Με αφορμή τη σημερινή της εμφάνιση στο Αρχαίο Ωδείο της Πάτρας, στο πλαίσιο του 38ου Φεστιβάλ Πάτρας, ανασύρουμε σημεία, από την όμορφη κουβέντα που είχαμε κάνει στο tempo24 με την Ευανθία Ρεμπούτσικα.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΒΙΚΥ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ
– Θέλω να σας πάρω από το χέρι και να πάμε πάλι σε εκείνον τον κήπο, τον οποίο αναφέρετε συχνά στις συνεντεύξεις σας… Εκεί που η Ευανθία μαζί με τα τρία αδέλφια της έκαναν όνειρα… Τί θυμάστε από εκείνα τα χρόνια;
Ο κήπος των παιδικών μας χρόνων είναι πάντα ο πιο όμορφος και εκείνος που θα μας καθορίσει χωρίς να καταλαβαίνουμε. Οι φιλίες, η οικογένεια μαζεμένη, τα πρώτα μουσικά ακούσματα, τα παιχνίδια μας. Ξέρετε πάντα άρεσε σε εμένα και τα αδέρφια μου να παίζουμε. Μου άρεσε να φτιάχνω ρόλους και να σκέφτομαι πως φεύγω για ένα μακρινό ταξίδι. Αυτή μου η ευχή πραγματοποιήθηκε, τα ταξίδια έχουν γεμίσει την ζωή μου.
– Αν εκείνα τα χρόνια ήταν μουσική, με ποιά από τις επιτυχίες σας θα το συνοδεύατε;
Με το Αστέρι κι η Ευχή και θα διάλεγα για αρχή τον Μικρό Πρίγκηπα. Έχω την εικόνα του παιδιού που ονειρεύεται και συγκινείται ακόμα και όταν παρατηρεί για πρώτη φορά ένα αστέρι στον ουρανό.
– Γεννηθήκατε στην Κάτω Αχαΐα, πήγατε εκεί σχολείο, θέλετε λίγο να μας «ξεναγήσετε» στα παιδικά σας χρόνια; Διατηρείτε επαφές και δεσμούς με την περιοχή;
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την γειτονιά, τα παιδιά που παίζαμε, το πατρικό μου σπίτι. Θυμάμαι ότι το σπίτι μου ήταν πάντα ανοικτό με φίλους του πατέρα μου, το πρώτο μας πιάνο που ήταν και το πρώτο πιάνο που ήρθε στην Αχαγιά και το αυτοκίνητο του πατέρα μου που έγραφε κινηματογράφος. Επίσης, η θάλασσα είναι κομμάτι των αναμνήσεων μου. Τα μπάνια το καλοκαίρι, η διαδρομή για τη θάλασσα γεμάτη μυρωδιές, τα κυπαρίσσια και τον ίσκιο τους. Διατηρώ συναισθηματικούς δεσμούς με τη περιοχή.
– Τί είναι αυτό που ίσως να σας έχει λείψει λίγο από την πόλη, δεδομένου ότι οι αυξημένες επαγγελματικές σας υποχρεώσεις δεν σας επιτρέπουν να την επισκέπτεστε συχνά;
Μου λείπουν όσα αναπολούμε όλοι όσοι έχουμε φύγει και έχουμε φτιάξει μακριά από τον τόπο που γεννηθήκαμε την ζωή μας. Στήσαμε αλλού το νοικοκυριό και την επαγγελματική μας δραστηριότητα. Οι καλές και οι κακές στιγμές όλα είναι η ζωή μας. Πάνω από όλα μου λείπει το πατρικό μου σπίτι και ο κινηματογράφος του πατέρα μου. Αυτές οι μαγικές εικόνες ήταν τα πρώτα μου ταξίδια.
– Σε ποια ηλικία ξεκινήσατε να παίζετε μουσική; Είχατε πει ότι ξεκινήσατε να γράφετε σε μια δύσκολη στιγμή.
Ξεκίνησα μικρό παιδί να μελετώ και να σπουδάζω μουσική. Να γράφω ήρθε πολύ αργότερα και βρήκε την θέση του στην ζωή μου. Μέσα από αυτό καταφέρνω και ξεπερνώ με τον δικό μου τρόπο όσα μου συμβαίνουν. Σαν μια ψυχανάλυση που με βοηθά να βρω τον δρόμο μου και να προχωρήσω την ζωή μου παραπέρα. Ήταν μια δύσκολη στιγμή όταν ξεκίνησα και αυτός ήταν ο δικός μου τρόπος να την αντιμετωπίσω.
