή ελληνική εικόνα. Και στο τέλος της διαδρομής κάπου εκεί στα εξήντα επτά μια σύνταξη πείνας του ΟΓΑ…
Ας τις γιορτάσουμε κι ας μην το ξέρουν, κι ας μην τις νοιάζει. Τους χρωστάμε πολλά!".
