H ατομική έκθεση ζωγραφικής του Παναγιώτη Σταθόπουλου, συνεχίζεται.
Στην έκθεση παρουσιάζονται έργα, σχέδια και χρώματα από την δουλειά των τελευταίων χρόνων του καλλιτέχνη.
Ο Παναγιώτης Σταθόπουλος γεννήθηκα το 1978 στην Πάτρα. Σπούδασε Αρχαιολογία στα Ιωάννινα και Γλυπτική στο εργαστήριο του Γιώργου Λάππα στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Το 2010 διορίστηκε στη Μέση Εκπαίδευση ενώ από το 2017 ζει και εργάζεται στο Αγρίνιο και την Πάτρα.
Στον κατάλογο της έκθεσης σημειώνει η φιλόλογος Μαίρη Σιδηρά:
«Έγχρωμα και ασπρόμαυρα τα έργα του Παναγιώτη Σταθόπουλου που παρουσιάζονται αυτή την περίοδο στο Πολύεδρο.
Τα έγχρωμα: Μινιατούρες τοπίων εξπρεσιονιστικής κατεργασίας, συχνά με συλλήψεις science fiction και χρώματα σαν ορυκτά. Χρώματα εκτεινόμενα και απαιτητικά, που, παρά τα στενά όρια του πίνακα, σχηματίζουν ντελικάτους όγκους, τερπνής κάποτε παιδικότητας, ενυλώνοντας μια φύση απόκοσμη, εκτός της γήινης αντιληπτικότητας, με γήινα ωστόσο υλικά. Ιχθείς, ποτάμια, θάλασσες, κοίτες, μνείες ανθρώπου, όλα πρόσφορα για μία καλλιτεχνική γλώσσα όπου το υπέρτερο μπλε γεννά ριπαία, σχεδόν βίαια το σύμπαν του.
Τα ασπρόμαυρα: Ψάρια, πουλιά, σπίτια και ανθρώπινες κεφαλές, από ακουαρέλα και μελάνι, σε μια παραλληλόγραμμη ευταξία, με φόντο σκούρο ή άνευ τούτου, ορίζουν με την πολλαπλότητά τους και την παραλλαγμένη επαναληπτικότητά τους τα όρια και το περιεχόμενο του πίνακα. Η επανάληψη, η ρεαλιστική γραφή των «αντικειμένων», η μικροσκοπική τους αποτύπωση μοιάζουν να συμβάλλουν στην καταγραφή ενός μυστικού κώδικα. Μνείες μεσαιωνικές μικρογραφιών, τελετουργίες και ξόρκια αναβιώνουν σε μια ιδεογραφική αντιμετώπιση του κόσμου, παρά τον απτό και ρεαλιστικό χαρακτήρα της θεματικής.
Στην περιοχή του ασπρόμαυρου και οι αδρές εξεικονίσεις σκηνών που θυμίζουν προπολεμικές εικονογραφήσεις. Η καμπυλωτή ευλύγιστη πινελιά γενικά αλλά και η εμφατική καταχώριση και μεγέθυνση των εντόμων σε ορισμένους πίνακες κατακυρώνουν τη σύγχρονη ματιά, υπονομευτική απέναντι σε διαχρονικές αναπαραστάσεις: Στρατιώτης, γυναίκα – ιχθύς – βάρκα (η αποθέωση της καμπυλότητας), τρυφερή βόλτα εν κινδύνω, κ.ά.
Τέλος, τα σύνθετα τοπία, πολύ κοντά στον μανιερίστικο και μπαρόκ διάκοσμο, παρωδούν το χθες ασκώντας δριμεία κριτική στη λαβυρινθώδη πρόσληψη του σήμερα. Την εννοιολογική φόρτιση της ζωγραφικής υπηρετεί και η αιχμηρότητα της αντίθεσης μεταξύ άσπρου και μαύρου».