– Σπουδάσατε μουσική στην Πάτρα και μετά άρχισε το μεγάλο «ταξίδι» του κοριτσιού με το «μαγικό” βιολί
Όλα άρχισαν στο Πατραϊκό ωδείο με μια επίσκεψη που κάναμε μαζί με τα αδέλφια μου όταν μας πήγε ο πατέρας μας. Διαλέξαμε το ίδιο όργανο εγώ και η Μαρία το βιολί, ο Πλούταρχος διάλεξε ακορντεόν και μετά βιολοντσέλο και η Ιωάννα διάλεξε το πιάνο. Με τον καιρό σχηματίσαμε το κουαρτέτο Αφων Ρμπούτσικα και παίζαμε μαζί σε πολλές συναυλίες στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό.
– Ποιους θεωρείτε μέχρι σήμερα σημαντικούς σταθμούς της πορείας σας (συνεργασίες, συναυλίες);
Το αστέρι κι η ευχή που ο πρώτος μου ορχηστρικός δίσκος ,η ταινία Πολίτικη Κουζίνα, η συναυλία στην Θεολογική Σχολή της Χάλκης υπό την αιγίδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως,το παγκόσμιο βραβείο σάουντρακ αποκάλυψης στο Βέλγιο με την τούρκικη ταινία Babam ve oglum,η συναυλία στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και το παράσημο του Χρυσού Λέοντα της Αλεξανδρείας που μου πρόσφερε ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Θεόδωρος, το τούρκικο βραβείο της χρονιάς για την ταινία Βabam ve oglum από το το Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου, η συναυλία στην Ίμβρο στην πλατεία του χωριού εκεί που μεγάλωσε ο Οικουμενικός μας πατριάρχης Βαρθολομαίος για τα 25 χρόνια Πατριαρχίας του και τόσα άλλα που μου πρόσφερε η ζωή με την αγάπη του κόσμου που για μένα είναι πολύ σημαντικό.
– Ποια είναι η πηγή έμπνευσής σας όταν γράφετε μουσική;
Οτιδήποτε μπορεί να είναι πηγή έμπνευσης. Η κάθε μέρα που ζω, τα παιδικά μου χρόνια στην Αχαγιά, το σινεμά του πατέρα μου και τα γεγονότα που σημαδεύουν την ζωή μου. Μια εικόνα στην φύση, ένα συναίσθημα, ένας ήχος που θα μου προκαλέσει εντύπωση, μια ιστορία για κάποιον κάπου στον κόσμο. Όλα μπορεί να έχουν αυτό το μαγικό κουτάκι που ανοίγει και σου χαρίζει το δώρο της έμπνευσης. Μετά όμως χρειάζεται μελέτη και δουλειά, τίποτα δεν γίνεται μονάχα από μια καλή στιγμή με μια όμορφη μελωδία που θα σκεφτείς.
– Πόσο εξοικειωμένο πιστεύετε ότι είναι το Ελληνικό κοινό με την ορχηστρική μουσική;
Θα σας έλεγα πως είναι αρκετά εξοικειωμένο αν και η βιομηχανία της μουσικής στην χώρα μας δεν επενδύει γιατί δεν πιστεύει στην ορχηστρική μουσική. Μου αρέσει να παρακολουθώ και να στηρίζω τα παιδιά που επιλέγουν να φοιτήσουν στα Μουσικά Σχολεία όταν το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν φροντίζει να εκπαιδεύσει ένα μουσικό κοινό.
– Τηλεόραση, θέατρο, κινηματογράφος, τραγούδι, όλα έχουν το χνάρι της μουσικής σας. Ποιο είναι όμως το αγαπημένο «παιδί» σας;
Πολλά είναι τα αγαπημένα μου, δεν μπορώ να ξεχωρίσω γιατί τα θεωρώ κομμάτι του εαυτού μου, τα δικά μου παιδιά.
– Θεωρείτε ότι υπάρχει περιθώριο στην Ελλάδα να εξευγενιστεί ο χώρος της μουσικής; Έχουμε εκπαιδευτεί να ακούμε λιγότερο εύπεπτες δημιουργίες;
Δεν έχουμε εκπαιδευτεί καθόλου, κυρίως έχουμε εκπαιδευτεί για το εμπορικό κομμάτι της μουσικής, για την αποδοχή αυτού που το σύστημα για το δικό του όφελος αποφασίζει να προωθήσει. Οι δίσκοι , τα cd, πλέον δεν υπάρχουν ως αγορά οπότε οι εταιρείες αποφασίζουν τις play list που θα προωθηθούν μέχρι να γίνουν αποδεκτές αλλά κυρίως αρεστές στο κοινό.
